فیلم Reservoir Dogs 1992

این برداشت منحصر به فرد از فیلم‌های سرقت که به طرز ناگواری اشتباه پیش می‌رود، عالی است؛ شیک و باهوش ساخته شده، اما در عین حال بسیار خنده‌دار و کم‌هزینه. تحسین‌های تارانتینو به خاطر احیای سینمای آمریکا که به آن نیاز داشت، بازتاب‌دهنده آن چیزی است که از دهه ۷۰ به این سو، با فیلم «خیابان‌های میانه» مارتین اسکورسیزی، هم در زمینه خشونت سرگرم‌کننده و...

این برداشت منحصر به فرد از فیلم‌های سرقت که به طرز ناگواری اشتباه پیش می‌رود، عالی است؛ شیک و باهوش ساخته شده، اما در عین حال بسیار خنده‌دار و کم‌هزینه. تحسین‌های تارانتینو به خاطر احیای سینمای آمریکا که به آن نیاز داشت، بازتاب‌دهنده آن چیزی است که از دهه ۷۰ به این سو، با فیلم «خیابان‌های میانه» مارتین اسکورسیزی، هم در زمینه خشونت سرگرم‌کننده و هم در استفاده از موسیقی در نمره‌گذاری فیلم‌ها، اتفاق افتاده است. از هاروی کیتل به خاطر به خطر انداختن شانس تارانتینو در آن زمان بسیار سپاسگزارم که نتیجه‌اش فوق‌العاده بود. فیلم «Reservoir Dogs» که در سال ۱۹۹۲ منتشر شد و توسط کوئنتین تارانتینو نوشته و کارگردانی شده، یک درام جنایی/هیجانی درباره یک سرقت الماس است که به طرز فاجعه‌باری در لس‌آنجلس اشتباه پیش می‌رود؛ جایی که تبهکاران زنده‌مانده در یک انبار درباره اینکه کدام یک از اعضایشان یک خبرچین پلیس است، دعوا می‌کنند. دزدان اصلی را هاروی کیتل، تیم راث، استیو بوشمی، مایکل مدسن و کریس پن بازی می‌کنند و لورنس تیئرنی در نقش مغز متفکر کهنه‌کار حضور دارد. این فیلم نخستین فیلم بلند تارانتینو بود که تنها ۱٫۲ میلیون دلار هزینه داشت و نشانه‌هایی از عظمتی آینده را، که در «داستان عامه‌پسند» (۱۹۹۴)، «جکی براون» (۱۹۹۷)، «قتل بیل» (۲۰۰۳/۲۰۰۴)، «دشمنان ننگین» (۲۰۰۹) و «جانگوی آزاد شده» (۲۰۱۲) به وضوح دیده می‌شود، نشان می‌دهد. اما «Reservoir» برای من کار نکرد. به دلیل حال و هوای کم‌بودجه‌اش که برایم قابل تحمل است، اما شخصیت‌های بی‌علاقه و پیش پا افتاده، معماهای خودساخته آن‌ها، دیالوگ‌های خسته‌کننده و صحنه‌پردازی یک‌بعدی که حدود ۸۰ درصد داستان در یک انبار قدیمی می‌گذرد، برایم آزاردهنده بود و به‌علاوه هیچ زنی در گروه بازیگران اصلی وجود ندارد. با این حال، جالب است که شاهد تلاش جدی اول تارانتینو در فیلم‌سازی باشیم و لحظات واقعی سرگرمی در آن وجود دارد. این فیلم درسی از آغازهای humble است که قابلیت را نشان می‌دهد، هرچند که به سطح قابل قبولی نمی‌رسد. مدت زمان فیلم ۱ ساعت و ۳۹ دقیقه است و در لس‌آنجلس و برنک فیلم‌برداری شده است. امتیاز: C- واقعاً متوجه نمی‌شوم... پس از اینکه یک سرقت جواهر به اشتباه پیش می‌رود و تبهکاران در حال فرار چند افسر پلیس را می‌کشند و یکی در جریان یک سرقت ماشین زخمی می‌شود، آن‌ها به مخفی‌گاه خود برمی‌گردند و علیه یکدیگر با زخم‌زبان‌های پر از فحش می‌جنگند. آنچه که در ادامه می‌آید، بازسازی برنامه‌ریزی و اجرای سرقت آن‌ها و آشنایی‌شان با یکدیگر است که بذور این درام بیش از حد ارزش‌گذاری‌شده از بی‌اعتمادی و دوگانگی را فراهم می‌کند. تیم راث به احتمال زیاد به عنوان «آقای نارنجی» درخشان‌تر است، اما بقیه بازیگران نسبتاً مشهور ما چیزی به جز سطحی بودن و بی‌تفاوتی به ما ارائه نمی‌دهند در حالی که تلاش می‌کنند تصمیم بگیرند که کدام یک از آن‌ها - اگر کسی - پلیس را مطلع کرده است. این فیلم خشن است، اما چه اهمیتی دارد - نه اسکورسیزی است و نه داستان واقعاً پس از اینکه کاملاً واضح می‌شود چه چیزی در انتها قرار است اتفاق بیفتد، حفظ می‌شود. اثر کارگردانی تارانتینو ارزش شوک دارد، اما متأسفانه من کل قضیه را واقعاً خسته‌کننده یافتم. معذرت می‌خواهم - اما برای نوشتن خوب و شخصیت‌پردازی، بیشتر از باران فحش و تحقیر و گلوله‌ها نیاز است. این فیلم برای من نبود! متوجه نمی‌شوم. احساس می‌کنم در طول فیلم هیچ چیزی اتفاق نمی‌افتد. با این حال، دیدن بوشمی در این فیلم جالب است، نمی‌دانستم او در یکی از فیلم‌های اولیه تارانتینو حضور داشته است.