فیلم Groundhog Day 1993

داستان جالبی که به خوبی در قالب کفش‌های بیل موری جا شده است. این فیلم به اندازه کافی خوب است و پیام اخلاقی برای خانواده دارد، اما نمی‌فهمم چرا این فیلم این‌قدر معروف است. می‌توانم این فیلم را بارها و بارها تماشا کنم. فقط سعی می‌کنم تصور کنم در چنین وضعیتی چه کار می‌کنم. و چه کسی از جوندگان زمینی خوشش نمی‌آید؟ **آینده یک چیز مسلم نیست** فیلم...

داستان جالبی که به خوبی در قالب کفش‌های بیل موری جا شده است. این فیلم به اندازه کافی خوب است و پیام اخلاقی برای خانواده دارد، اما نمی‌فهمم چرا این فیلم این‌قدر معروف است. می‌توانم این فیلم را بارها و بارها تماشا کنم. فقط سعی می‌کنم تصور کنم در چنین وضعیتی چه کار می‌کنم. و چه کسی از جوندگان زمینی خوشش نمی‌آید؟ **آینده یک چیز مسلم نیست** فیلم _روز موش زمینی_ تلاش دارد تا به غیرقابل تصور برسد، جایی که تعداد کمی از کمدی‌ها یا فیلم‌ها یا هر نوع هنر دیگری جرات ورود به آن را دارند. این فیلم به طور نهایی می‌خواهد پاسخ دهد: چگونه می‌توان شادی واقعی را پیدا کرد. نوعی نوزاد که شاید نتیجه ترکیب وودی آلن و دالی لاما باشد. چیزی که واقعاً شگفت‌انگیز است این است که این فیلم به خوبی به این هدف می‌رسد بدون اینکه خود را بزرگ‌منش یا پرمدعا نشان دهد. سبک ساده و مردمی آن با پیام خیرخواهانه‌اش همخوانی دارد. علاوه بر این، واقعاً خنده‌دار است! وقتی طوفان برف زندگی شما را در جایی که نمی‌خواهید به دام می‌اندازد، چه می‌کنید؟ آنارشی خود تخریبی یک گزینه است: نوشیدنی، دزدی، دروغ، تفریح و خودکشی. اما این یک طوفان بزرگ است، بنابراین راه‌حل‌های بلندمدت لازم است. خبر خوب برای کسی که تنها و ناراضی است؟ احتمالاً زمان بیشتری برای بهبود خود دارید (درس‌های موسیقی، مجسمه‌سازی یخی). اما چالش به خود باید نتایج ارزشمندی داشته باشد. فیل، با این باور که جادویی است، خود را به چالش می‌کشد تا ریتا را وادار کند در عرض ۲۴ ساعت با او بخوابد. او نادرست عمل می‌کند، هنوز در حال بازی است و بارها سیلی می‌خورد. به نظر می‌رسد الگوی سرسختانه رفتار نرگس‌مابانه فیل دلیل این چرخه وجودی بی‌تحرک است که همه کسانی را که با او در ارتباط هستند به دام می‌اندازد. زمانی که او در نهایت درک می‌کند که پول، sex و ارضای فوری خود ممکن است مزایایی داشته باشند، اما کوتاه‌مدت و به شدت اغراق‌آمیز هستند، و برای فرار از این کابوس کافکایی نیاز به یک تحول عمده شخصیت دارد. یک زمستان بی‌پایان و به شدت سرد او (آن‌ها (ما)) را محصور خواهد کرد مگر اینکه استراتژی‌های جدید معرفی شود، انرژی‌های جایگزین اتخاذ گردد و تغییر از پارادایم خودخواهانه حفظ شود. به اعتبارش، فیل حاضر نیست در وضعیت موجود گیر بیفتد و یکی از میلیون‌ها زامبی باشد که می‌گویند "همین است که هست". فیل واقعاً زمانی شروع به بهبودی می‌کند که دست از تلاش بردارد. زمانی که او راه‌حل‌های سریع (sex، مشروبات الکلی، خشم، دروغ و دعوا) را کنار می‌گذارد، زمانی که خودخواهی‌اش را رها می‌کند و از جوانی ناپخته‌اش خارج می‌شود، زمانی که یاد می‌گیرد خود باشد و در پوست خود جا بیفتد تا بتواند در محیطش شکوفا شود و در عوض آن را بهبود بخشد. در یک تغییر در _این یک زندگی شگفت‌انگیز است_، به جای اینکه شهر بدفورد به خاطر غیاب جورج بدتر شود، پونکسوتاونی به خاطر حضور فیل بهتر می‌شود. روزهای روتین نیاز به اعمال روتین مهربانی دارند و فیل و کل شهر به طور جمعی از آن بهره‌مند می‌شوند. فیل یک انسان‌گرای تازه‌نفس است که خود را از خود نجات می‌دهد و با مهربانی از یک دایره ویرانگر متقابل فرار می‌کند. پیش‌بینی: روزهای بسیاری از آفتاب پاداش‌دهنده. من همیشه با پایان فیلم کمی مشکل داشتم. اینکه چرخه ناراحتی فقط زمانی به پایان می‌رسد که مرد دختر را به دست آورد. اما اکنون می‌بینم که به دست آوردن دختر تصادفی (و نمادین) است. پیش از اینکه او دختر را به دست آورد، باید خود را پیدا کند. اینگونه است که می‌توان یک چرخش معکوس بر روی یک چرخش رو به پایین ایجاد کرد. اکنون دختر قادر است پسر را دوست داشته باشد چون او شایسته عشق است. پسر می‌تواند هر کسی باشد. یک سیاستمدار. یک شرکت. شما. تماشای فوق‌العاده‌ای است، دوباره آن را تماشا خواهم کرد و به دیگران هم پیشنهاد می‌کنم. بیل موری این ماجراجویی در حال تغییر زمان را به شکلی خنده‌دار اجرا می‌کند. نوشته‌ها عالی است و شامل یک کلیشه "قهرمان قابل رستاخیز" است. فیلم با خطوط زمانی متنوع خود خلاقانه است و حتی موفق می‌شود داستان‌های مناسبی را حفظ کند در حالی که فیل همچنان در حال چرخش است. بازیگران مکمل در هر یک از نقش‌های خود فوق‌العاده هستند و توانسته‌اند بازی تکراری را به خوبی اجرا کنند. این فیلم به طور محبوب‌سازی (اگر نه زایش) یک ژانر است که همه باید در یک مقطع زمانی این فیلم را دیده باشند. _**چرخش دور کوه با بیل موری و اندی مک‌داول**_ یک گزارشگر آب‌وهوای بدخلق از پیتسبورگ (بیل موری) باید برای پنجمین سال متوالی درباره جشن‌های روز موش زمینی در پونکسوتاونی، پنسیلوانیا گزارش دهد. او به زودی خود را در نوعی وارونگی زمانی عجیب می‌یابد. اندی مک‌داول به‌عنوان یک تهیه‌کننده جدید برای شبکه به او ملحق می‌شود، همراه با کریس الیوت به‌عنوان فیلم‌بردار. "روز موش زمینی" (۱۹۹۳) یک درام کمدی/فانتزی با کمی رمانس است درباره شخصی که شادی زندگی را از دست داده و به یک انسان بدخلق و مغرور تبدیل شده است. آیا او آنقدر بد است که تغییر کند؟ این فیلم به یک اندازه سرگرم‌کننده و عمیق است. تم آن حول محور گیر افتادن در یک روال زندگی و به شدت تلاش برای یافتن راه خروج می‌چرخد. در این حین، جوندگان زمینی هم بامزه‌اند. علاوه بر مک‌داول در جبهه زنان، ماری تا گرگتی یک قرار ملاقات بالقوه برای شخصیت موری را بازی می‌کند؛ شما ممکن است او را از قسمت "سالاد بزرگ" سریال ساینفلد به یاد بیاورید به عنوان مارگارت. اما این ساندی ماش‌مایر است که در یک صحنه کوتاه به عنوان قرار ملاقات "خدمتکار فرانسوی" او را تحت تأثیر قرار می‌دهد. فیلم ۱ ساعت و ۴۱ دقیقه طول می‌کشد و در ووداستاک، ایلینوی، که در شمال غربی شیکاگو است، فیلم‌برداری شده است. برخی از صحنه‌ها در Universal Studios و همچنین نمای‌های اولیه از پیتسبورگ ثبت شده است. نمره: B- روز موش زمینی یکی از آن فیلم‌هایی است که هیچ‌وقت واقعاً کهنه نمی‌شود، صرف‌نظر از اینکه چند بار آن را تماشا کنید. پیش‌زمینه آن ساده اما درخشان است: مردی خود را در حال زندگی دوباره یک روز تکراری می‌یابد، اما آنچه این فیلم را جذاب می‌کند، نحوه روایت داستان است. ریتم فیلم محکم است، با شروعی درست که به آرامی به بخش دوم منتقل می‌شود و بدون کشش، جذابیت را حفظ می‌کند. پیشرفت به اوج احساسی و رضایت‌بخش می‌رسد که به نظر می‌رسد به خوبی کسب شده و نه تحمیلی. بیل موری واقعاً این نقش را به خوبی ایفا می‌کند و اجرایی را ارائه می‌دهد که به‌خوبی تعادل بین کنایه، ناامیدی و رشد شخصیت ظریف را برقرار می‌کند. زمان‌بندی کمدی او بی‌نقص است و باعث می‌شود که طنز طبیعی به نظر برسد و نه بیش از حد بازی شده. اندی مک‌داول یک همکار عالی است و حرارت و صداقت را به تصویر می‌آورد، در حالی که بازیگران مکمل به جذابیت فیلم اضافه می‌کنند بدون اینکه به عنوان صدای پس‌زمینه احساس شوند. فیلمنامه تیز است و پر از دیالوگ‌های زیرکانه و لحظات کمدی است که به گچ‌های ارزان وابسته نیستند. این یک کمدی نادر است که هم سرگرم‌کننده و هم معنادار است بدون اینکه لذت آن از بین برود. کارگردانی هارولد رمیس عالی است و تکرار را از حالت تکراری خارج می‌کند. هر دور از روز با تنوع و انرژی کافی ارائه می‌شود تا تماشاگران را درگیر نگه دارد. تصویربرداری درخشان نیست، اما کار خود را به خوبی انجام می‌دهد و محیط شهر کوچک را با تعادل درست از حرارت و کسالت، بسته به حال و هوای صحنه، به تصویر می‌کشد. قاب‌گذاری و ویرایش باعث می‌شود که حلقه زمانی بدون تکرار احساس شود، که برای فیلمی مانند این کلیدی است. موسیقی متن به خوبی فیلم را همراهی می‌کند، اگرچه نوعی موسیقی متن نیست که بخواهید خود به تنهایی به آن گوش دهید. این موسیقی حال و هوا را تقویت می‌کند و به آرامی در طول داستان تغییر می‌کند. طراحی صدا نیز نقش مهمی ایفا می‌کند و حس دِژا و را تقویت می‌کند بدون اینکه خسته‌کننده شود. به طور کلی، روز موش زمینی یک فیلم خوب ساخته شده است که کمدی، احساس و داستان جذابی را به چیزی واقعاً جاودانه تبدیل می‌کند. این نوع فیلمی است که به شما یادآوری می‌کند چرا برخی از کلاسیک‌ها همیشه مرتبط باقی می‌مانند و صادقانه بگویم، دلم برای دیدن فیلم‌های بیشتری مانند این امروز تنگ شده است.