فیلم The Help 2011

تنظیم، بازیگران، داستان و اجراها عالی هستند. حتماً باید دیده شود. من به تازگی فیلم «کمک» را تماشا کردم، تقریباً بلافاصله پس از پایان کتاب. حالا وقتی فیلم را با کتابی که بر اساس آن ساخته شده مقایسه می‌کنم، یک قاعده کلی تقریباً همیشه صادق است: کتاب بهتر است. «کمک» هم از این قاعده مستثنا نیست. با توجه به اینکه داستان کتاب هنوز در ذهنم زنده بود،...

تنظیم، بازیگران، داستان و اجراها عالی هستند. حتماً باید دیده شود. من به تازگی فیلم «کمک» را تماشا کردم، تقریباً بلافاصله پس از پایان کتاب. حالا وقتی فیلم را با کتابی که بر اساس آن ساخته شده مقایسه می‌کنم، یک قاعده کلی تقریباً همیشه صادق است: کتاب بهتر است. «کمک» هم از این قاعده مستثنا نیست. با توجه به اینکه داستان کتاب هنوز در ذهنم زنده بود، جدا کردن ذهنم از کتاب به منظور لذت بردن از فیلم کار تقریباً غیرممکنی بود. هر چقدر هم که تلاش کنید، نمی‌توانید از مقایسه دو اثر دست بردارید و از هر جزئیات ریز ناراضی خواهید بود. با این حال، هنوز هم توانستم از فیلم برای آنچه که بود لذت ببرم، اگرچه از اینکه با داستان واقعی به‌طور کامل آشنا بودم خوشحالم. «کمک» داستان خدمتکاران سیاه‌پوست در میسیسیپی دهه ۱۹۶۰ را روایت می‌کند. تمرکز این داستان بر روی میس یوجینیا «اسکیتر» فیلان است که تلاش می‌کند با نوشتن داستان‌های خدمتکاران سیاه‌پوست از دیدگاه آن‌ها، صدای آن‌ها را به گوش جامعه برساند. در میان زنان سیاه‌پوست، آبیلین و میننی دو شخصیت کلیدی هستند. حالا بیایید به نکات منفی بپردازیم. یکی از عناصر مورد علاقه من در رمان، پیوند ظریف اعتماد و درک بین آبیلین و اسکیتر بود که در طول زمان شکل می‌گیرد. واقعاً زمان زیادی طول می‌کشد تا اسکیتر بتواند آبیلین را متقاعد کند که احساسات عمیقش را با یک زن سفیدپوست در میان بگذارد. در فیلم، این روند به‌گونه‌ای شتاب‌زده به نظر می‌رسید، انگار آبیلین صبح روز بعد تصمیم به این کار گرفته بود. چیزی که مرا آزار می‌دهد این است که نه تنها در کتاب به وضوح توضیح داده شده که این زنان سیاه‌پوست با افشای احساسات واقعی خود در مورد زنان سفیدپوست که برای آن‌ها کار می‌کنند، در خطر بزرگی قرار دارند، بلکه فیلم نیز نتوانسته است تنش و حس فوریت موجود در کتاب را به تصویر بکشد. این زنان نه تنها شغل خود را در خطر می‌اندازند، بلکه جان خود و عزیزانشان نیز در خطر است. آن‌ها به خاطر دیده شدن در حال صحبت با یک زن سفیدپوست در معرض خطر هستند. این یک نقص بزرگ در فیلم به شمار می‌رود. فیلم همچنین از توسعه شخصیت‌هایی که انتظار داشتم، کاسته شده است. تغییرات زیادی در شخصیت‌ها صورت گرفته است، به طوری که در فیلم همه آن‌ها ناگهان و بدون توضیح منطقی ظاهر می‌شوند. یکی از شخصیت‌های کم‌نور «سلیا فوت» است، زنی از طبقه پایین که با مردی از طبقه بالاتر ازدواج کرده و به همین دلیل با تحقیر و کنایه‌های دیگر زنان سفیدپوست مواجه است. سلیا در تمام داستان شیرین‌ترین و دوست‌داشتنی‌ترین شخصیت است و رابطه‌اش با خدمتکارش میننی دلگرم‌کننده است. واقعاً جای تأسف دارد که این بخش در فیلم به حداقل رسیده است. خوب، اگر همچنان فیلم را با کتاب مقایسه کنم، این نقد هرگز به پایان نخواهد رسید. واضح است که موارد بیشتری وجود دارد که می‌توانم (و قطعاً می‌خواهم) بگویم، اما واقعاً به اثربخشی این نقد مربوط نمی‌شود. پس به ادامه مطلب می‌پردازم. حداقل بازیگران را درست انتخاب کرده‌اند! هر یک از آن‌ها به‌خوبی با شخصیت خود همخوانی دارند. اما استون به‌عنوان اسکیتر فوق‌العاده است و جسارت و سادگی جوانی او را به‌خوبی به تصویر می‌کشد. ویولا دیویس، آبیلین ایده‌آل را به تصویر کشیده است و من مدام فکر می‌کردم که او باید آن اسکار را می‌برد. اجرای او بسیار احساسی و تاثیرگذار است. اکتاویا اسپنسر واقعاً برای نقش میننی اسکار را برنده شد و این حقش بود. او دقیقاً همان‌طور است که تصور می‌کردم میننی باشد - با زبانی تند و هوش بالا و شخصیتی که می‌تواند هر زن سفیدپوستی را بی‌کلام کند، حتی اگر به قیمت از دست دادن شغلش تمام شود. سلیا فوت توسط جسیکا چاستین بازی می‌شود و نمی‌خواهم از تعریف و تمجید درباره او زیاده‌روی کنم، پس همین‌قدر می‌گویم که فوق‌العاده است. شخصیت بد داستان، هیللی هولبروک است که توسط برایس دالاس هاوارد بازی می‌شود. نمی‌دانم چقدر این یک تعریف بزرگ است که بگویم او در بازیگری نقش یک نژادپرست حیله‌گر بسیار خوب عمل کرده است - پس فقط می‌گویم او بازیگر بسیار خوبی است. بازیگر دیگری که ارزش ذکر دارد، آلیسون جنی است که نقش مادر اسکیتر را ایفا می‌کند. هرچند او دقیقاً مانند تصوری که از او در کتاب داشتم نیست (دوباره به این موضوع برمی‌گردیم)، اما همواره از اجراهای او لذت می‌برم و این یکی هم از این قاعده مستثنی نیست. اوه، و سیسی اسپیسک هم نقش مادر هیللی را بازی می‌کند و تماشای او لذت‌بخش است. به نظر می‌رسید کارگردان نقش او را بیشتر از آنچه در کتاب بود گسترش داده است تا زمان بیشتری در صحنه داشته باشد. من او را سرزنش نمی‌کنم. به‌طور کلی، فیلم از نظر زمان‌بندی و ساختار به‌خوبی پیش می‌رود، اگرچه در برخی نقاط از آزادی‌های خلاقانه استفاده شده است. در مقایسه با کتاب، کمی ناامیدکننده است، اما نمی‌توانم به یک مورد از اقتباس کتاب به فیلم فکر کنم که این‌گونه نبوده باشد. من هنوز به «کمک» نمره ۸ از ۱۰ می‌دهم، زیرا فکر می‌کنم این داستان مهمی است که باید روایت شود و اجراها خارق‌العاده هستند، اما اگر کمی صبر بیشتری داشته باشید، توصیه می‌کنم کتاب را بخوانید.