فیلم Scarface 1983

این فیلم یک درام جنایی بسیار عالی است که اجراهای فوق‌العاده و نویسندگی عالی از الیور استون را ارائه می‌دهد (و این نظر از کسی است که طرفدار بزرگ او نیست) و کارگردانی برایان دی پالما را هم شامل می‌شود. موسیقی فیلم بسیار خوب است و من هنوز هم آهنگ "Take It to the Limit" را در صحنه پولشویی دوست دارم. این فیلم هنوز چند...

این فیلم یک درام جنایی بسیار عالی است که اجراهای فوق‌العاده و نویسندگی عالی از الیور استون را ارائه می‌دهد (و این نظر از کسی است که طرفدار بزرگ او نیست) و کارگردانی برایان دی پالما را هم شامل می‌شود. موسیقی فیلم بسیار خوب است و من هنوز هم آهنگ "Take It to the Limit" را در صحنه پولشویی دوست دارم. این فیلم هنوز چند پله پایین‌تر از آثار ماندگار مانند "پدرخوانده" و "حرارت" قرار دارد، اما در عین حال فیلمی شگفت‌انگیز است که به خوبی خود را حفظ کرده است. **4.5/5** با وجود تمام تبلیغات و تحسین‌ها، فکر نمی‌کنم این فیلم به خوبی نسخه 1932 پل مونی باشد. این به این معنی نیست که فیلم خوبی نیست و یا آلفونسو پاچینو تلاشی خوب نمی‌کند - بلکه همه چیز بسیار بی‌پروا است. زبان و عمل در این فیلم هیچ ظرافت یا finesse ندارد. این فیلم خشونت را به تصویر می‌کشد - نه تنها به عنوان یک شر ضروری در دنیای "تونی مونتانا"، بلکه به نظر می‌رسد که هیچ چیز در فیلمنامه وجود ندارد و فیلم باید به نوعی پر شود - بنابراین بیایید کمی خشونت بیشتر اضافه کنیم. به شخصیت‌پردازی نیز هیچ ظرافتی وجود ندارد - و پس از مدتی این موضوع آزاردهنده می‌شود. با این وجود، تولید و موسیقی فیلم در سطح بالایی قرار دارد و برخی از بازی‌های حمایت کننده خوب از رابرت لوگیا و استیون باور وجود دارد، اما برای من همه چیز کمی در چشمانم بود و اگر کمی تلاش بیشتر و فیلمنامه بهتری وجود داشت، می‌توانست به طور قابل توجهی بهبود یابد. خوب، اما نه عالی. **فیلمی بسیار خشن درباره قاچاق مواد مخدر و پارانویا، با بازیگران عالی و تولید خوب، اما همه چیز در آن اغراق‌آمیز و نمایشی است.** دیروز این فیلم را در تلویزیون دیدم و تصمیم گرفتم که کامل آن را تماشا کنم. قبلاً درباره‌اش شنیده بودم و از بازی دراماتیک خوب آلفونسو پاچینو خبری داشتم، بنابراین تصمیم گرفتم زمانش رسیده تا خودم ببینم. کارگردانی برایان دی پالما، آن زمان را مشخص کرد، اما در حال حاضر کمی فراموش شده است. این موضوع قابل درک است: علاوه بر خشونت بی‌دلیل و بی‌رحمی که با آن به موضوع قاچاق مواد مخدر نزدیک می‌شود، هیچ شخصیتی در اینجا نداریم که قادر به دوست داشتن آن باشیم و این باعث می‌شود که بین فیلم و بیننده دیواری ایجاد شود. برایان دی پالما کارگردانی بسیار قوی است. متأسفانه، فیلم‌های زیادی از او ندیده‌ام که می‌خواستم ببینم: "کری" را خیلی دوست داشتم که برای من تا کنون شاهکار اوست، و "غیرقابل لمس‌ها". در این فیلم، او کار بسیار قابل‌قبولی انجام داد، به‌ویژه از نظر فنی، اما فیلم هیچ روحی ندارد و بعد از مدتی به نظر می‌رسد فقط یک کشتار خالص است. صحنه اره‌برقی و همچنین تیراندازی پایانی، شایسته یک آنتولوژی هستند. از نظر فنی، فیلم بی‌نقص است و دارای جزئیات تولید لوکس است: فیلم‌برداری زیبایی دارد، نور و آفتاب فلوریدا را به خوبی برجسته می‌کند و احساس واقعی از آب و هوای گرمسیری را به ما می‌دهد. دکورها و لباس‌ها نه تنها به خوبی با دهه هماهنگ هستند، بلکه حس نوکیسگی و صعود سریع شخصیت‌ها را نیز به خوبی به نمایش می‌گذارند. البته، این فیلم به طرز ابلهانه‌ای کیچ است، حتی موسیقی متن هم این را به ما می‌گوید! اما نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم که از شخصیت‌هایی با سلیقه، فرهنگ و تحصیلات پایین که پول زیادی برای به نمایش گذاشتن دارند، چیز دیگری انتظار داشته باشیم! با این حال، اگر کسی بگوید که فیلم خیلی طولانی است و برخی صحنه‌ها کمی حاشیه‌ای یا غیرقابل باور به نظر می‌رسند (مانند صحنه‌ای که جینا، عصبانی، خود را به برادرش می‌دهد) من موافقم. با کمی تلاش، حدود نیم ساعت می‌توانست از این فیلم حذف شود و آن را قابل مشاهده‌تر کند. فیلمنامه فیلم بر اساس یک بازسازی از نسخه اصلی 1932 است که تعداد کمی از مردم آن را می‌شناسند و توسط هاوارد هیوز ساخته شده است. ممکن است نام این فیلم کمی از شخصیت آل کاپون، که لقب نامناسب "صورت زخم" را داشت، الهام گرفته شده باشد. در یکی از بارزترین اجراهای دوره‌اش، آلفونسو پاچینو نمایشی نمایشی، ناخوشایند و به شدت پارانوئید دارد. اغراق عمدی ممکن است آزاردهنده باشد، اما به نظر می‌رسد با فیلمی همخوانی دارد که همه چیز در آن اغراق‌آمیز است. با این حال، من این فیلم را یکی از بهترین‌های این بازیگر نمی‌دانم و از دیدن او در نقش‌های دیگر لذت بردم. رابرت لوگیا و استیون باور حمایت بسیار خوبی ارائه می‌دهند، اما میشل فایفر کار زیادی جز جذاب و خودخواه بودن ندارد. با این حال، مری الیزابت ماسترانتونیو و اف. موری آبراهام شخصیت‌هایی به وضوح کم‌استفاده دارند.