فیلم Unforgiven 1992

به‌راحتی می‌توان گفت که این فیلم وسترن، بهترین و نزدیک‌ترین اثر به بزرگ‌ترین فیلم تاریخ سینماست. این فیلم در سال 1993 جوایز اسکار و جوایز سینمایی زیادی را برنده شد، اما هنوز هم شایسته‌ی دریافت جوایز بیشتری بود. در این فیلم، کلینت ایستوود، جین هکمن، ریچارد هریس، مورگان فریمن و تازه‌کار جیمز وولوت به‌عنوان «کید شوفیلد» به شکلی فوق‌العاده و تعریف‌کننده از کارنامه خود بازی کرده‌اند....

به‌راحتی می‌توان گفت که این فیلم وسترن، بهترین و نزدیک‌ترین اثر به بزرگ‌ترین فیلم تاریخ سینماست. این فیلم در سال 1993 جوایز اسکار و جوایز سینمایی زیادی را برنده شد، اما هنوز هم شایسته‌ی دریافت جوایز بیشتری بود. در این فیلم، کلینت ایستوود، جین هکمن، ریچارد هریس، مورگان فریمن و تازه‌کار جیمز وولوت به‌عنوان «کید شوفیلد» به شکلی فوق‌العاده و تعریف‌کننده از کارنامه خود بازی کرده‌اند. بازیگران کمکی نیز به این فیلم جذاب و دل‌نشین افزوده‌اند. نقاط ضعف؟ وجود ندارد. هر فریم این فیلم یک گوهر است. این فیلم پر از طنز سیاه است و لحظاتی احساسی دارد که به نظر می‌رسد غیرممکن است. صحنه‌های نبرد به شدت خشونت‌آمیز و سپس ورود کلینت ایستوود به شهر برای رویارویی نهایی و ترسناک، اما به‌طور کامل رضایت‌بخش است. چگونه آل پاچینو (در فیلم «عطر یک زن») در سال 1993 در رقابت بهترین بازیگر از کلینت ایستوود جلو افتاد، معمایی از دوران مدرن است. این موضوع در کنار این که چرا «رستگاری در شانشاک» در سال 1995 هیچ جایزه‌ای برنده نشد اما اکنون به عنوان یکی از بزرگ‌ترین فیلم‌های تاریخ شناخته می‌شود، در ذهن‌ها باقی مانده است. ویلیام مانی (با بازی کلینت ایستوود که کارگردانی را نیز بر عهده دارد) یک تیرانداز قدیمی و بازنشسته است که گذشته‌اش باعث می‌شود شیطان نیز در مقایسه با او آرام به نظر برسد. او بیوه است و در تلاش است تا دو فرزندش را در یک مزرعه کم‌درآمد بزرگ کند، اما برای یک کار آخر به دنیای تیراندازی بازمی‌گردد و پیامد آن، خشونت را هم به صورت جسمی و هم روحی به دنبال دارد. کلینت ایستوود با این فیلم شگفت‌انگیز در سال 1992 از ژانر وسترن خداحافظی کرد. پس از نزدیک به بیست سال که فیلمنامه در حال گردش بود (نوشته دیوید وب پیپلز، نویسنده «بلید رانر»)، ایستوود فرصتی یافت تا نقش ویلیام مانی را بازی کرده و افسانه‌های غرب وحشی را برملا کند. اینکه سازندگان به‌طرز قابل توجهی ما را به سمت مانی جذب کرده‌اند، جالب است. ما به شکلی غیرقابل باور تحت تأثیر نقش ایستوود در تاریخ وسترن قرار داریم. با وجود گذشته تاریک مانی (جرایم نفرت‌انگیز او)، ما منتظر و امیدواریم که مانی جوابی بدهد و بزهکاران را سرنگون کند - در واقع احتمالاً بیشتر از آنکه منتظر باشیم، مشتاق این موضوع هستیم. این فیلم همچنین درس‌هایی از ساخت فیلم‌های با کیفیت را به ما می‌آموزد، زیرا به‌طور کلی بسیار خوب عمل می‌کند. چرا؟ زیرا مردی که در راس قرار دارد، این ژانر را به‌خوبی می‌شناسد و در طول 25 سال به‌عنوان تنها پرچم‌دار آن بوده است. ایستوود اثری پیچیده با مضامین عمیق خلق کرده است که با وجود خشونت و حسرت، فیلمی به زیبایی و در عین حال تلخی است. این فیلم واقعاً یکی از نقاط عطف سینمای مدرن است. 10/10