فیلم Shutter Island 2010

فیلم خوبی بود. این یک اتفاق تصادفی بود. ما حتی از زمان‌بندی فیلم خبر نداشتیم و من فقط یک تی‌شرت و شلوارک تصادفی به تن داشتم. فقط می‌خواستم اسموتی انبه بنوشم، اما سپس به‌طور تصادفی تصمیم گرفتیم به ایست‌وود برویم و برنامه را چک کنیم. ما قرار بود «خاطرات یک پسر ضعیف» را تماشا کنیم، اما چون «جزیره شاتر» نمایش داشت، پس به تماشای آن...

فیلم خوبی بود. این یک اتفاق تصادفی بود. ما حتی از زمان‌بندی فیلم خبر نداشتیم و من فقط یک تی‌شرت و شلوارک تصادفی به تن داشتم. فقط می‌خواستم اسموتی انبه بنوشم، اما سپس به‌طور تصادفی تصمیم گرفتیم به ایست‌وود برویم و برنامه را چک کنیم. ما قرار بود «خاطرات یک پسر ضعیف» را تماشا کنیم، اما چون «جزیره شاتر» نمایش داشت، پس به تماشای آن رفتیم. اما پوشیدن لباس «خانه‌ای» من واقعا کمکی نکرد، چون دو نفر از همکلاسی‌هایم را دیدم. وقتی لباس مناسب می‌پوشم، کسی را نمی‌بینم، اما وقتی درست لباس نمی‌پوشم و به هم ریخته به نظر می‌رسم، ناگهان همه این افراد به من نزدیک می‌شوند و سلام می‌کنند. یادداشت برای خودم: همیشه مرتب لباس بپوش. از تماشای فیلم لذت بردم. تماشای لئوناردو دی‌کاپریو اصلا بد نیست. از چرخش داستان خوشم آمد. اگرچه در این بین نکاتی خواهید داشت، با خود می‌گویید "اوه، منتظر می‌مانم ببینم واقعاً چه چیزی است". و سپس چرخش داستان اتفاق می‌افتد و شما به خود می‌گویید "من از ابتدا این را می‌دانستم". اما این باعث نمی‌شود که از این فیلم خوشم نیاید. از دختر بازیگر نقش دخترش بسیار حسادت می‌کنم. یعنی اولین بوسه... لئوناردو دی‌کاپریو؟؟؟ واو. من هر زمان که می‌توانستم جای او را می‌گرفتم. میشل ویلیامز... من واقعاً طرفدار بزرگ او نیستم. و بعد از دیدن این فیلم و حسادت به او به خاطر نشستن روی پای لئو، می‌توانم بگویم که اصلاً او را دوست ندارم. لئوناردو همیشه فوق‌العاده است. شگفت‌انگیز است که او چقدر بازیگر خوبی است و هنوز هیچ اسکاری برنده نشده است. زمان او خواهد آمد. می‌دانم که او برنده خواهد شد. و آن صحنه فلش‌بک، واقعاً خوب به نظر می‌رسید. خوشمزه! به این فیلم نمره A می‌دهم. عاشق داستانش هستم. عاشق بازیگرش هستم. فیلمی روانشناختی-هیجان‌انگیز از مارتین اسکورسیزی، کمی تغییر برای او، با اجراهای عالی از جمله دی‌کاپریو و کینگزلی. این اولین بار بود که این فیلم را می‌دیدم زیرا به هر دلیلی تماشای آن را به تعویق انداخته بودم، اما آن را بسیار سرگرم‌کننده یافتم با فضایی شگفت‌انگیز و ترسناک. **4.5 از 5** آیا نمی‌فهمید؟ شما یک موش در یک هزارتو هستید. مارشال ایالات متحده، تدی دنیلز (لئوناردو دی‌کاپریو) به یک مرکز آسایشگاه جزیره برای جنایتکاران روانی سفر می‌کند با همکار تازه‌اش چاک آوله (مارک رافالو). دلیل آن‌ها برای حضور در بیمارستان آشی‌کلیف، تحقیق در مورد ناپدید شدن مرموز قاتل، ریچل سولاندو است. اما تدی مسأله دیگری نیز در آشی‌کلیف دارد، یعنی دیدار با اندرو لیدیس (الیاس کوتیاس)، مردی که او معتقد است مسئول مرگ همسرش (میشل ویلیامز) است. اما در این مرکز هیچ چیزی آنطور که به نظر می‌رسد نیست و هر چه تدی و چاک بیشتر تحقیق می‌کنند، ابهام‌های آشی‌کلیف بیشتر و بیشتر می‌شود. فیلم «جزیره شاتر» به کارگردانی مارتین اسکورسیزی، از رمان پرفروش به همین نام نوشته دنیس لهین اقتباس شده است. این کارگردان بااستعداد به نزدیک‌ترین نقطه به ترس در طول دوران حرفه‌ایش می‌رسد و همچنین به نوعی به نظر می‌رسد که او بیش از حد تلاش کرده است. رمان لهین یک درس جذاب در نوشتن هیجان‌انگیز است و نیازی به تفکر عمیق یا پر کردن جاهای خالی نیست. اسکورسیزی فیلمی ساخته است که هم از نظر سبکی و هم از نظر فضای تاریک، بسیار پیچیده‌تر از آن چیزی است که نیاز بود. از همان ابتدا، شاهد بررسی‌های زیادی از سوی منتقدان آماتور بودیم که فیلم را تجزیه و تحلیل می‌کردند و به دنبال معانی سینمایی فرامادی بودند. حقیقت این است که این معانی وجود ندارند، تنها یک داستان عالی با پیچش‌های روانشناختی است. لهین خود گفته است که احساس می‌کند این کتاب را در حین نوشتن به سرعت تمام کرده است. اسکورسیزی، که به وضوح منبع را دوست دارد، بیش از حد در فیلم گنجانده است تا این فیلم به یک اثر موفق تبدیل شود. از نظر فنی بی‌نقص؟ بدون شک. عمق داستان؟ مطمئناً. اما واقعیت این است که عمق داستان به اندازه کافی نیست تا تمام جوهای ترکیبی را که مارتین دوست دارد، حفظ کند. با این حال، مانند اکثر فیلم‌های حرفه‌ای اسکورسیزی، هنوز چیزهای زیادی برای لذت بردن و لحظاتی وجود دارد که باعث می‌شود این فیلم همیشه در کانن نیویورک‌نشین‌ها بحث‌برانگیز باشد. بازیگران عمدتاً عالی هستند، دی‌کاپریو یک اجرای درخشان ارائه می‌دهد که تنها زمانی قابل قدردانی است که داستان به اوج خود برسد. رافالو (محتاط)، بن کینگزلی (مشکوک) و مکس فون سیدو (نگران‌کننده) همه کارهایی را که لازم است انجام می‌دهند و با لحن اثر همخوانی دارند. دختران - امیلی مورتیمر، پاتریشیا کلارکسون و ویلیامز - نقش‌های کوچک ولی حیاتی دارند. سپس شخصیت‌های پشتیبانی وجود دارند که توسط برخی از بازیگران باکیفیت ایفا می‌شوند. کوتیاس به همراه جکی ارل هالی، تد لوین و جان کارول لینچ است. چند نفر از شما متوجه شدید که اینجا ما لیستی از قاتلان سریالی سینمایی داریم؟ ادوارد ریس، فردی کروگر، بیل بوفالو و آرتور لی آلن! (خوب، آلن اثبات نشده است اما فیلم «زودیاک» ما را به این باور می‌رساند که او بود). موسیقی مورد استفاده به طرز مناسبی تپش قلب را بالا می‌برد و عکاسی رابرت ریچاردسون در مورد روشنایی، به ویژه در دیوارهای کم نور آشی‌کلیف، عالی است. لباس‌ها نیز ظاهری خوب از دهه ۵۰ دارند و اولین برخورد ما با تدی و چاک آن‌ها را با کلاهِ فیلم نوآر و کت‌های زیبا می‌بیند. در حالی که ویرایش تِلمای سکوون‌میکر به استاندارد عادی خود می‌رسد. همیشه وقتی کارگردانان بزرگ درگیر هستند، شاهد اختلاف نظرهایی بین منتقدان در مورد کیفیت «جزیره شاتر» هستیم. آنچه بیشتر توافق کردند این بود که فیلم از نظر کیفیت نوسان دارد و با توجه به استعدادهای پشت و جلوی دوربین، باید فیلم بهتری می‌بود. همچنین نمی‌توان از این واقعیت فرار کرد که اگر ابتدا کتاب را خوانده‌اید، تأثیر پایان به‌شدت کاهش می‌یابد. شخصاً احساس می‌کنم اسکورسیزی کارگردان اشتباهی برای این منبع خاص بود، اما این نظر من است و با این حال او هنوز هم توانسته است در نزد طرفدارانش اعتبار کسب کند - هرچند حتی اگر فقط گاز بزند، برخی از آن‌ها آن را به عنوان یک شاهکار اعلام می‌کنند... 7.5 از 10 مارشال فدرال ایالات متحده برای تحقیق در مورد یک بیمار مفقودشده به یک آسایشگاه دورافتاده به نام «جزیره شاتر» فرستاده می‌شود. آنچه او در حال کشف آن است، هویت واقعی او را زیر سوال می‌برد. داستانی منحصر به فرد که در آن نمی‌توانید حتی برای یک دقیقه تمرکز خود را از دست بدهید. داستان پارادوکس، از ابتدا تا انتها برایم جذاب بود. این کمی غیرمعمول است، اما از موسیقی متن در پس‌زمینه که به ایجاد حالت تعلیق کمک می‌کند، بسیار لذت بردم. قطعاً یک شاهکار دیگر از اسکورسیزی. تماشای آن الزامی است. تعلیق و راز خوبی دارد، اگرچه کمی بیش از حد به توهمات وابسته است و پایان می‌توانست بهتر باشد. با بازیگران و فضایی عالی، «جزیره شاتر» قطعاً یک راز هیجان‌انگیز و جذاب برای کشف دارد، با پایانی که هم به طرز آرامش‌بخش و هم تلخ است. 8 از 10 **_سفر لئوناردو دی‌کاپریو به جزیره فانتزی_** در سال 1954، دو مارشال ایالات متحده (دی‌کاپریو و مارک رافالو) به یک جزیره در سواحل ماساچوست فرستاده می‌شوند تا ناپدید شدن یک بیمار از آسایشگاه روانی آنجا را بررسی کنند. کارآگاه اصلی مشکوک است که چیزی واقعاً مشکوک در حال وقوع است. «جزیره شاتر» (2010) مانند ترکیبی از «رستگاری در شائوشنک» و «ذهن زیبا» با کمی «پرنده‌ای بر فراز آشیانه فاخته» است. با کارگردانی اسکورسیزی، یک تولید باکیفیت با بازیگران برجسته، از جمله بن کینگزلی، مکس فون سیدو، میشل ویلیامز، پاتریشیا کلارکسون و جکی ارل هالی است. سه‌چهارم اول فیلم به عنوان یک تحقیق ترسناک و آرام‌سوز با فضای پس از جنگ جهانی دوم و فلش‌بک‌های جالب به اردوگاه کار اجباری داچاو کاملاً خوب است. متأسفانه، ربع آخر فیلم برای من آن را خراب می‌کند. اشتباه نکنید، "چرخش" می‌توانست به روشی جذاب و یکپارچه ارائه شود، مانند «حس ششم»، اما در عوض همه چیز به‌طور غیرضروری کشیده شده است. برای مثال، صحنه نهایی بین دی‌کاپریو و میشل ویلیامز به طرز وحشتناکی خسته‌کننده است. با این حال، این یک موضوع سلیقه‌ای است. بنابراین، اگر آنچه را که در بالا توصیف کردم، جالب می‌یابید، حتماً آن را تماشا کنید. بسیاری از سینمادوستان آن را تحسین می‌کنند. عنوان «جزیره شاتر» به‌درستی یک آنگرام از "حقیقت‌ها و دروغ‌ها" یا "حقیقت‌ها/انکارها" است. این فیلم 2 ساعت و 18 دقیقه به طول می‌انجامد و عمدتاً در ماساچوست فیلم‌برداری شده است، اما برخی از صحنه‌ها در لس‌آنجلس و شمال شرقی آن در مزرعه هیرست، سن سیمئون فیلم‌برداری شده است. نمره: B- «جزیره شاتر» شایسته تمام ستایش‌هاست به خاطر اینکه یکی از آن فیلم‌هایی است که مدت‌ها بعد از پایان تیتراژ با شما می‌ماند. مارتین اسکورسیزی با دقت وارد ژانر هیجان‌انگیز روانشناختی می‌شود و جوی را به وجود می‌آورد که هم ترسناک و هم تفکر برانگیز است. لئوناردو دی‌کاپریو به‌خوبی نقش تدی دنیلز، یک مارشال ایالات متحده که در حال تحقیق در مورد ناپدید شدن یک بیمار از بیمارستان آشی‌کلیف است، ایفا می‌کند. اجرای او خام، آسیب‌پذیر و به‌خوبی روند پیوسته فروپاشی روانی تدی را به تصویر می‌کشد. مارک رافالو به عنوان شریکش چاک تعادل ظریفی به هرج و مرج اضافه می‌کند و تماشای همکاری آن‌ها جذاب است. و فراموش نکنیم بن کینگزلی را؛ نمایش آرام و مرموز او از دکتر کالی، لبه ترسناک فیلم را به آن می‌بخشد. از نظر بصری، این فیلم یک شاهکار است. عکاسی رابرت ریچاردسون به طرز وحشتناک زیبایی، انزوا و فشار جزیره و راهروهای پیچیده آسایشگاه را به تصویر می‌کشد. صحنه‌های طوفانی به‌ویژه به یادماندنی هستند و تنش را افزایش می‌دهند و شما را عمیق‌تر به درون رمز و راز می‌کشند. و آن موسیقی، انتخاب موسیقی اسکورسیزی همه نت‌های درست را برای افزایش احساس ناراحتی و تعلیق می‌زند. آنچه «جزیره شاتر» را متمایز می‌کند، داستان آن است. این یک معمای چندلایه است که شما را وادار می‌کند به همه چیز شک کنید. چرخش‌ها و افشاگری‌ها نه تنها برای شوک مؤثر هستند؛ بلکه به‌دقت در داستان گنجانده شده‌اند و ارزش تماشای مجدد را بالا می‌برند. آن جمله نهایی، "کدام یک بدتر است: به عنوان یک هیولا زندگی کنید یا به عنوان یک مرد خوب بمیرید؟" واقعاً دل‌خراش است. این فیلم به بررسی آسیب، گناه و طبیعت شکننده واقعیت می‌پردازد. این یک سفر عمیق به درون ذهن انسان و تلاش‌هایی است که ما برای محافظت از خود در برابر حقیقت انجام می‌دهیم. چه پایان را یک تراژدی ببینید یا شکلی پیچیده از رستگاری، «جزیره شاتر» شما را به چالش می‌کشد تا به گوشه‌های تاریک‌تر درک خود بپردازید. یک هیجان‌انگیز روانشناختی با اجراهای برجسته، کارگردانی ماهرانه و داستانی که شما را تا پایان درگیر می‌کند.