فیلم Three Billboards Outside Ebbing, Missouri 2017

فیلمی فوق‌العاده خنده‌دار با موضوعی بسیار تاریک، که وقتی به کارگردانی مارتین مک‌دونا توجه می‌کنید، تعجبی ندارد. او بار دیگر موفق عمل کرده و به نظر من، به عنوان یک کارگردان، سه بار متوالی پیروز شده است. امتیاز نهایی: ★★★½ - من واقعاً آن را دوست داشتم. به شدت توصیه می‌کنم زمانی را به آن اختصاص دهید. فیلمی شگفت‌انگیز. هر ثانیه‌اش را دوست داشتم. از زمان انتشار این...

فیلمی فوق‌العاده خنده‌دار با موضوعی بسیار تاریک، که وقتی به کارگردانی مارتین مک‌دونا توجه می‌کنید، تعجبی ندارد. او بار دیگر موفق عمل کرده و به نظر من، به عنوان یک کارگردان، سه بار متوالی پیروز شده است. امتیاز نهایی: ★★★½ - من واقعاً آن را دوست داشتم. به شدت توصیه می‌کنم زمانی را به آن اختصاص دهید. فیلمی شگفت‌انگیز. هر ثانیه‌اش را دوست داشتم. از زمان انتشار این فیلم، فقط با نام آن آشنا بودم و هیچ اطلاعاتی از داستانش نداشتم، اما همیشه احساس خوبی نسبت به آن داشتم و به نوعی حدس می‌زدم که فیلم خوبی خواهد بود. اما واقعاً فراتر از انتظار بود... فوق‌العاده است. ترکیب طنز و جدیت در این فیلم بی‌نظیر است. یک لحظه می‌خندید و دقایقی بعد احساس ناراحتی می‌کنید؛ این اتفاق بارها و بارها در طول ۱۱۵ دقیقه فیلم برای من افتاد. پیش‌زمینه داستان بسیار عجیب و پر از تصادفات است، اما من واقعاً شیفته نحوه نگارش و ساخت آن بر روی صفحه هستم. فیلم‌برداری نیز زیباست و موسیقی متن آن نیز دلنشین است. ریتم فیلم هم فوق‌العاده است. بدون اینکه حتی به بازیگران اشاره کنم که آن‌ها نیز فوق‌العاده هستند. اجرای شگفت‌انگیزی از فرانسیس مک‌دورمند که همیشه او را از فیلم «مدلین» در سال ۱۹۹۸ به خاطر می‌آورم - یکی از اولین فیلم‌هایی که در کودکی تماشا کردم. او به عنوان مایلدر از ابتدا تا انتها فوق‌العاده است. همبازی‌های او نیز به خوبی انتخاب شده‌اند. وودی هارلسون (ویلاوبی) و سم راکول (دیکسون) در نقش‌های خود عالی هستند، در حالی که پتر دینکلیج (جیمز) نیز در یک نقش کوچک حضور دارد. همچنین از کالب لندری جونز (رد) نیز خوشم آمد. فیلم «سه بیلبورد خارج از ابینگ، میسوری» باید دیده شود! این فیلم یکی از بهترین‌هایی بود که دیده‌ام، زیرا به نوستالژی می‌پردازد، نه به نوستالژی دهه‌های گذشته، بلکه بیشتر به داستان‌های قدیمی و فیلم‌های مستقل که در دهه ۱۹۹۰ رواج داشتند. در روزهای گذشته، «داستان عامه‌پسند» می‌توانست جوایز آکادمی را برنده شود و فیلم‌های کوچک بدون بودجه مانند «کلرک‌ها» و «سگ‌های مخزن» می‌توانستند پیروان فرقه‌ای پیدا کنند و کارگردانان نویسنده خود را به موفقیت‌های طولانی برسانند. «سه بیلبورد» همه این ویژگی‌ها را دارد، داستانی بر اساس شخصیت‌ها و موقعیت‌هایی که به ریتوریک سیاسی و جلوه‌های ویژه وابسته نیست. وقتی آن را تماشا می‌کنید، حس می‌کنید که آن‌ها می‌خواستند داستانی را بگویند و این تنها چیزی بود که برایشان مهم بود. داستانی برای گفتن وجود داشت و همه برای گفتن آن در بهترین شکل ممکن گرد هم آمدند... بنابراین این فیلم هم احساسی بود، هم خنده‌دار، هم دراماتیک و هم به طرز عجیبی تاریک و دلگرم‌کننده. از تماشای این فیلم احساس می‌کنید که واقعاً یک فیلم دیده‌اید، و این دقیقاً همان چیزی است که هست، یک فیلم واقعی. این فیلم تنها جلوه‌های ویژه‌ای نیست که به پشت شخصیت‌های ضعیف وصل شده‌اند تا داستانی که بارها بازسازی شده را به تصویر بکشند... این یک فیلم واقعی است که داستان واقعی را روایت می‌کند. این فیلم اصلی است. ارزش تماشا دارد. شایسته هر چیزی است که در جوایز به آن رسید و حتی بیشتر. این نوع فیلمی است که ما به دیدن آن بیشتر نیاز داریم و نوع فیلمی است که واقعاً دلم برایش تنگ شده است. آن را تماشا کنید، دیگر فیلمی مانند آن نخواهید دید و به نظر من، این زمان خوبی برای گذراندن است.