فیلم Trainspotting 1996

این فیلم ۲۵ سال پس از اکرانش هنوز هم از لحاظ اصالت و قدرت خود چیزی از دست نداده است. داستان در اواسط دهه ۱۹۹۰ در ادینبورگ روایت می‌شود و به ماجرای گروهی از دوستان می‌پردازد که تنها هدفشان در زندگی بقا، شاید برقراری رابطه و گذراندن روزها یکی پس از دیگری است. "بگبی" (با بازی رابرت کارایل) رهبر روان‌پریش آن‌هاست که هیچ تردیدی در...

این فیلم ۲۵ سال پس از اکرانش هنوز هم از لحاظ اصالت و قدرت خود چیزی از دست نداده است. داستان در اواسط دهه ۱۹۹۰ در ادینبورگ روایت می‌شود و به ماجرای گروهی از دوستان می‌پردازد که تنها هدفشان در زندگی بقا، شاید برقراری رابطه و گذراندن روزها یکی پس از دیگری است. "بگبی" (با بازی رابرت کارایل) رهبر روان‌پریش آن‌هاست که هیچ تردیدی در شکستن لیوانی به صورت دیگران ندارد. "اسپاد" (با بازی ایوان برمنر) و "سیک بوی" (با بازی جانی لی میلر) تنها از روزی به روز دیگر می‌غلتند و به دنبال مواد مخدر هستند. "تامی" (با بازی کوین مک‌کید) حداقل سعی می‌کند با ظاهری از نرمی زندگی کند؛ او یک دوست دختر ثابت به نام "دیانا" (با بازی کلی مک‌دونالد) دارد و در نهایت "اوان مک‌گرگور" (با نقش "رنتون") که به همراه والدین دلسوزش شاید راهی برای فرار از این بدبختی بی‌پایان پیدا کند. آنچه این فیلم را متمایز می‌کند، این است که کارگردان دنی بویل فرصت‌های زیادی را برای نمایش فقر و فساد غم‌انگیزی که این افراد در آن زندگی می‌کنند از دست نمی‌دهد. این فیلم به طرز گرافیکی و خشنی نشان‌دهنده واقعیت‌هاست، اما در عین حال طنزآمیز و انسانی نیز هست. حس «ما هم می‌توانستیم در این وضعیت باشیم» در بسیاری از صحنه‌ها حس می‌شود و در عین حال احساساتی را در دل بیننده برمی‌انگیزد در حالی که همزمان موجب ترس و انزجار می‌شود. بازی‌های هنرمندان به‌ویژه برمنر و جانی لی میلر فوق‌العاده است، هرچند نقش‌های آن‌ها به اندازه کارایل و مک‌گرگور مهم نیست، اما عمق و غنای قابل توجهی به داستان می‌بخشند. استفاده از الفاظ تند و توهین‌آمیز به شکلی غیرقابل انکار به جذابیت فیلم افزوده است و این خشونت و زبان به طور قابل توجهی به واقع‌پذیری داستان کمک می‌کند. این فیلم با وجود اینکه از نظر تصویربرداری به چیزی برای نمایش مقیاس یا عظمت نیاز ندارد، به خوبی روی پرده بزرگ کار می‌کند و موسیقی متن نیز حس نوستالژیک معاصر را به آن می‌افزاید. این فیلم برای افراد ضعیف‌النفس مناسب نیست، اما به نظر من، این اثر از تمام دست‌اندرکاران، بهترین کاری است که به خوبی از آزمون زمان عبور کرده است. این فیلم شاید بیشترین جذابیت را نداشته باشد، اما «ترن‌اسپاتینگ» خیلی برای گفتن دارد و به خوبی این پیام را منتقل می‌کند. بازی‌های فوق‌العاده‌ای از ایوان مک‌گرگور، ایوان برمنر و رابرت کارایل به نمایش درآمده است. من از تماشای این شخصیت‌ها به خاطر اینکه به شدت غیرقابل تحمل بودند، لذت نبردم. البته این هدف اصلی فیلم است و نشان‌دهنده مهارت بازیگران و سازندگان در ایجاد این حس است. طنز فیلم به اندازه‌ای که انتظار می‌رفت قوی نیست، شاید به خاطر اینکه وحشت‌های داستان در مرکز توجه قرار دارد. مبارزات آن‌ها به شکل سنگینی نمایش داده می‌شود، به طوری که من احساس ناراحتی می‌کردم وقتی آن‌ها «کار خود را انجام می‌دهند». پس از تماشای فیلم حس می‌کنم چیزی برای درک بالاتر از آن کم دارم و این احساس را نمی‌توانم کنار بگذارم. شاید تنها نکته منفی این باشد که وقتی واقع‌گرایی به شدت بالاست، شما از بخش‌های دیگر فیلم که می‌توانند لذت‌بخش باشند، غافل می‌شوید؛ یا حداقل برای من این‌گونه بود. دیدن این فیلم روی پرده بزرگ جالب بود. فکر می‌کنم این اولین فیلمی است که در سینما تماشا کردم و به‌روز نیست. من قبلاً این فیلم را ندیده بودم و فکر کردم چه راهی بهتر از این برای تماشای آن برای اولین بار! حالا منتظر دنباله‌اش هستم (هرچند که دوباره به خانه‌نشینی برگشته‌ایم!).