فیلم The Grand Budapest Hotel 2014

فیلم «هتل بزرگ بوداپست» اثر وس اندرسون، به‌خوبی فرهنگ و مد اروپای مرکزی را در سال‌های بین دو جنگ جهانی جشن می‌گیرد و به نوعی مرثیه‌ای برای آنچه با ظهور فاشیسم و کمونیسم از دست رفت، به شمار می‌آید. داستان فیلم در سال ۱۹۳۲ در یک کشور خیالی به نام زوبروکا می‌گذرد و خیابان‌ها، لباس‌های نظامی و نام‌های آلمانی که در فیلم به تصویر کشیده...

فیلم «هتل بزرگ بوداپست» اثر وس اندرسون، به‌خوبی فرهنگ و مد اروپای مرکزی را در سال‌های بین دو جنگ جهانی جشن می‌گیرد و به نوعی مرثیه‌ای برای آنچه با ظهور فاشیسم و کمونیسم از دست رفت، به شمار می‌آید. داستان فیلم در سال ۱۹۳۲ در یک کشور خیالی به نام زوبروکا می‌گذرد و خیابان‌ها، لباس‌های نظامی و نام‌های آلمانی که در فیلم به تصویر کشیده می‌شوند، می‌توانند از هر کجای بین آلمان و استونی باشند. شخصیت اصلی داستان، گوستاو اچ. (با بازی رالف فاینس) یک پیشخدمت در این هتل لوکس است که به گفته فیلم، شکوه آن با جنگ جهانی دوم از بین رفته است. گوستاو اچ. به‌عنوان یکی از بهترین پیشخدمت‌های این صنعت شناخته می‌شود و می‌تواند به سرعت در هتل حرکت کند تا نیازهای مهمانان خاص را برآورده کند. اما در زندگی خصوصی‌اش، او فردی است که به زبان زشت صحبت می‌کند و به خوابیدن با زنان مسن ثروتمندی که مشتری این هتل هستند، علاقه‌مند است. وقتی یکی از این زنان، مادام سلین ویلنوو دِسگاف (با بازی تیlda سوئینتن) می‌میرد و گوستاو به قتل او متهم می‌شود، او باید از قانون فرار کند و با کمک لابی‌پسر تازه‌استخدام شده، زرو مصطفی (با بازی تونی ریوولوری)، جنایتکار واقعی را شناسایی کند. فیلم‌های وس اندرسون به خاطر جزئیات بصری فوق‌العاده‌شان شناخته شده‌اند و «هتل بزرگ بوداپست» نیز از این قاعده مستثنی نیست. قاب‌بندی‌های پیچیده، اقلام زیبا و جزئیات معماری در هر صحنه مانند یک نمایشگاه بزرگ به تصویر کشیده شده‌اند. با این حال، این جزئیات بصری با ضعف در شخصیت‌پردازی انسانی همراه است. اندرسون به تعداد زیادی از بازیگرانی که قبلاً با آن‌ها کار کرده، از جمله آدرین برودی، جف گلدبلوم، اد نورتون و بیل موری، برای نقش‌هایی از شخصیت منفی اصلی تا کمرنگ‌ترین نقش‌ها، دعوت کرده است. این شخصیت‌ها هرگز مانند گوستاو اچ. یا زرو مصطفی به‌خوبی پرداخته نمی‌شوند و بازیگران حتی سعی نمی‌کنند خود را به‌عنوان اروپایی‌های مرکزی از دوران بین دو جنگ جلوه دهند. به‌عنوان مثال، آدرین برودی صرفاً خودش را بازی می‌کند. دو نقش فرعی وجود دارد که من آن‌ها را قوی‌تر احساس کردم. ویلیام دافو نقش یک دستیار تقریباً بی‌سخن را بازی می‌کند که ظاهرش به فیلم‌های اولیه خون‌آشام‌ها اشاره دارد. نکته قابل توجه‌تر، بازی هاروی کیتل به عنوان یک زندانی پیر است: در حالی که بسیاری از بازیگران خوش‌چهره سعی دارند آثار گذر زمان را پنهان کنند، کیتل ۷۵ ساله در اینجا از نمایش آثار پیری ترسی ندارد. متأسفانه، من حضور آمریکایی‌های قرن بیست و یکم در یک درام تاریخی را ناپسندیدم. همچنین از استفاده از کلیشه‌های هالیوودی ناامید شدم، در حالی که فیلم‌های قبلی اندرسون قادر بودند بسیار خاص و منحصر به فرد باشند. به‌عنوان مثال، آیا واقعاً به بیش از یک صحنه نیاز داشتیم که یک شخصیت در لبه یک پرتگاه آویزان باشد در حالی که شخصیت منفی بالای سر او ایستاده است؟ همچنین تعداد زیادی جزئیات داستانی که معرفی می‌شوند اما هرگز به‌طور واقعی توضیح داده نمی‌شوند، این احساس را به وجود می‌آورد که کار تحت ویرایش‌های سنگینی قرار گرفته است تا استودیو را راضی کند. با این حال، اگر از فیلم‌های قبلی وس اندرسون لذت برده‌اید، در این فیلم نیز با رویکرد عروسکی او چیزهای زیادی برای لذت بردن خواهید یافت و شگفت‌انگیز است که هر یک از فیلم‌های او تم بصری کاملاً جدید و تازه‌ای دارد، حتی اگر وسواس شبه‌اوتیستی او به زیبایی هرگز تغییر نکند. نکته دیگری که در مورد فیلم پسندیدم، "داستان در داستان در داستان" آن است. کل plot گوستاو اچ. از یک داستان تخیلی نوشته‌شده گرفته شده که نویسنده‌ای در دهه ۱۹۶۰ با مصطفی میان‌سال (با بازی اف. موری آبراهام) ملاقات کرده است. این لایه رمان‌گونه با دیالوگ‌های مصنوعی و غیرواقعی مانند یک رمان قدیمی نوشته شده است. همچنین نسبت تصویر برای هر لایه فیلم تغییر می‌کند که یک لذت کوچک برای علاقه‌مندان به سینماست.