فیلم Goodfellas 1990

در دنیایی که با خشونت اداره می‌شود و در خیابان‌هایی که افراد خشن قدرت دارند، یک نسل جدید سنت قدیمی را ادامه می‌دهد. فیلم «رفقای خوب» به کارگردانی مارتین اسکورسیزی بدون شک یکی از بهترین فیلم‌های گانگستری است که تا به حال ساخته شده و به نوعی یک معیار در این ژانر به حساب می‌آید. در این فیلم، همه‌چیز به طرز هنرمندانه‌ای به هم پیوسته است:...

در دنیایی که با خشونت اداره می‌شود و در خیابان‌هایی که افراد خشن قدرت دارند، یک نسل جدید سنت قدیمی را ادامه می‌دهد. فیلم «رفقای خوب» به کارگردانی مارتین اسکورسیزی بدون شک یکی از بهترین فیلم‌های گانگستری است که تا به حال ساخته شده و به نوعی یک معیار در این ژانر به حساب می‌آید. در این فیلم، همه‌چیز به طرز هنرمندانه‌ای به هم پیوسته است: کارگردانی، فیلمنامه، تدوین، عکاسی، موسیقی متن و به‌ویژه گروه بازیگران که همگی در اوج خود عمل می‌کنند. این یک سینما با درجه «A» است که نشان‌دهنده بازگشت اسکورسیزی به اوج کارگردانی‌اش است. داستان این فیلم که بر اساس کتاب غیرداستانی «Wiseguy» نوشته نیکلاس پیلچی ساخته شده، به‌طور بی‌رحمانه‌ای به زندگی مافیایی می‌پردازد. این فیلم اغلب خشن، اما خنده‌دار است و از ابتدای تا پایان، توجه بیننده را جلب می‌کند و احساسات انسانی را در طول داستان به چالش می‌کشد. در اینجا خبری از رمانتیسم نیست؛ بلکه در واقع یک افشای افسانه‌های مافیا است. حتی وقتی خون می‌ریزد و دیالوگ‌ها با انرژی خاصی ارائه می‌شوند، فیلم همیشه با سردی خاصی پیش می‌رود. این کار به واسطه فردی انجام شده که در دهه‌های ۴۰ و ۵۰ میلادی در کوئینز نیویورک بزرگ شده و چشمانش به وقایع باز بوده است. مارتین اسکورسیزی همیشه به جزئیات در فیلم‌های جنایی اهمیت می‌دهد، اما او بیشتر به خود جرم علاقه‌مند نیست. این موضوع باعث می‌شود که فیلم‌های او با جزئیاتی تولید شوند که ممکن است برای برخی نامعتبر به نظر برسد. این فیلم درباره آزادی، کلیشه‌ها و ورود به دنیای جدیدی برای بشریت صحبت می‌کند. شخصیت هنری (با بازی ری لیوتا) می‌خواهد از کلیشه‌ها رها شود و وارد دنیای باندها شود. اسکورسیزی این زندگی ناآشنا را با فرم مستندگونه‌ای به تصویر کشیده و از صدای راوی برای ایجاد حس نزدیکی به داستان بهره برده است. ری لیوتا در نقش «هنری هیل» فوق‌العاده عمل کرده است؛ مردی که از کودکی به مافیا جذب شده است و به تدریج با جمع محلی رفیق می‌شود. آنها در یک سرقت جسورانه در فرودگاه JFK شرکت می‌کنند و به زودی تبدیل به سوژه شهر می‌شوند. اما هنگامی که یکی از دوستانشان، «تامی» (با بازی جو پشی) از خط قرمز عبور می‌کند، زندگی ایدئال آنها به هم می‌ریزد. اسکورسیزی در توسعه شخصیت‌ها وقت می‌گذارد و روابط آنها را به طرز قانع‌کننده‌ای می‌سازد. جذابیت‌های زندگی دور از طبقه کارگر برای «هنری» به خوبی به تصویر کشیده شده است. اگر بخواهیم یک انتقاد کوچک داشته باشیم، نیمه دوم فیلم کمی پیش‌بینی‌پذیر است و پس از ساخت شخصیت‌ها، اندکی به عجله می‌افتد. اما این یک نکته جزئی است. «رفقای خوب» یک اثر هنری در هر معناست. مارتین اسکورسیزی نگاهی خام و بی‌پروا به دنیای جرم سازمان‌یافته ارائه می‌دهد که هم جذاب و هم خشن است. بازیگران اصلی، ری لیوتا، رابرت دنیرو و جو پشی، هر یک عمق و شدت فراموش‌نشدنی به نقش‌های خود می‌دهند، به‌ویژه پشی که بازی او به عنوان «تامی دیویت» هم ترسناک و هم جذاب است. روایت داستان بی‌نقص است و با ترکیبی از طنز تاریک، دیالوگ‌های تیز و صحنه‌های نمادین مخاطب را جذب می‌کند. با اضافه شدن موسیقی متن عالی، جای تعجب نیست که این فیلم به عنوان یک کلاسیک شناخته می‌شود. «رفقای خوب» فقط یک فیلم نیست؛ بلکه یک تجربه است که می‌توانم بارها و بارها آن را تماشا کنم.