فیلم L.A. Confidential 1997

شهر فرشتگان؟ بیشتر شبیه شهر شیاطین است! کرتیس هنسون کارگردانی می‌کند و فیلمنامه را با برایان هگِلند از رمان معروف جیمز الروی اقتباس کرده است. در این فیلم کیون اسپاسی، راسل کرو، گای پیرس، جیمز کرامول، کیم بیسینگر، دنی دِویت و دیوید استراثیرن نقش‌آفرینی می‌کنند. موسیقی اثرJerry Goldsmith و فیلمبرداری به عهده دانته اسپینوتی است. داستان در لس آنجلس دهه 1950 می‌گذرد و سه پلیس با اخلاقیات...

شهر فرشتگان؟ بیشتر شبیه شهر شیاطین است! کرتیس هنسون کارگردانی می‌کند و فیلمنامه را با برایان هگِلند از رمان معروف جیمز الروی اقتباس کرده است. در این فیلم کیون اسپاسی، راسل کرو، گای پیرس، جیمز کرامول، کیم بیسینگر، دنی دِویت و دیوید استراثیرن نقش‌آفرینی می‌کنند. موسیقی اثرJerry Goldsmith و فیلمبرداری به عهده دانته اسپینوتی است. داستان در لس آنجلس دهه 1950 می‌گذرد و سه پلیس با اخلاقیات و جایگاه‌های بسیار متفاوت قرار است در دنیای جرم و فساد گرفتار شوند... من به عنوان یک پلیس به شما احترام می‌گذارم، به‌ویژه به پایبندی‌تان به خشونت به عنوان یک جزء ضروری کار. فیلم‌سازی فوق‌العاده‌ای است. هنسون داستان پیچیده الروی را با اصالت تاریخی و کارگردانی بی‌نقص همراه می‌کند، که این امر باعث می‌شود بازیگران اجراهای بسیار عالی داشته باشند. این سوی لس آنجلس است که هیچ‌کس نمی‌خواهد درباره‌اش صحبت کند؛ جایی پر از جسد، فاحشه‌ها، صحنه‌های غیراخلاقی، خشونت، مواد مخدر، نژادپرستی و فساد. و این فقط در مورد سیاستمداران، مطبوعات و پلیس است! رولو تاماسی. عدم وجود قهرمانان واقعی در این فیلم باعث می‌شود که «شهر فرشتگان» همچنان در ابرهای تاریک پوشیده باشد، جایی که حتی با چرخش‌ها و پیچش‌های داستان، با افشای معماها و بروز خشونت، مقصد نهایی شخصیت‌های اصلی هرگز مشخص نیست و این باعث می‌شود که تماشاگران به طور مداوم در حالت تنش باشند. این فیلم همچنین جذاب و خطرناک است، دیالوگ‌ها تیزتر از دندان‌های مارند و در حالی که پایان فیلم کمی راحت‌تر از آنچه در نوآر اصلی معمول است به نظر می‌رسد، این فیلم به معنای واقعی کلمه نوآر است، هرچند که عکس‌ها به صورت سیاه و سفید نیستند. این فیلم تنها دو جایزه اسکار دریافت کرد، یکی برای کیم بیسینگر به عنوان بهترین بازیگر زن در نقش مکمل و دیگری برای هنسون و هگِلند به عنوان بهترین فیلمنامه - اقتباس شده از متنی که قبلاً تولید یا منتشر شده است. به‌راستی باید بیش از دوجین جایزه می‌برد، زیرا این تنها یکی از بهترین فیلم‌های دهه 1990 نیست، بلکه یکی از بهترین نوآرهای جدید تولید شده نیز هست. 10/10 پس از کشتار به‌ظاهر بی‌هدف افرادی در یک دایر، این «اکسلی» (گای پیرس) است که به رؤسای خود پیشنهاد می‌دهد وقت آن است که LAPD کارش را درست کند و فساد درون نیرو را ریشه‌کن کند. به همین دلیل، او توسط «کاپیتان اسمیت» (جیمز کرامول) ترفیع می‌یابد و سعی می‌کند تا کمی بیشتر از قانون پیروی کند و کمتر به انتقام بپردازد - که این به روش «وایت» (راسل کرو) یا شیوه بیشتر فاسد و کثیف «وینسنس» (کیون اسپاسی) مربوط می‌شود. طبیعی است که هیچ‌کس به این رویکرد جدید و پاک توجهی نمی‌کند، اما به تدریج «اکسلی» شروع به پیشرفت در دنیای جرم سازمان‌یافته می‌کند و متوجه می‌شود که پلیس چقدر در پوشش دادن جرایم از تقلب تا قتل درگیر است. او همچنین می‌داند که کسی در حال کشیدن رشته‌های اوست، بنابراین باید رابطه‌ای با یکی از همکاران مشکوک خود برقرار کند تا زنده بماند! هر یک از این شخصیت‌ها لحظه‌ای درخشان دارند و این اجازه می‌دهد تا ما با ناشر بی‌رحم «هاجنس» (دنی دِویت پرانرژی) و دختر مرفه «لین» (کیم بیسینگر) که اغلب در حال تقلید از ورونیکا لیک است، آشنا شویم! تنها مشکلم با این فیلم این بود که خیلی زود فهمیدم که چه کسی چه کار می‌کند، بنابراین تنش کمی کاهش یافت. با این حال، این یکی از طبیعی‌ترین اجراها از راسل کرو است و پیرس نشان می‌دهد که می‌تواند نقش‌های خشن و آسیب‌زننده را به خوبی ایفا کند. می‌توانستم کمی بیشتر از شخصیت جالب بیسینگر ببینم تا داستان کمی تنوع پیدا کند، اما این یک اقتباس محکم از کتاب بی‌رحم جیمز الروی است که کرتس هنسون ارائه می‌دهد و وقفه‌ای در آن وجود ندارد.