فیلم Braveheart 1995

این فیلم به عنوان یک اسکاتلندی واقعاً به خوبی مناظر اسکاتلند و اطراف آن را به نمایش می‌گذارد. داستان فیلم شما را در تمام مدت روی لبه صندلی‌تان نگه می‌دارد. مل گیبسون در نقش ویلیام والاس با لهجه‌ای عالی بازی می‌کند و نقش فوق‌العاده‌ای ایفا می‌کند. پس از پایان فیلم، نمی‌توانم کمک کنم که نخواهم بایستم و فریاد بزنم «آزادی!» می‌توانم این فیلم را هزار بار...

این فیلم به عنوان یک اسکاتلندی واقعاً به خوبی مناظر اسکاتلند و اطراف آن را به نمایش می‌گذارد. داستان فیلم شما را در تمام مدت روی لبه صندلی‌تان نگه می‌دارد. مل گیبسون در نقش ویلیام والاس با لهجه‌ای عالی بازی می‌کند و نقش فوق‌العاده‌ای ایفا می‌کند. پس از پایان فیلم، نمی‌توانم کمک کنم که نخواهم بایستم و فریاد بزنم «آزادی!» می‌توانم این فیلم را هزار بار دیگر تماشا کنم و هرگز خسته نشوم. این فیلم برای هر کسی که هنوز آن را ندیده، یک تماشای ضروری است. با وجود اشکالات تاریخی، «دلیر» یک نمایش جذاب است. در سال ۱۹۹۵ مل گیبسون این حماسه‌ی برنده جوایز را به نام «دلیر» ساخت، فیلمی که به شدت از نظر تاریخی انحراف دارد و به کارگردانی فردی که به مرور زمان شهرت خوبی به دست نیاورد، ساخته شده است. این فیلم گاهی اوقات رویکردی سنگین دارد و همچنین مانند یک سفر با قایق در هنگام طوفان، ناهمواری‌هایی دارد. با این حال، ساختار، چرخش‌های احساسی حماسی و جلوه‌های بصری آن به وضوح آن را به عنوان یک اثر جذاب متمایز می‌کند. این یک حماسه بزرگ و مجلل است که به طرز عجیبی برای سالی که ساخته شده، نامناسب به نظر می‌رسد. شاید رمز موفقیت این فیلم این باشد که دهه ۹۰ به شدت به یک حماسه نیاز داشت تا ما را به روزهای طلایی «اسپارتاکوس» و امثال آن برگرداند. یا شاید این فیلم دکمه‌های روانشناسی عمومی را فشرد زیرا دیدن مردم عادی که برخاسته و مبارزه می‌کنند، واقعاً چیز بزرگی است. داستانی که شامل عشق، وفاداری، شرف، خیانت، مرگ و قهرمانان و شروران است. به طور خلاصه، تمام ویژگی‌های ژانر خود را داراست (نبردهای خونین و خشن به طور فوق‌العاده‌ای). گیبسون ویلیام والاس است و اگرچه ممکن است در برخی مواقع نتواند لهجه اسکاتلندی را به خوبی اجرا کند، اما با انرژی و حرارت خود در ارائه دیالوگ‌ها جبران می‌کند - سخنرانی «پسران اسکاتلند» در استرلینگ یکی از لحظات نمادین فیلم است. پاتریک مک‌گوهن به عنوان لانگ‌شانکس، پادشاه ادوارد اول، یک شرور خودخواه خالص است و بازیگران پشتیبان نیز کارهای فوق‌العاده‌ای انجام می‌دهند. برندان گلیسون، تامی فلاناگان، کاترین مک‌ک‌کامک، آنگس مک‌فادیان و جیمز کازمو همگی به جذابیت این داستان کمک می‌کنند. موسیقی جیمز هورنر به خوبی با تم‌های موجود در فیلم هماهنگ است و فیلم‌برداری جان تال به درستی در زمان اسکار تقدیر شد، زیرا او جوهره فیلم را به تصویر کشید. چه در تپه‌های زیبا و سرسبز و چه در میدان‌های خونین پس از نبرد، کار تال به طور انتقادی با حالت فیلم هماهنگ است. بنابراین، بله، به وضوح، با وجود تمام نقص‌ها، این فیلم توانایی الهام بخشیدن به بسیاری از بینندگان را دارد. گاهی اوقات شما را به چالش می‌کشد، اما در عین حال از ابتدا تا انتها شما را به طور احساسی درگیر می‌کند - به همین خاطر این فیلم شایسته هر گونه تقدیر و جوایزی است که برنده شده است. زیرا این حماسه بزرگ به نظر می‌رسید که مدت‌هاست فراموش شده، اما گیبسون و ارتشش آن را به دوران مدرن بازگرداندند و اثری ساختند که می‌تواند در کنار بزرگان سال‌های گذشته قرار بگیرد. ۱۰/۱۰ وقتی این فیلم را دیدم، ۱۵ ساله بودم و یکی از بهترین فیلم‌هایی بود که تا به حال دیده بودم. حالا که ۴۱ سال دارم و تحصیلات و تاریخ را گذرانده‌ام، هر بار که به نبرد «استرلینگ بریج» فکر می‌کنم، مثل ناخن روی تخته سیاه است. این فیلم را با همسرم دیدم و او در آن زمان فقط ۳ سال داشت و در فرانسه زندگی می‌کرد. بنابراین، نمی‌دانم. این فیلم دراماتیک و احساسی بود و از نظر بصری زیبا. این یک جشنواره خون و غم و اندوه به سبک گیبسون بود و همیشه سرگرم‌کننده است. بازی‌ها خوب بودند، موسیقی به درام کمک کرد و حرکتی را در اسکاتلند آغاز کرد که هنوز هم با آن دست و پنجه نرم می‌کنند... ... بنابراین همچنان فیلم بسیار خوبی است. فقط، خوب... پل کجاست؟ به عنوان یک اسکاتلندی، واقعاً با عناصر واقعی این فیلم مشکلات بیشتری داشتم از آنچه که شاید باید می‌داشتم. تاریخ ما از کودکی به ما آموخته شده و وقتی چنین نمایش بزرگی به وجود می‌آید، انتظار بیشتری دارم. اینکه مل گیبسون در واقع اسکاتلندی نیست، اهمیتی ندارد - این معادل بازیگری یک سرابی غیرواقعی است. آنچه اهمیت دارد این است که داستان در درجه اول یک اثر تخیلی است. خونین، زیبا و با ظاهری واقعی، قطعاً - اما در نهایت تخیلی است. اگر بر این اساس نگاه کنیم، همچنان یک درام سرگرم‌کننده قرون وسطایی را به تصویر می‌کشد که مبارزه اسکاتلندی‌های بدون پادشاه را در برابر ظلم پادشاه ادوارد اول انگلستان (پاتریک مک‌گوهن) به تصویر می‌کشد. با استفاده از چهره‌های آشنا، به تدریج خشونت انگلیسی‌ها را نسبت به این واصب‌ها نشان می‌دهد و ما را با «ویلیام والاس» (گیبسون) که یکی از معدود افرادی است که می‌خواهد مبارزه کند، آشنا می‌کند. قتل همسرش به دست حاکم محلی‌اش (مالکام تیئرنی) آخرین straw است و به زودی با پسرعمویش آرگیل (برایان کاکس) همکاری می‌کند تا نقشه‌ای را طرح کند. آنچه بعداً به وقوع می‌پیوندد، درامی با تولید خوب و فیلم‌برداری زیباست که به ما مقدار زیادی توطئه و طرح و صحنه‌های نبرد بسیار خونین ارائه می‌دهد تا اینکه همه چیز به یک نتیجه‌گیری اجتناب‌ناپذیر ختم می‌شود. کمی زمان می‌برد تا فیلم به راه بیفتد، اما وقتی شروع می‌شود، با سرعت مناسب پیش می‌رود، کمترین میزان رمانس وجود دارد، و مقدار زیادی نبرد و جملات احساسی جنگجویان آزادی وجود دارد. چرا که نه؟ این فیلم درباره مردی است که برای آزادی مردمش در برابر ظلم یک غاصب جنگیده و در این زمینه مؤثر است. زمان‌های تاریخی کمی نامنظم است و شخصیت‌ها هم همینطور، اما دوباره این یک واقعیت است که باید در عناوین ابتدایی رها کنیم. «دلیر» هیجان‌انگیز، سریع و خونین است - دقیقاً همانطور که باید باشد و به همین خاطر گیبسون باید مورد تحسین قرار گیرد. فقط ای کاش کمی بیشتر در واقعیت ریشه‌دار می‌بود.