فیلم Memento 2000

ما همه به خودمان دروغ می‌گوییم تا خوشحال باشیم. تا زمانی که فیلمی مانند «یادآوری» به نمایش درمی‌آید، یا شما مجبور به مواجهه با کسی نزدیک به خود می‌شوید که به نوعی با این موضوع دست و پنجه نرم می‌کند، به یاد می‌آورید که چقدر حافظه‌تان یک چیز ارزشمند و گرانبهاست - و به‌ویژه اینکه یکی از کلیدی‌ترین ابزارهای ایمنی شماست. کریستوفر و جاناتان نولان یکی از...

ما همه به خودمان دروغ می‌گوییم تا خوشحال باشیم. تا زمانی که فیلمی مانند «یادآوری» به نمایش درمی‌آید، یا شما مجبور به مواجهه با کسی نزدیک به خود می‌شوید که به نوعی با این موضوع دست و پنجه نرم می‌کند، به یاد می‌آورید که چقدر حافظه‌تان یک چیز ارزشمند و گرانبهاست - و به‌ویژه اینکه یکی از کلیدی‌ترین ابزارهای ایمنی شماست. کریستوفر و جاناتان نولان یکی از بهترین فیلم‌های سال 2000 را بر اساس این ابعاد از وضعیت انسانی ساخته‌اند. شخصیت اصلی آنها لئونارد شلبی است که با بازی فوق‌العاده گی پییرس، در حال رنج بردن از فراموشی ناشی از یک آسیب مغزی است که در تلاش برای کمک به همسرش که مورد تجاوز و قتل قرار گرفته، برایش پیش آمده است. او می‌تواند چیزهایی را که قبل از حادثه رخ داده‌اند به یاد بیاورد، اما بعد از آن نمی‌تواند حافظه‌ای شکل دهد. بنابراین به چه کسی می‌تواند اعتماد کند؟ آیا او با هر یک از چند نفر که به نظر می‌رسد در حال حاضر در زندگی‌اش هستند، آشناست؟ او روی بدنش تاتو می‌کند تا به یادش بیاورد، به طور مداوم یادداشت می‌نویسد تا در دنیای غریبش هوشیار بماند و در عین حال در جستجوی مردی است که زندگی‌اش را ویران کرده است. کریستوفر نولان تماشاگران را به دنیای لئونارد می‌برد. با استفاده از ساختار روایت معکوس، فیلم به عمد پیچیده و هوشمندانه است، زیرا با پایان فیلم شروع می‌شود! برخی بر این باورند که این یک ترفند برای ترفند است و سبک بر ماده غالب است، اما نحوه ساخت هر صحنه در روایت، چیزی با کیفیت بالا است که کاملاً مرتبط است و توجه عمیق تماشاگر را می‌طلبد، جایی که به طور زیرکانه از ما خواسته می‌شود تا حافظه‌هایی از بخش‌های قبلی روایت بسازیم. رمز و راز در طول فیلم قوی است، شخصیت‌هایی که در حال حاضر در زندگی لئونارد هستند، ممکن است انگیزه‌ها و نیت‌های متفاوتی داشته باشند، و این ما را هوشیار نگه می‌دارد، با سردرگمی، دروغ‌ها، دست‌کاری‌ها، معماها و زوایای فراموشی که با زنده‌دلی نو نواری می‌درخشند. و نولان‌ها به خوبی به نوار خود آگاهند و راوی‌ای را اضافه کرده‌اند که خودش به سختی قابل تعریف یا اعتماد است! ساختار معکوس در سال 2000 جدید نبود، اما کریستوفر نولان این ایده را می‌گیرد و رشته‌های جدیدی به آن اضافه می‌کند، به طور همزمان با حرکات بصری خود و تغییرات نواخت موسیقی دیوید جولین از پیش‌بینی‌های دلگیر به ترس ضربانی، و همانطور که با گزینه جذاب تخم‌مرغ عید که به شما اجازه می‌دهد آن را به صورت زمانی ببینید، اثری فوق‌العاده است حتی بدون ترفند معکوس. عالی. 9/10 عالی. نمی‌توانم باور کنم که بالاخره به تماشای همه فیلم‌های کریستوفر نولان پرداخته‌ام (من «افتخار» را روی DVD دارم اما هنوز آن را ندیده‌ام)، اما انتظارش کاملاً ارزشش را داشت. چند کارگردان انگلیسی زبان در حال حاضر وجود دارند که مطمئنم هر فیلمی از آنها را تماشا می‌کنم، و نولان یکی از آنها برای من شده است و به حق هم. یک چرخش بسیار خوب در چارچوب نواری. «یادآوری» یادبودی از کریستوفر نولان به داستان‌های کلاسیک فیلم نواری درباره انتقام و رمز و راز است. با افزودن یک چرخش جدید به کنوانسیون‌های سنتی، نولان می‌تواند تماشاگر را در تمام طول فیلم و سال‌ها بعد درگیر کند. جنبه‌ای که این نئو نوآر را از رقبای امروز خود متمایز می‌کند، روایت پیچیده و درهم‌ریخته‌ای است که به طور مداوم به عقب در زمان حرکت می‌کند. تماشاگران ابتدا شاهد این هستند که شخصیت اصلی انتقام خود را می‌گیرد (صحنه‌ای پیروزمندانه که معمولاً با پایان فیلم‌های نواری مرتبط است). سپس ما شروع به دیدن وقایع به صورت معکوس می‌کنیم و دلیل این موضوع روشن می‌شود. لئونارد شلبی (گی پییرس) و همسرش در خانه خود مورد حمله قرار می‌گیرند. همسرش به قتل می‌رسد اما گی پییرس دارای یک بیماری مغزی می‌شود که او را از ایجاد حافظه کوتاه‌مدت بازمی‌دارد. او به طور مداوم به وحشت از این وضعیت یادآوری می‌شود و به شدت به دنبال انتقام از قاتل همسرش است. با پیشرفت تماشاگر در فیلم، او بیشتر و بیشتر احساس همدردی با لنی می‌کند. تماشاگران هیچ ایده‌ای از آنچه قبل از صحنه فعلی رخ داده ندارند و بنابراین ما همان سردرگمی را که قهرمان داستان تجربه می‌کند، احساس می‌کنیم. برای مقابله با وضعیتش، او یک سیستم یادداشت‌ها، عکس‌ها و تاتوها برای ثبت اطلاعات درباره خودش و دیگران، از جمله قاتل همسرش، حفظ می‌کند. او در تحقیقاتش با «تدی» (جو پنتولیانو) و ناتالی (کری-آن ماس) همکاری می‌کند، که هیچ‌کدام از آنها واقعاً قابل اعتماد نیستند (هر دو بازیگر در «ماتریکس (1999)» با هم بازی کردند، جایی که پنتولیانو قابل اعتماد نبود و بیننده آگاه را بیشتر گیج می‌کند). رویدادهای فیلم در دو روایت جداگانه و متناوب به تصویر کشیده می‌شود - یکی با رنگ و دیگری سیاه و سفید. تحقیقات لئونارد در توالی‌های رنگی پنج دقیقه‌ای که به صورت معکوس زمانی هستند، به تصویر کشیده می‌شود، اما صحنه‌های کوتاه سیاه و سفید به صورت زمانی نشان داده می‌شوند و لئونارد را در حال صحبت با یک غریبه مرموز نشان می‌دهند که گفتگویی را انجام می‌دهد که تماشاگران نمی‌توانند درک کنند (این توالی‌ها ارجاعات مستقیم‌تری به ژانر فیلم نواری است که کریستوفر نولان در حال در آغوش گرفتن آن است). این سبک کارگردانی باعث همدردی کامل تماشاگران با وضعیت لئونارد می‌شود زیرا هرگز بیش از او نمی‌دانید، اما همچنین لحظات کمدی و احساسی بزرگی ایجاد می‌کند که به شدت به مفهوم ایرونی دراماتیک وابسته است. با استفاده از کار دوربین دستی، رنگ‌های صورتی و ویرایش تند (تنها افکت‌های انتقالی که در استفاده هستند، محو شدن‌های گاه‌به‌گاه است)، تماشاگر احساس سردرگمی می‌کند و بنابراین می‌تواند بیشتر با شخصیت لئونارد همدردی کند. ایده اصلی یک داستان کوتاه از برادر نولان، جاناتان بود که همچنین در نوشتن فیلمنامه کمک کرده است. دیالوگ‌های فیلم بهترین ویژگی آن است با سخنرانی‌های بینش‌دار، قدرتمند و دل‌خراش درباره طبیعت حافظه. همان‌طور که می‌آموزیم چگونه به حافظه برای احساس واقعیت خود وابسته‌ایم، شروع به سؤال درباره خود واقعیت می‌کنیم. ایده ایمان و ارجاعات مداوم به کتاب مقدس می‌تواند کل فیلم را به یک تمثیل برای ایمان مردم به مسیحیت یا هر دین دیگری تبدیل کند. ★★★★★ ساختار فیلم به گونه‌ای است که تماشاگر به‌اندازه قهرمان داستان نمی‌داند و نولان‌ها معماهای جالبی خلق کرده‌اند که به آرامی به اوج خود می‌رسد. 8/10 شگفت‌انگیز. چه فیلمی! قبل از تماشای «یادآوری»، درباره کیفیت بالای آن شنیده بودم، با این حال خوشبختانه هیچ چیزی از آنچه که در صفحه نمایش رخ می‌دهد لو نرفته بود - فقط می‌دانستم که او یادداشت‌برداری می‌کند، اما به دلایلی فکر می‌کردم که این کار با یادداشت‌های چسبی انجام می‌شود نه با عکس‌های پولاروید - نمی‌دانم چرا! این فیلم در نهایت بسیار رضایت‌بخش است، تمرکز بسیار مهم است اما فیلم به اندازه کافی نقاط را به سرعت متصل می‌کند. من به شدت از پایان خود فیلم قدردانی کردم، گی پییرس لحظات پایانی را به طرز فوق‌العاده‌ای اجرا می‌کند. درباره او، قبلاً او را زیاد ندیده‌ام اما این یک اجرای برجسته است! جو پنتولیانو و کری-آن ماس هم در نقش‌های خود عالی هستند، حتی استیون توبولوسکی و هریت سنسوم هریس هم با وجود زمان کمتر در صفحه نمایش، تأثیر خود را بر ذهن من گذاشتند؛ این اولین بار است که هریس را به‌طور کامل در چیزی می‌بینم از زمانی که در نوجوانی بودم، همیشه نمایش فوق‌العاده‌اش در «خانه‌دارهای ناامید» را به یاد دارم (جالب اینجاست که اولین برنامه تلویزیونی است که به آن علاقه‌مند شدم، کیفیتش عالی است، به من نگوید 😎). به هر حال، دوباره به موضوع اصلی برگردیم... کریستوفر نولان - چه کارگردانی، نه؟! من این فیلم را در رتبه سه‌گانه بهترین کارهای او قرار می‌دهم، بعد از «تلقین» و «بین ستاره‌ای». چه فیلمی پر از احساس! امیدوارم با دیگر آثارش در «بی‌خوابی» و «افتخار» هم همین‌طور باشد، دو فیلمی که درباره آنها هیچ اطلاعاتی ندارم. در حال حاضر پیش‌بینی نمی‌کنم که آقای نولان مرا ناامید کند. فکر می‌کنم آنچه این کار را از کریستوفر نولان مؤثر می‌سازد، ایجاد یک طوفان مغزی است که به همان اندازه برای ما تماشاگران گیج‌کننده و ناامیدکننده است که برای قهرمانش "لئونارد" (گی پییرس). ما نمی‌دانیم که او چگونه مهارت‌های نینجا را به دست آورده است، اما می‌دانیم که او در تلاش است تا به حقیقت قتل همسرش برسد و تقریباً هیچ حافظه کوتاه‌مدتی برای کمک به خود ندارد. در حالی که او در حال کنار هم گذاشتن اطلاعات است، باید برای خود یادداشت بگذارد یا عکس‌های پولاروید را با خط‌خطی‌ها ثبت کند تا یادش بیاید که چقدر پیش رفته و به چه کسی می‌تواند (یا نمی‌تواند) اعتماد کند. حقایقی که او آنها را حیاتی می‌داند بر روی بدنش تتو شده‌اند در حالی که جستجویش محدودتر می‌شود - یا شاید هم نه؟ در این مسیر، او با برخی شخصیت‌ها ملاقات می‌کند که اطلاعاتی درباره آنها دارد - برخی، نه. برخی به خود می‌گوید که به آنها اعتماد کند، برخی نه. برخی از عکس‌ها اجساد مرده را نشان می‌دهند. در این زمینه‌ها، ما فقط کمی بیشتر از آنچه او می‌داند، اطلاعات داریم - اما این واقعاً به کسی کمک نمی‌کند تا بفهمد چه کسی همسرش را کشته است؟ شاید خودش این کار را کرده باشد؟ این یک فیلم پر از توطئه است. پر از چرخش‌ها و پیچیدگی‌هاست - اما آنها آزاردهنده یا بی‌مورد نیستند. این بهترین نوع سینماست که یک قدم جلو و دو قدم به عقب می‌رود و آن سناریوهای گیج‌کننده فقط با "ناتالی" (کری-آن ماس) و جو پنتولیانو در حال شکل‌گیری به عنوان "تدی" - مردی که در حال پیشرفت جستجویش بیشتر می‌شود، تأکید می‌شود. من همچنین از پایان فیلم لذت بردم. این از سادگی و بی‌پایه بودن دوری می‌کند و پایان مناسبی برای تلاش مؤثر از یک پییرس در اوج کارش ارائه می‌دهد. سبکی مشابه با «تلقین»، به دقت توجه کنید یا همه‌چیز را از دست می‌دهید.