فیلم Spotlight 2015

این فیلم مستند به بررسی جنایاتی می‌پردازد که میلیون‌ها نفر به آن‌ها باور دارند. اینکه این فیلم به صورت مستند ساخته می‌شد، می‌توانست چهره واقعی این مجرمان را نشان دهد و آن‌ها را شرمنده کند. به همین دلیل، من امیدوار بودم که این فیلم مستند باشد و در این صورت حتماً نمره کامل را به آن می‌دادم. هیچ شکایتی از این فیلم ندارم، اما اقتباس به...

این فیلم مستند به بررسی جنایاتی می‌پردازد که میلیون‌ها نفر به آن‌ها باور دارند. اینکه این فیلم به صورت مستند ساخته می‌شد، می‌توانست چهره واقعی این مجرمان را نشان دهد و آن‌ها را شرمنده کند. به همین دلیل، من امیدوار بودم که این فیلم مستند باشد و در این صورت حتماً نمره کامل را به آن می‌دادم. هیچ شکایتی از این فیلم ندارم، اما اقتباس به معنای بازیگری جعلی، صحنه‌های غیرواقعی و جوایزی است که به دستاوردهای غیرواقعی تعلق می‌گیرد. به هر حال، این فیلم به نوعی شبیه یک مستند نیمه بود و از نحوه ساخت آن خوشم آمد. این فیلم یک رسوایی بسیار مهم را فاش می‌کند. اگر موضوعی در ایالات متحده برای بحث باز باشد، به احتمال زیاد سایر نقاط جهان نیز به دنبال آن خواهند رفت. داستان از گروهی از خبرنگاران روزنامه «بوستون گلوب» آغاز می‌شود که سردبیر جدیدشان از آن‌ها می‌خواهد درباره سوءاستفاده جنسی از کودکان توسط کشیشان تحقیق کنند. بنابراین، تحقیق آن‌ها بزرگ‌تر می‌شود و شواهد بیشتری را برای انتشار جمع‌آوری می‌کنند. نحوه‌ی شکل‌گیری داستانی که نه تنها ملت بلکه کل جهان را تحت تأثیر قرار می‌دهد، باقی‌مانده‌ی داستان است. این فیلم شامل مجموعه‌ای از بازی‌های فوق‌العاده است. در اینجا هیچ بازیگر اصلی وجود ندارد و همه در نقش‌های مکمل بازی می‌کنند. از ۶ نامزدی، هم مردان و هم زنان در دسته‌بندی نقش مکمل برای جوایز آکادمی نامزد شدند. من بسیار ناامید شدم که عملکرد مارک رافالو در «Infinitely Polar Bear» شایسته نامزدی دیگری بود. به هر حال، این داستان ۱۵ ساله هنوز هم موضوع داغی به نظر می‌رسد. این فیلم بازگشت فوق‌العاده‌ای برای کارگردان بود، پس از اینکه منتقدان با کلمات خود به فیلم قبلی‌اش «The Cobbler» حمله کردند. این فیلم حتماً باید دیده شود. اما توجه داشته باشید که این فیلم سرگرم‌کننده‌ی آخر هفته شما نیست، بلکه بر اساس واقعیت ساخته شده است. داستان «Spotlight» جالب است و بازیگران خوبی دارد که به خوبی بازی می‌کنند، اما احساس داستان خیلی عمیق نیست. اولاً، آن‌ها درباره سوءاستفاده از کودکان صحبت می‌کنند اما تقریباً تمام مدت احساس می‌کنید که به دنبال داستان دیگری هستند، تقریباً مانند یک بوروکرات. حساسیت چندانی در این موضوع وجود ندارد. دوماً، آن‌ها یک مورد بزرگ از «بدرفتاری» سیستم (به کم‌گویی) در سلسله مراتب کلیسای کاتولیک را فاش می‌کنند و می‌بینید که کل شهر بوستون با احتیاط زیادی به این نهاد برخورد می‌کند. این فیلم در واقع نشان می‌دهد که چگونه افشاگری انجام شد و برخورد با کلیسای کاتولیک تقریباً به همان اندازه ظریف است که به این نهاد اجازه داده است تا همه این موارد را پنهان کند. به خدا قسم! این افراد مجرم هستند که جنایات مجرمان بزرگ‌تر را پوشش می‌دهند و به نظر می‌رسد که هنوز نمی‌توانیم با آن‌ها روبرو شویم و به‌طور واضح و مستقیم به آن‌ها بگوییم که چه چیزهای وحشتناکی را تحمل کرده و پنهان کرده‌اند. این فیلم بسیار شوکه‌کننده و به خوبی ساخته شده است. این فیلم درباره رسوایی مربوط به پوشش‌دهی کشیشان کاتولیک است که به کودکان در منطقه بوستون آزار می‌رساند. من از ظرافت داستان‌نویسی فیلم و اینکه چقدر خوب مدیریت شده بود، شگفت‌زده شدم. این فیلم دارای یک گروه بازیگری بسیار قوی بود که به حرکت و وحشتناک بودن بخش‌هایی از فیلم کمک کرد. خوشحالم که چنین فیلمی در جوایز آکادمی بهترین فیلم شد، زیرا پیام بسیار مهمی داشت (هرچند که من برای «The Revenant» طرفداری می‌کردم). این یک روایت واقعی از گزارش‌های تحقیقی روزنامه «بوستون گلوب» درباره تأیید کشیشان متجاوز جنسی از سوی واتیکان در طول چند دهه است. به‌قولی، نگران‌کننده است. بازی‌های فوق‌العاده مارک رافالو و مایکل کیتون. برای فیلم‌هایی مانند این آسان است که در جزئیات غرق شوند، اما سرعت اینجا به‌طرز خاصی نرم و روان است، تنها کمی بیش از ۲ ساعت با ارزش سپری شده است. دوستی این فیلم را به من توصیه کرد. من مردد بودم چون طرفدار بزرگی از مایکل کیتون نیستم. اما به‌خاطر موضوع نگران‌کننده‌اش، باز هم آن را تماشا کردم. به وضوح این پوشش‌دهی در ایالات متحده بسیار طنین‌انداز است، اما من که بیشتر عمرم را در انگلستان زندگی کرده‌ام، نمی‌توانم بگویم این افشاگری‌های شوکه‌کننده پس از حوادث ۱۱ سپتامبر چندان به گوش کسی رسید. من داستان را اینجا تکرار نمی‌کنم زیرا دیگر منتقدان قبلاً به آن پرداخته‌اند؛ اما آنچه واقعاً در این فیلم تحسین کردم این بود که احساس می‌شد که همه چیز به‌طرز قابل توجهی کم‌رنگ است. سرعت فیلم، موسیقی متن غم‌انگیز، ویرایش بدون عجله و حتی روایت همه به ایجاد فضایی خفه‌کننده کمک کرد که داستان در جزئیات شوکه‌کننده‌اش پیش می‌رفت. هیچ هیستریکسی که گاهی در فیلم‌هایی که قرار است چیزی عمیقاً شوکه‌کننده را افشا کنند، وجود ندارد. من به یاد فیلم‌هایی چون «The Insider» و «All the President's Men» می‌افتم که در آن‌ها زندگی محققان/مجبوران/افشاگران در خطر فوری قرار دارد از سوی یک «نیروی تاریک» اگر بخواهند یافته‌های خود را به‌عموم مردم افشا کنند. اما در «Spotlight»، چنین چیزهایی اجتناب شد. در عوض، همه چیز در سطح «مدنی» بین «بوستون گلوب» و کلیسا حفظ شد، حتی اگر شما احساس کنید که یک ترس یا تهدید زیرزمینی در حال جوشیدن است. من به‌ویژه از پایان فیلم خوشم آمد، زیرا حتی با اینکه داستان منتشر شد و قربانیان در نهایت قبل از پایان تیتراژ جلو آمدند، هیچ جشن بزرگ و شلوغی برای اعلام اینکه تیم «Spotlight» چقدر فوق‌العاده است در افشای این شر نبود. در عوض، ما را با یادآوری این موضوع ترک کرد که سوءاستفاده از کودکان توسط کلیسای کاتولیک یک مشکل جهانی بود (و احتمالاً هنوز هم هست)؛ این موضوع زمانی بدتر می‌شود که شما می‌دانید کاردینال لاو هرگز دستگیر نشد، بلکه بعداً به یک موقعیت عالی در واتیکان منصوب شد، حتی با اینکه هم او و هم خود واتیکان به‌خوبی از جنایات مربوط به کلیسا علیه پسران و دختران بی‌گناه آگاه بودند.