فیلم Django Unchained 2012

"جانگو آزاد شده" فیلمی بسیار سرگرم‌کننده و در عین حال آزاردهنده است که بازیگران و اجراهای فوق‌العاده‌ای دارد، به‌ویژه برای تماشاچیانی که احتمالاً هرگز فکر نمی‌کردند فیلمی اساساً درباره‌ی برده‌داری را تماشا کنند. تارانتینو به طرز ماهرانه و شگفت‌انگیزی به لایه‌های پیچیده و خشونت‌بار این سیستم غیرانسانی می‌پردازد و آن را به تصویر می‌کشد. من طرفدار بزرگ آثار «کوئنتین تارانتینو» هستم و می‌دانستم که این فیلم...

"جانگو آزاد شده" فیلمی بسیار سرگرم‌کننده و در عین حال آزاردهنده است که بازیگران و اجراهای فوق‌العاده‌ای دارد، به‌ویژه برای تماشاچیانی که احتمالاً هرگز فکر نمی‌کردند فیلمی اساساً درباره‌ی برده‌داری را تماشا کنند. تارانتینو به طرز ماهرانه و شگفت‌انگیزی به لایه‌های پیچیده و خشونت‌بار این سیستم غیرانسانی می‌پردازد و آن را به تصویر می‌کشد. من طرفدار بزرگ آثار «کوئنتین تارانتینو» هستم و می‌دانستم که این فیلم تجربه‌ای لذت‌بخش خواهد بود. اما نمی‌دانستم که خشونت می‌تواند این‌قدر «خنک» باشد. این فیلم از ابتدا تا انتها تماشایی است (شامل خون و گوشت) و بازیگری‌ها فوق‌العاده هستند. فیلم‌برداری نیز بسیار عالی است! تمام بازیگران نقش‌های خود را به‌خوبی ایفا کردند، به‌ویژه «ساموئل ال. جکسون» و «جیمی فاکس». «لئوناردو دی‌کاپریو» و «کریستوف والتز» هم بی‌نظیر بودند. همان‌طور که «کریستوف» در فیلم گفت - "مقاومت در برابر آن سخت بود". این فیلم باید توسط هر کسی که عاشق سینمای باکیفیت است، دیده شود. حتی کسانی که نمی‌توانند صدای انفجارها را تحمل کنند، از تماشای این فیلم سه ساعته، که به‌خوبی نوشته، کارگردانی و اجرا شده، پشیمان نخواهند شد. این یکی از بهترین فیلم‌هایی است که در مدت طولانی دیده‌ام. این فیلم یک تجربه خالص تارانتینو است. آغاز غیرمنتظره و بسیار بامزه فیلم توجه شما را از همان ابتدا جلب می‌کند و از آن نقطه به بعد، تقریباً سه ساعت خالص لذت را تجربه خواهید کرد. بازیگران اصلی نقش‌های خود را به‌خوبی ایفا می‌کنند. شخصیت دکتر کینگ شولتز (کریستوف والتز) به طرز فوق‌العاده‌ای خنده‌دار است بدون اینکه مضحک به نظر برسد، جیمی فاکس به‌عنوان جانگو عالی است و لئوناردو دی‌کاپریو هم به‌خوبی نقش یک مالک مزارع و برده‌فروش را ایفا می‌کند. هیچ‌یک از اعضای دیگر گروه به‌خصوص بد نبودند. شاید تنها استثنا تارانتینو باشد که در نقش معمولی خود به‌عنوان یک بازیگر در فیلم ظاهر می‌شود. نه اینکه او به‌خصوص بد باشد، اما او هم بازیگر نیست. فیلم با آزاد کردن جانگو توسط دکتر شولتز آغاز می‌شود و سپس به یک شهر کوچک می‌رود تا به جانگو نشان دهد که در چه کاری مشغول است. دقایق ابتدایی فیلم غیرمنتظره و بسیار خنده‌دار هستند. بعد از آن، فیلم جدی‌تر می‌شود و جانگو یاد می‌گیرد که چگونه یک شکارچی جایزه باشد و در نهایت به جستجوی همسرش می‌پردازد. با این حال، هنوز هم کمی "شوخی‌های تارانتینو" در آن وجود دارد. در طول فیلم، ما با مجموعه‌ای طولانی از افراد کلیشه‌ای مواجه می‌شویم که می‌توان گفت نگرش خاصی نسبت به مردم آفریقایی دارند. به‌راحتی می‌توان گفت "نفرت از سیاهان" اما این درست نیست زیرا بسیاری از این افراد دقیقاً آن‌ها را نفرت نمی‌ورزند. آن‌ها فقط مردم آفریقایی را به‌عنوان انسان نمی‌دانستند بلکه بیشتر به‌عنوان دام‌هایی برای استفاده خود می‌دیدند. برخلاف بسیاری از فیلم‌هایی که این رویدادها را به تصویر می‌کشند، این فیلم هرگز خسته‌کننده و موعظه‌گرانه به نظر نمی‌رسد. این یک فیلم است که به‌منظور سرگرمی ساخته شده و در دوره‌ای که وقایع بدی رخ داده، از آن برای روایت داستان استفاده می‌کند. هیچ چیز بیشتر و هیچ چیز کمتر. همان‌طور که معمولاً در فیلم‌های تارانتینو وجود دارد، برخی صحنه‌های خشن، برخی صحنه‌های بسیار خشن و برخی صحنه‌های خونین وجود دارد. جنگ‌های پایانی نمایشی باشکوه از تخریب و خونریزی هستند. مطمئن هستم برخی از مردم از "خشونت غیرضروری" شکایت خواهند کرد. اما من یکی از آن‌ها نیستم. بدون این بخش‌ها، این فیلم هرگز به‌عنوان یک فیلم واقعی تارانتینو شناخته نمی‌شد. مانند همیشه، با اغراق‌هایی که تارانتینو به‌خوبی انجام می‌دهد، ساخته شده و یادآور این است که "فقط یک فیلم است". این یکی از معدود فیلم‌هایی است که در مدت طولانی به آن ۱۰ از ۱۰ ستاره داده‌ام. از تماشای آن لذت بردم.