فیلم Platoon 1986

فیلم "Platoon" باید حتماً دیده شود. این فیلم که استیون استون را به شهرت رساند، توسط veteranos جنگ ویتنام به عنوان واقع‌گراترین فیلم شناخته می‌شود. اما در راستای دادن اعتبار به افراد مربوطه، بخش زیادی از موفقیت "Platoon" متعلق به مشاور نظامی، کاپیتان دیل دای است که با تقریباً هر فیلم بزرگ جنگی در بیست سال گذشته ارتباط داشته است. همچنین باید از تام برنجر...

فیلم "Platoon" باید حتماً دیده شود. این فیلم که استیون استون را به شهرت رساند، توسط veteranos جنگ ویتنام به عنوان واقع‌گراترین فیلم شناخته می‌شود. اما در راستای دادن اعتبار به افراد مربوطه، بخش زیادی از موفقیت "Platoon" متعلق به مشاور نظامی، کاپیتان دیل دای است که با تقریباً هر فیلم بزرگ جنگی در بیست سال گذشته ارتباط داشته است. همچنین باید از تام برنجر به خاطر عملکردش به عنوان گروهبان بارنز تقدیر کرد که اوج کارنامه‌اش را رقم می‌زند. با یک فیلمنامه عالی، اجراهای فوق‌العاده و تصویربرداری شگفت‌انگیز، "Platoon" یک اثر کلاسیک بدون شک است. این فیلم دارای فیلمنامه و شخصیت‌های خوبی است، اما برخی مسائل را اغراق‌آمیز نشان می‌دهد و تقریباً همانند سایر فیلم‌های درباره ویتنام، ضد جنگ است. جنگ ویتنام یکی از خشن‌ترین درگیری‌هایی است که ایالات متحده در قرن بیستم در آن شرکت داشت و یکی از اولین جنگ‌هایی بود که آمریکایی‌ها در آن شکست خوردند. پس از اخراج ژاپنی‌ها و پایان استعمار فرانسه در این منطقه، تلاش برای کمک به ویتنام جنوبی دموکراتیک برای جلوگیری از حمله همسایه شمالی‌اش، که در دستوری از سوی اتحاد جماهیر شوروی بود، به یک کشتار وحشتناک منجر شد که اثرات آن در ذهنیت آمریکایی‌ها باقی مانده است. به همین دلیل، فیلم‌های زیادی درباره این جنگ وجود دارد و اکثریت آن‌ها به شدت به مداخله ایالات متحده انتقاد می‌کنند. این فیلم نیز یکی دیگر از آن‌هاست و داستانی را روایت می‌کند که چندان با آنچه در "Apocalypse Now" یا "Full Metal Jacket" می‌بینیم، تفاوتی ندارد. چارلی شین بهترین و محکم‌ترین تلاش خود را به عنوان یک بازیگر ارائه می‌دهد. او علاوه بر اینکه به‌خوبی آماده نبودن خود را نشان می‌دهد، مانند یک کودک عادی که به جنگی می‌رود که برای آن آماده نیست، تلاش دراماتیک تأثیرگذاری می‌کند و تحول روان‌شناختی خوبی برای شخصیتش ایجاد می‌کند. همچنین این فیلم دو بازیگر بزرگ دیگر را به نمایش می‌گذارد که به‌خوبی درخشیده‌اند: تام برنجر و ویلم دفو. آن‌ها به دو شخصیت کاملاً متضاد جان می‌بخشند که با تعارضشان، تقریباً قابلیت عملیاتی گروه مبارزاتیشان را به خطر می‌اندازند. این فیلم با هنرمندانی چون فارست ویتاکر، کیت دیوید و یک جانی دپ بسیار جوان نیز همراه است. از نظر فنی، فیلم دارای نکات بسیار مستحکم است. فیلم به‌خوبی توسط الیور استون کارگردانی شده است که یکی از شدیدترین و منسجم‌ترین آثارش را به ما ارائه می‌دهد. فیلم در لوکیشن‌های بسیار خوبی ساخته شده و تمام واقع‌گرایی و تنشی که می‌خواهیم را در یک فیلم جنگی به ما منتقل می‌کند. بخش دوم به‌خصوص بسیار خشن است، با صحنه‌های نبرد شدید، خونریزی زیاد و صحنه‌هایی که برای افراد حساس مناسب نیست. حتی می‌توانم بگویم که این فیلم برای کسانی که در نبرد بوده‌اند و با مشکلات روانی روبرو هستند، مناسب نیست. تصویربرداری به شدت جوی و با استفاده خلاقانه از نور، ابر، مه و گیاهان و قاب‌بندی بسیار هوشمند انجام شده است. موسیقی متن شامل چندین تم جوی عمیق است که از میان آن‌ها، آداجیو ساموئل باربر یکی از عمیق‌ترین ملودی‌ها در رپرتوار کلاسیک است. فیلمنامه نیز پر از کیفیت است. در میان تمام خشونت و پیام‌های معمول درباره بی‌فایده بودن و غیرانسانی بودن جنگ، که در اکثر فیلم‌های مربوط به ویتنام دیده می‌شود، یک داستان از رقابت خونین بین دو گروهبان از همان گروه توسعه می‌یابد: یکی مردی با مهارت‌های رهبری است که مصمم است مأموریت را بدون اجازه دادن به خود برای ارتکاب افراط‌ها و خشونت‌های بی‌دلیل انجام دهد؛ دیگری یک کهنه‌سرباز خسته است که اهمیتی به کشتن همه چیز نمی‌دهد تا کار را انجام دهد. به وضوح، اوضاع غیرقابل تحمل می‌شود و وفاداری سربازان تقسیم می‌شود، چیزی که در یک واحد نظامی غیرقابل قبول است. دیدن این موضوع خوب است، زیرا رقابت به فیلم طعم بیشتری می‌بخشد، هرچند که اگر به میزان ارجحیتی که نظامی‌ها برای اطاعت و زنجیره فرمان قائلند فکر کنیم، کاملاً غیرمنطقی است. علاوه بر این، فیلم به شدت درباره استفاده از مواد مخدر به عنوان راهی برای فرار از واقعیت نیز صحبت می‌کند. این واقعاً اتفاق افتاد و غیرعادی نبود که به سربازان مواد محرک داده شود تا بتوانند راحت‌تر با سختی‌های نبرد کنار بیایند، اما به نظر می‌رسد که فیلم فراتر از آنچه معقول است پیش می‌رود. الیور استون در تصویرسازی خود اغراق می‌کند، که با توجه به فیلم‌هایی که کارگردانی کرده، تعجب‌آور نیست.