فیلم Fargo 1996

ساعت بسیار خوبی است، می‌توانم دوباره آن را تماشا کنم و به دیگران توصیه کنم. این واقعاً ناراحت‌کننده است که این اتفاق برای مردم افتاده، اما نحوه روایت داستان به قدری خوب است که احساس می‌کنم آن ناراحتی به سرعت محو می‌شود. این فیلم بعد از ۲۵ سال همچنان قابل توجه است و هرچند که به روز نیست، اما با وجود تلفن‌های همراه، داستان به شکل قابل...

ساعت بسیار خوبی است، می‌توانم دوباره آن را تماشا کنم و به دیگران توصیه کنم. این واقعاً ناراحت‌کننده است که این اتفاق برای مردم افتاده، اما نحوه روایت داستان به قدری خوب است که احساس می‌کنم آن ناراحتی به سرعت محو می‌شود. این فیلم بعد از ۲۵ سال همچنان قابل توجه است و هرچند که به روز نیست، اما با وجود تلفن‌های همراه، داستان به شکل قابل توجهی تغییر می‌کند و این می‌تواند موضوعی جالب برای یک فیلم تاریخی متفاوت باشد. بازیگران فوق‌العاده، ارائه‌های عالی، داستان شگفت‌انگیز و فیلم‌برداری که در این فیلم مورد پسند من است. فضای برفی مینه‌سوتا واقعاً صحنه‌های فوق‌العاده‌ای از انزوا را به نمایش می‌گذارد و "سردی" انگیزه‌های داستان را برجسته می‌کند. فکر می‌کنم در یک نقطه به خلاصه‌ای از وقایع اشاره می‌شود که "همه‌چیز به خاطر کمی پول است" و این دقیقاً درست است. نمی‌توانم بگویم که یک چیز خاص وجود دارد که فوق‌العاده است، اما همه‌چیز به‌خوبی انجام شده است و به‌راستی فکر می‌کنم این یک نمونه عالی از نحوه ساخت فیلم است. از آنچنان که فکر می‌کردم لذت نبردم، اما «فارگو» هنوز هم بسیار خوب است و قطعاً آن را توصیه می‌کنم. بازیگران اینجا را دوست دارم، حتی اگر به‌طور صادقانه بگویم این فیلم کمی به دوش فرانسیس مک‌دورمند است - او در تمام طول فیلم فوق‌العاده است و نقش خود را به خوبی ایفا می‌کند. استیو بوشمی ستاره‌ای است که از مک‌دورمند فاصله می‌گیرد، در حالی که چندین بار او را در فیلم‌های دیگر دیده‌ام اما این بهترین نمایش او است که تا کنون مشاهده کرده‌ام. پیتر استورماره هم خوب است. این یک داستان سرگرم‌کننده است، که این را به‌طور قطع می‌توان گفت! مدت زمان ۹۸ دقیقه‌ای نیز انتخاب هوشمندانه‌ای بود. من از آن یک چیز اضافی نگرفتم، اما این فیلمی است که با کمال میل دوباره آن را تماشا می‌کنم - عمدتاً به خاطر مک‌دورمند و بوشمی. **فیلمی عالی، هرچند که کمدی آن به گونه‌ای رقیق و کنایه‌آمیز است که برای بسیاری از مردم خنده‌دار نیست.** وقتی این فیلم را برای اولین بار چند سال پیش دیدم، آن را درک نکردم و خیلی از آن ناراحت شدم. با این حال، همیشه چیزهای خوبی درباره‌اش شنیده‌ام و بعد از دیدن چندین فیلم از برادران کوئن که دوست داشتم، متوجه پتانسیل فیلم شدم و تصمیم گرفتم دوباره آن را تماشا کنم. در زمان خوبی این کار را انجام دادم: فیلم بهتر از آنچه فکر می‌کردم بود و من فقط نمی‌دانستم چگونه آن را به درستی ارزیابی کنم. فیلم با یادداشتی آغاز می‌شود که نشان می‌دهد بر اساس رویدادهای واقعی است. این در واقع شوخی است، زیرا کاملاً خیالی است. با این حال، داستان می‌تواند بر اساس چندین جنایت باشد، زیرا هیچ چیز جدیدی نیست که در برخی اخبار تلویزیونی ندیده باشیم: مردی که به شدت به پول نیاز دارد تصمیم می‌گیرد دو جنایتکار استخدام کند و به طرز ساختگی همسر خود را ربوده جلوه دهد تا پدرزن ثروتمندش را قانع کند که مبلغ زیادی را پرداخت کند. مشخص می‌شود که، همان‌طور که معمولاً در فیلم‌های برادران کوئن پیش می‌آید، همه‌چیز طبق برنامه پیش نمی‌رود، کنترل دو جنایتکار از دستشان خارج می‌شود و مردم شروع به مرگ می‌کنند، در حالی که مقامات محلی، که عملاً به یک کلانتر باردار و چند همکار او ختم می‌شوند، سعی می‌کنند آنچه در حال وقوع است را بررسی کنند. این فیلم در میان منتقدان و در جشنواره‌ها هیجان‌انگیز بود. برای چندین اسکار نامزد شد، اما تنها دو جایزه (بهترین فیلمنامه اورجینال و بهترین بازیگر زن) را برد. همچنین بسیاری آن را بهترین فیلم برادران کوئن می‌دانند، که این یک نظر کاملاً نسبی است و به سلیقه شخصی فردی که آن را بیان می‌کند بستگی دارد. به هر حال، این یک فیلم خوب، کاملاً تنش‌زا و دراماتیک است، و جایی که کمدی در شیوه‌ای به شدت کنایه‌آمیز در وقوع حوادث نهفته است. فرانسیس مک‌دورمند بازیگری است که در این فیلم توجه خاصی را به خود جلب می‌کند. او نوعی از افسر اجرای قانون نیست که انتظار داریم ببینیم، زیرا او به نظر می‌رسد دوستی و لطافتی دارد که با اجرای قانون در تضاد نیست و حتی در استفاده از سلاح‌های گرم نیز نقش دارد. با این حال، شخصیت او این کار را انجام می‌دهد و در واقع در پیروی از رهبری خود بسیار خوب عمل می‌کند. یکی دیگر از بازیگران که باید تحسین شود استیو بوشمی است. او یک نمایش بزرگ ارائه می‌دهد، شاید یکی از بهترین‌های دوران حرفه‌ای‌اش تا به حال. در کنار او، پیتر استورماره تصویر یک جنایتکار سرد و کم‌حرف را به ما می‌دهد که وقتی عصبانی می‌شود، خشونت وحشتناکی را اعمال می‌کند. ویلیام میسی نیز در نقش فروشنده خودرو قانع‌کننده است، با بارزی از ادب ریاکارانه و بزدلانه. از نظر فنی، فیلم دارای فیلم‌برداری عالی است که در آن برف و رنگ‌های خاکستری لهجه‌های غالب هستند. جالب است که به نظر می‌رسد در فیلم از برف مصنوعی زیادی استفاده شده تا ظاهری یخ‌زده و غیرقابل سکونت که کارگردانان خواسته‌اند، به دست آید. دکورها و لباس‌ها بسیار خوب هستند، به‌ویژه لباس و مدل موی مک‌دورمند. فیلم از جلوه‌های بصری و ویژه بسیار خوبی بهره می‌برد، به ویژه در صحنه‌های خشن‌تر، مانند جایی که قاتل تلاش می‌کند قربانی خود را در یک خردکن تکه‌تکه کند. موسیقی متن یکی از جالب‌ترین تم‌های اصلی در فیلم‌شناسی برادران کوئن را دارد. به تازگی این فیلم را دوباره به مناسبت سالگردش یا تبدیل به ۴کی دیدم - مهم نیست دلیل آن چه بود، فقط خوشحال شدم که دوباره آن را بر روی صفحه بزرگ دیدم. از نظر من، این به‌راحتی بهترین تلاش‌های برادران کوئن و فرانسیس مک‌دورمند فوق‌العاده است. او در اینجا یک پلیس باردار محلی است که باید با یک سری جنایات ناگهانی در شهر با نام شگفت‌انگیز "برینرد" خود کنار بیاید. ویلیام میسی ("جری") و استیو بوشمی ("کارل") به ارزش این درام افزوده و ترکیب تقریباً کاملی از دیالوگ‌های تیز و به‌خوبی نوشته شده، برخی اجراهای هوشمندانه و تأثیرگذار و داستانی که گاهی به سمت سورئالیسم می‌رود، ارائه می‌دهند، اما به هر حال ما در مینه‌سوتا هستیم، بنابراین آیا واقعاً این همه سورئال است؟ طبیعت عمدی دیالوگ‌ها نمی‌تواند لبخند و انزجار ایجاد کند - اما این همان چیزی است که باید به آن برسد. بازیگری مانند این افراد نیاز به مهارت دارد، که در آن‌ها از توانایی‌های خود استفاده می‌کنند و به‌طور همزمان به داستان‌های جدی زیرین توجه دارند... شما همه شخصیت‌ها را دوست نخواهید داشت، واقعاً برخی از افراد به حق خود می‌رسند، اما این هنوز یکی از بهترین فیلم‌های دهه ۹۰ است و اگر بتوانید، ارزش تماشا بر روی صفحه بزرگ را دارد.