فیلم هندی Dangal 2016

داستان واقعی الهام‌بخش و دلگرم‌کننده‌ای درباره‌ی مبارزه برای رویایی که فقط شما می‌توانید آن را ببینید. این فیلم به‌طور خاص جسارت می‌کند تا با سنت‌های قدیمی هند و پیش‌داوری‌های جنسی مبارزه کند. دو دختر با پشت سر گذاشتن موانع سنگین، به کشتی‌گیران مشهور جهانی تبدیل می‌شوند، با حمایت و انگیزه پدر و مربی‌شان. این فیلم سرگرمی‌ای شاداب و رنگارنگ است و به‌خوبی ساخته شده است. بازی‌ها مناسب...

داستان واقعی الهام‌بخش و دلگرم‌کننده‌ای درباره‌ی مبارزه برای رویایی که فقط شما می‌توانید آن را ببینید. این فیلم به‌طور خاص جسارت می‌کند تا با سنت‌های قدیمی هند و پیش‌داوری‌های جنسی مبارزه کند. دو دختر با پشت سر گذاشتن موانع سنگین، به کشتی‌گیران مشهور جهانی تبدیل می‌شوند، با حمایت و انگیزه پدر و مربی‌شان. این فیلم سرگرمی‌ای شاداب و رنگارنگ است و به‌خوبی ساخته شده است. بازی‌ها مناسب است و شخصیت‌ها قابل ارتباط‌اند. نقطه ضعف این فیلم این است که برای یک فیلم یک شبه بسیار طولانی است و باید به صورت مینی‌سریال ساخته می‌شد. با در نظر گرفتن جنبه‌های آزار: شخصاً با بسیاری از روش‌هایی که پدر برای آموزش، تقویت و سخت‌کردن دخترانش استفاده کرده، موافق نیستم، زیرا بسیاری از آن‌ها واقعاً آزار کودکانه جدی بود. مادر آن‌ها نیز به‌عنوان یک تسهیل‌گر غیرفعال عمل می‌کند. بدتر از آن، فیلم آسیب‌های روانی دختران را نادیده می‌گیرد و درباره‌ی آن شوخی می‌کند، گویی هیچ آسیبی به آن‌ها نرسانده است. در اروپا، پدر به زندان می‌رفت و کودکان توسط خدمات اجتماعی از او گرفته می‌شدند. فکر می‌کنم این یک سوءتفاهم بزرگ است که رفتارهای آزاردهنده را ستایش کنیم، اما به نظر می‌رسد که هندی‌ها هنوز باید یاد بگیرند که می‌توانند بدون آزار، فرزندان خود را انگیزه دهند. این فیلم طولانی، پیش‌بینی‌پذیر و کند است. پس از ۱۶۱ دقیقه، من هیچ نکته منفی عمده‌ای درباره‌ی "دنگال" ندارم، زیرا فیلم در ادامه بهتر می‌شود. با این حال، بخش اول فیلم به شدت خسته‌کننده است و داستان نتوانسته در ابتدا الهام‌بخش باشد - فقط راهنمایی برای چگونه بد والد بودن است. پایان فیلم نیز به شکل کارتونی به نظر می‌رسد، با صحنه‌هایی از کمد جارو. بازیگران به‌خوبی عمل کرده‌اند. عامر خان در نقش ماهاویر عالی است، در حالی که فاطیما سانا شیخ (و زایرا وسیم) در نقش گیتا تأثیرگذار هستند. سانیا مالهوترا (و سوحانی باتنگار) نیز قابل ستایش‌اند. با توجه به این نکات، این فیلم واقعاً چیز جدیدی برای بیوگرافی‌های ورزشی بالیوود ندارد. این فیلم به ریتم‌های مشابه فیلم‌های "مری کام" (۲۰۱۴) و "برادران" (۲۰۱۵) و حتی "پاتیالا هاوس" (۲۰۱۱) می‌پردازد. برای من، این تولید ۲۰۱۶ به قدری حجیم و اجباری به نظر می‌رسد که داستان ارزشمند و پرشور آن را تحت تأثیر قرار می‌دهد. به نظر من، بازیگران اصلی تنها نقاط قوت آن هستند. این فیلم توسط دیگران بسیار مورد استقبال قرار گرفته است، پس چه می‌دانم؟ نظرات و همه‌ی آن‌ها.