فیلم Ran 1985

فیلمی خوب، پر از جزئیات و واقع‌گرایی تاریخی، اما به طرز آزاردهنده‌ای طولانی بدون نیاز به این همه کشش. من قبلاً دو تا از مشهورترین فیلم‌های آکیرا کوروساوا را دیده‌ام و به‌راستی نمی‌توانم بفهمم چرا این کارگردان ژاپنی به‌طور گسترده‌ای به عنوان یک نابغه سینما شناخته می‌شود. فیلم‌های او خوب هستند، دقیق و با دقت به جزئیات، اما به‌خصوص فراموش‌نشدنی نیستند... این نظر من است. این فیلم...

فیلمی خوب، پر از جزئیات و واقع‌گرایی تاریخی، اما به طرز آزاردهنده‌ای طولانی بدون نیاز به این همه کشش. من قبلاً دو تا از مشهورترین فیلم‌های آکیرا کوروساوا را دیده‌ام و به‌راستی نمی‌توانم بفهمم چرا این کارگردان ژاپنی به‌طور گسترده‌ای به عنوان یک نابغه سینما شناخته می‌شود. فیلم‌های او خوب هستند، دقیق و با دقت به جزئیات، اما به‌خصوص فراموش‌نشدنی نیستند... این نظر من است. این فیلم اقتباسی از داستان «شاه لیر» اثر شکسپیر است: یک جنگسالار در میان دوران فئودالی ژاپن تصمیم می‌گیرد که از قدرت خود کناره‌گیری کرده و سرزمین‌ها، قدرت و قلعه‌هایش را بین سه پسرش تقسیم کند. تنها یکی از آن‌ها مخالف است و به او هشدار می‌دهد که احتمالاً آن‌ها به عنوان برادران در کنار هم نمی‌مانند، که این امر خشم پدر سالخورده را برمی‌انگیزد. با این حال، آینده پیشگویی‌های پسر کوچک به حقیقت می‌پیوندد زمانی که دو برادر بزرگ‌تر پدرشان را تحقیر کرده و درگیری‌ها آغاز می‌شود. پدر دیوانه و تنها با یک دلقک، در نهایت به جنون می‌افتد و برادران به جان هم می‌افتند. در مورد بازیگران صحبت نمی‌کنم چون آن‌ها را نمی‌شناسم. تنها می‌توانم بگویم که آن‌ها در زمینه و نوع فیلم به خوبی کار کردند. در این فیلم، زیاده‌روی در سبک‌گرایی وجود دارد، هم در زمینه اجرا و هم در دیالوگ‌ها که به‌نظر می‌رسد تئاتری و تحمیلی باشد، اما نمی‌دانم آیا این عمدی بوده است یا نه. از نظر فنی، فیلم دارای نقاط قوت زیادی است، از جمله فیلم‌برداری عالی، بسیار رنگارنگ و با نورپردازی مناسب. دکورها فوق‌العاده‌اند، به‌خصوص قلعه‌ها که به کوچک‌ترین جزئیات بازسازی شده‌اند و لباس‌ها نیز زیبا و از نظر تاریخی معتبر هستند. فکر نمی‌کنم بی‌انصافی باشد اگر بگویم که این فیلم احتمالاً یکی از بهترین صحنه‌های جنگ را در فیلم‌های تاریخی که در ژاپن می‌گذرد، دارد. هیچ CGI وجود ندارد، افکت‌های ویژه به‌درستی استفاده شده‌اند و جنگ به‌گونه‌ای بازسازی شده که تا حد ممکن واقعی به نظر برسد، با صدها بازیگر اضافی که به بهترین شکل لباس پوشیده‌اند و تلاش زیادی از سوی تولید وجود داشته است. برای یک تاریخ‌نگار، نمی‌توان بیشتر از این خواست. مشکل بزرگ این فیلم این است که برای سرگرمی ساخته نشده، بلکه برای تفکر شما طراحی شده و پر از صحنه‌ها و توالی‌هایی است که بیننده را وادار به تفکر درباره آنچه می‌بیند می‌کند. این موضوع می‌تواند مؤثر باشد، اگر گاهی اوقات بیش از حد مبهم نباشد. تماشاگر باید بفهمد که کارگردان چه می‌خواهد منتقل کند و این اغلب اتفاق نمی‌افتد. به‌علاوه، این فیلم تماشاگر را بی‌رحمانه آزمایش می‌کند: شروع بسیار خوبی دارد، پایان بسیار خوبی دارد، اما همه چیز در میان به‌طرز غیرقابل تحملی کشیده و طولانی است. آنچه می‌تواند در دو دقیقه گفته یا انجام شود، در پنج دقیقه انجام می‌شود و دیالوگ‌ها و صحنه‌های زیادی وجود دارد که به‌نظر می‌رسد هیچ کارکردی جز طولانی‌تر کردن فیلم ندارند.