فیلم Jurassic Park 1993

اگر به طریقی این فیلم را از دست داده‌اید و هرگز آن را ندیده‌اید، فوراً آن را تماشا کنید. وقتی که من در 9 سالگی به سمت سینما می‌رفتم، اصلاً آماده نبودم برای شگفتی‌هایی که قرار بود روی پرده ببینم؛ این فیلم یکی از فیلم‌های تعیین‌کننده دوران کودکی‌ام و دوران مدرن است. با جلوه‌های ویژه‌ای که واقعاً همه فیلم‌های دایناسوری قبلی را به حاشیه می‌راند،...

اگر به طریقی این فیلم را از دست داده‌اید و هرگز آن را ندیده‌اید، فوراً آن را تماشا کنید. وقتی که من در 9 سالگی به سمت سینما می‌رفتم، اصلاً آماده نبودم برای شگفتی‌هایی که قرار بود روی پرده ببینم؛ این فیلم یکی از فیلم‌های تعیین‌کننده دوران کودکی‌ام و دوران مدرن است. با جلوه‌های ویژه‌ای که واقعاً همه فیلم‌های دایناسوری قبلی را به حاشیه می‌راند، داستان جذاب و لحظات کمدی خاصی مانند دست آقای آرنولد، آن شب را به یادمانی تبدیل کرد که همیشه در یادم خواهد ماند. این فیلم به قدری موفق بود که سه دنباله را به دنبال داشت؛ دنباله دوم خوب بود، اما سومی چندان جالب نبود. فیلم جدید کریس پرت را به شما واگذار می‌کنم، اما ارزش تماشا را دارد، به خصوص اگر بخواهید طعم بد سومین فیلم را از ذهنتان پاک کنید. این فیلم هفته‌ها برایم کابوس به همراه داشت، واقعاً کابوس‌های شگفت‌انگیزی. من این فیلم را دوست دارم. اکنون، 25 سال بعد، فیلم‌هایی با سه برابر بودجه (حتی فیلم‌های _Jurassic_) در حال اکران هستند که جلوه‌های ویژه آن‌ها نمی‌توانند با _Jurassic Park_ رقابت کنند. اگر تنها ویژگی این فیلم همین جلوه‌های ویژه بود، باز هم برای من کافی بود تا آن را به همه توصیه کنم، اما _Jurassic Park_ بدون آن‌ها هم فوق‌العاده است (ولی خدا را شکر که با آن‌هاست). امتیاز نهایی: ★★★★ - جذابیت بسیار قوی. یک فیلم مورد علاقه شخصی. جان هموند (ریچارد آتنبرو) میلیاردر ثروتمند در آستانه افتتاح یک پارک تفریحی دایناسور است. او چند کارشناس را دعوت می‌کند تا سرمایه‌گذارانش را راضی کند. در طول یک تور پیش‌نمایش، همه چیز به طرز وحشتناکی اشتباه می‌شود. اگرچه ‘Jurassic Park’ خیلی ساده است و نمی‌توان آن را یک فیلم کامل دانست، اما این فیلم در واقع سینمای بلاک‌باستری در بهترین حالت خود است. اسپیلبرگ شما را از همان ابتدا به چنگ می‌آورد و بلافاصله می‌دانید که قرار است یک سفر هیجان‌انگیز را تجربه کنید. داستان ساده اما مؤثر است. نویسنده مایکل کرایتون تمام تلاش خود را کرده است تا بخش کلون‌سازی دایناسورها را قابل قبول کند. وقتی دایناسورهای گوشت‌خوار غول‌پیکر در پارک تفریحی‌تان دارید، پیدا کردن چیزی که باعث شود همه چیز به سرعت به هم بریزد، کار دشواری نیست. فیلم به این دلیل موفق است که خود را خیلی جدی نمی‌گیرد. شخصیت‌ها تا حدودی توسعه نیافته‌اند، اما هدف اصلی آن‌ها ارائه داینوهای جذاب است. شخصیت ایان مالکم (جف گلدبلوم) چندان مفید نیست، اما او خنده‌دار است. دکتر گرانت (سام نیل) به عنوان همتای کاملاً مناسب ظاهر می‌شود. نمی‌توانید به این شخصیت‌ها بی‌توجه باشید. آنچه فیلم را متمایز می‌کند، جلوه‌های ویژه پیشگامانه آن است. حتی به امروز، آنچه که ILM و گروه استن وینستون به دست آوردند، شگفت‌آور است. اگرچه رویکردی مشابه ‘Jaws’ می‌توانست بهتر عمل کند (عاشق نمای پای T-rex در گل هستم)، اما دایناسورها بسیار واقع‌گرایانه به نظر می‌رسند. آنچه ‘Jurassic Park’ با 'Jaws' مشترک دارد، آهنگ‌سازی جان ویلیامز است. اگرچه به اندازه 'Jaws' ترسناک و نمادین نیست، ویلیامز این بار به شگفتی پرداخته است. شاید به عنوان مشهورترین کارش شناخته نشود، اما شگفت‌انگیز است. وقتی کارشناسان به جزیره سفر می‌کنند، موسیقی ویلیامز واقعاً حس شگفتی را به شما القا می‌کند. صحنه‌ای که بازدیدکنندگان برای اولین بار دایناسورها را می‌بینند، جادو سینماست. با بازگشت به مناسبت 25 سالگی فیلم، می‌توان گفت که ما به ندرت در سینما به اندازه تماشای 'Jurassic Park' سرگرم‌کننده بوده‌ایم. این فیلم برای من ایده‌آل‌ترین فیلم است. یعنی، کاملاً کامل نیست، اما به آن نزدیک است. از آهنگ‌سازی فوق‌العاده و نمادین گرفته تا شخصیت‌هایی که به سرعت توسعه می‌یابند و به خوبی به تصویر کشیده شده‌اند. همه بازیگران اجراهای فوق‌العاده‌ای دارند. سام نیل، جف گلدبلوم، لورا درن و ریچارد آتنبرو اجراهای کلاسیکی دارند و حتی بازیگران مکمل مانند وین نایت، ساموئل ال. جکسون و به‌ویژه باب پک به عنوان مالدوون نیز قابل توجه هستند. چیزی که این بار برایم جالب بود، این است که عمل واقعاً تا نیمه فیلم شروع نمی‌شود و از آنجا به بعد عمل بی‌وقفه ادامه دارد. من فکر می‌کنم که به خاطر این روند، ما به شخصیت‌ها وابسته می‌شویم و این باعث می‌شود که عمل بسیار تأثیرگذار و پرتنش‌تر باشد. حتی با آن ساعت اول که عمدتاً دیالوگ است، هنوز هم بسیار جذاب است زیرا فیلمنامه به خوبی نوشته شده و دارای مکالمات جذابی درباره کنترل انسان‌هاست، به خوبی فیلم‌برداری شده و دارای لحظات کمدی است که در دیالوگ‌ها به طور طبیعی احساس می‌شود و در شخصیت‌ها جای می‌گیرد. این کمدی هرگز در موقعیت‌های تنش‌زا تحمیل نمی‌شود مگر اینکه از آن شخصیت انتظار داشته باشید، مانند ایان مالکم. و سپس نیمه دوم... خدای من، چقدر خوب است. این فیلم برای من یک فیلم اکشن نیست، بلکه یک تریلر پرتنش است. هیچ انسانی در حال مبارزه با دایناسورها، خودروها و هواپیماهای منفجر شده وجود ندارد و عمل به نسبت کم استفاده می‌شود. CGI نیز به طور محدود و فقط در مواقع لازم استفاده می‌شود. هم جلوه‌های عملی و هم CGI هنوز هم عالی به نظر می‌رسند. اسپیلبرگ واقعاً شخصیت‌های فوق‌العاده‌ای را خلق کرده و صحنه‌های تنش‌زا مانند فرار تیرانوسوروس و رپتورها در آشپزخانه و نماهای نمادین را به تصویر کشیده است. این فیلم به عنوان یک کودک به خاطر دایناسورهای جذاب مورد علاقه‌ام بود و هنوز هم به خاطر شخصیت‌های فوق‌العاده و صحنه‌های پرتنش، یکی از فیلم‌های مورد علاقه‌ام است. جدا از این، بسیاری از فیلم‌ها به خوبی پیر می‌شوند، اما _Jurassic Park_ (1993) به‌طور قطع بهتر از بیشتر فیلم‌ها دوام آورده است. از موسیقی به یاد ماندنی‌اش تا انیماتریکس‌های هنوز قابل توجه، بدون فراموش کردن شخصیت‌های نمادینش، استیون اسپیلبرگ واقعاً یک کارگردان فوق‌العاده است. این فیلم همچنان به طور هیجان‌انگیزی حفظ شده است. این یکی از معدود فیلم‌هایی است که بیشتر از دو بار دیده‌ام، بنابراین واضح است که آن را دوست دارم. تماشای اخیرم به این دلیل بود که با نسخه بازسازی شده‌ای روبرو شدم و پس از سال‌ها تصمیم گرفتم دوباره آن را تماشا کنم. هرگز یکی از آن بچه‌هایی نبودم که در دوران کودکی به دایناسورها علاقه‌مند بودم. من بیشتر به قهرمانان کمیک دی‌سی و معادل‌های تلویزیونی آن‌ها علاقه داشتم. اما از زمانی که به عنوان یک بزرگسال شروع به تماشای این فیلم‌ها کردم، از اینکه این موجودات و دایناسورها چقدر واقع‌گرایانه به نظر می‌رسند، خوشم می‌آید. اولین باری که آن را تماشا کردم، شگفت‌انگیز بود و _Jurassic Park_ هنوز به عنوان بهترین نمونه از جلوه‌های ویژه تا آن زمان به نظر می‌رسد. اما در مورد داستان و جزئیات داستان، این فیلم نسبتاً عادی است. مردی که بچه‌ها را دوست ندارد، زمانی که خطر آن‌ها را تهدید می‌کند، مراقب آن‌ها می‌شود؛ مشاوری که دلخور شده در سرقت شرکتی دخالت می‌کند؛ و یک نظریه‌پرداز آشفتگی که در چند پیش‌بینی درست است، هرچند هرگز توضیح داده نمی‌شود که چرا او انتخاب شده است تا پارک تفریحی را ارزیابی کند. و مانند کارکنان امنیتی در قسمت‌های قدیمی _Star Trek_، چند شخصیت برای نابودی مشخص شده‌اند تا هسته شخصیت‌هایی که قرار است به آن‌ها اهمیت بدهیم، زنده بمانند. اما من این‌ها را رد نمی‌کنم، فقط می‌گویم که داستان یک چارچوب نسبتاً عادی برای نمایش گرافیک‌های شگفت‌انگیز دایناسورها در حال حرکت است. اما کمدی خوب است، جف گلدبلوم عالی است (اما من حتی او را در تبلیغات Apartment.com هم دوست دارم) و همه چیز به خوبی انجام شده است. فقط اینکه این فیلم هرگز در فهرست 10 فیلم برتر من قرار نخواهد گرفت و در نهایت در این تاریخ دیرهنگام، ممکن است برای آخرین بار آن را دیده باشم. در کل: داستان‌گویی بی‌نظیر، نوستالژی و ترس را ترکیب می‌کند و یکی از فوق‌العاده‌ترین ماجراجویی‌های تاریخ سینما را به تصویر می‌کشد. جلوه‌های ویژه پیشگامانه _Jurassic Park_ ترکیبی از جلوه‌های عملی و تصاویر رایانه‌ای پیشرفته را در هم می‌آمیزد و موجوداتی به شدت واقعی را به وجود می‌آورد که حتی بسیاری از جلوه‌های مدرن را تحت تأثیر قرار می‌دهد. اسپیلبرگ دایناسورها را زنده کرد و تخیل هر کودک جوانی را به تصویر کشید و در عین حال هیجان و ترس را ارائه داد. این ترکیبی زیبا از فانتزی، ماجراجویی و ترس علمی‌تخیلی است. _Jurassic Park_ استاندارد جدیدی برای داستان‌گویی و جلوه‌ها تعیین کرد که الهام‌بخش فیلمسازان برای رویاپردازی بزرگتر و تماشاگران برای انتظار چیزهای شگفت‌انگیز بود. فیلم کلاسیک _Jurassic Park_. این یک پارک تفریحی است که دایناسورها بالاخره از آن فرار می‌کنند. وقتی طعم گوشت انسان را بچشند، دیگر نمی‌توانند از آن دست بکشند. فیلمی جذاب درباره تیمی از باستان‌شناسان که برای ارزیابی یک پارک تفریحی متفاوت فرستاده شده‌اند. این فیلم هیجان‌های بی‌وقفه‌ای دارد و برخی جلوه‌های ویژه واقعاً پیشگامانه است. اما بازیگری کاملاً متفاوت است. سام نیل و لورا درن به همراه بچه‌های واقعاً آزاردهنده، سزاوار خورده شدن هستند (ترجیحاً هر چه زودتر در فیلم). لهجه ریچارد آتنبرو - خوب، خدا می‌داند از کجا قرار است بیاید. باب پک و جف گلدبلوم بهتر از دیگران عمل می‌کنند و دایناسورها واقعاً شگفت‌انگیز هستند. جان ویلیامز نیز با موسیقی‌اش کارش را انجام می‌دهد - همه این‌ها به چیزی که باید ببینید، کمک می‌کند. _Jurassic Park_ (1993) یکی از آن فیلم‌های نادری است که داستان، نمایش و احساسات را به طور کامل ترکیب می‌کند. کارگردانی شده توسط استیون اسپیلبرگ، این فیلم واقعاً یک نقطه عطف در تاریخ سینما است و واقعاً پیدا کردن چیزی در مورد آن که تحت تأثیر قرار ندهد، دشوار است. از لحظات ابتدایی، تنش و شگفتی شما را جذب می‌کند و صحنه‌سازی را برای یک ماجراجویی هیجان‌انگیز که هرگز رها نمی‌شود، فراهم می‌کند. ریتم کاملاً مناسب است و لحظات شگفتی را با انفجارهای شدت قلبی متعادل می‌کند. هر صحنه به دقت طراحی شده است و توانایی بی‌نظیر اسپیلبرگ را در ایجاد لحظات آرامش‌بخش نشان می‌دهد. اجراها فوق‌العاده هستند و هر بازیگر حس واقع‌گرایی و انسانیت را به نقش‌های خود می‌آورد. شما واقعاً باور می‌کنید که این‌ها افراد واقعی هستند که به یک وضعیت فوق‌العاده واکنش نشان می‌دهند، که این امر ارتباط با داستان را آسان می‌کند. جلوه‌های بصری، ترکیبی از انیماتریکس و CGI اولیه، هنوز هم امروز خوب به نظر می‌رسند که نشان‌دهنده چقدر دقت در این تولید وجود داشته است. موسیقی نمادین جان ویلیامز باید به تنهایی درخشش داشته باشد. این موسیقی هر صحنه را تقویت می‌کند، چه شگفتی، چه تنش، یا تأمل آرام باشد. این نوع موسیقی است که مدت‌ها پس از پایان فیلم در ذهن شما باقی می‌ماند. آنچه واقعاً _Jurassic Park_ را جاودانه می‌کند، این است که چگونه تخیل را به تصویر می‌کشد. این فقط درباره هیجان یا جلوه‌های پیشگامانه نیست، بلکه درباره موضوعاتی است که شما را به تفکر درباره نقش انسان‌ها در طبیعت و عواقب عبور از مرزها وادار می‌کند. همه چیز، از فیلم‌برداری تا طراحی صحنه، احساسی از غوطه‌وری ایجاد می‌کند و شما را به دنیایی منتقل می‌کند که هم زیبا و هم ترسناک است. جای تعجب نیست که این فیلم همچنان مورد تقدیر قرار می‌گیرد. این فیلم به سادگی یکی از بهترین نمونه‌های فیلمسازی است که تاکنون ساخته شده است.