فیلم Raging Bull 1980

این فیلم سومین همکاری مارتین اسکورسیزی و رابرت دنیرو پس از "خیابان‌های میانه" و "راننده تاکسی" است. این بار اسکورسیزی پل شریدر (نویسنده "راننده تاکسی") و ماردیک مارتین (نویسنده "خیابان‌های میانه") را دعوت کرد تا فیلمنامه‌ای بنویسند که به‌طور آزاد بر اساس رمان لا موتا است. "گراز خشمگین" داستان واقعی جک لا موتا، بوکسور وزن میانه است که خشم، خشونت و طبع تند او او...

این فیلم سومین همکاری مارتین اسکورسیزی و رابرت دنیرو پس از "خیابان‌های میانه" و "راننده تاکسی" است. این بار اسکورسیزی پل شریدر (نویسنده "راننده تاکسی") و ماردیک مارتین (نویسنده "خیابان‌های میانه") را دعوت کرد تا فیلمنامه‌ای بنویسند که به‌طور آزاد بر اساس رمان لا موتا است. "گراز خشمگین" داستان واقعی جک لا موتا، بوکسور وزن میانه است که خشم، خشونت و طبع تند او او را به پادشاه رینگ تبدیل کرد در حالی که به آرامی زندگی‌اش را نابود می‌کرد. بزرگ‌ترین شیطانی که باید با آن مبارزه کنیم، در واقع در عمق وجود همه ما نهفته است. رابرت دنیرو و جو پسچی در این فیلم کلاسیک اسکورسیزی بسیار تأثیرگذار هستند. متأسفانه من از این داستان زندگی بوکسور افسانه‌ای جیک لا موتا به هیچ وجه تحت تأثیر قرار نگرفتم. این فیلم بر اساس کتاب خودش ساخته شده است، بنابراین می‌توان به اصالت آن اعتماد کرد، اما به نوعی این تلاش مارتین اسکورسیزی برای من شکست خورد. ترکیب معمول رابرت دنیرو (لا موتا) با جو پسچی، که احتمالاً کم‌تنوع‌ترین بازیگری است که تاکنون در صفحه نمایش دیده‌ام، به عنوان برادرش جوی؛ کتی موریارتی به عنوان همسرش و گروهی از بازیگران ایتالیایی-آمریکایی فقط مرا به یاد "کابوی نیمه‌شب" (1969) می‌اندازد که بسیار ضعیف‌تر است. البته، این فیلم درباره بوکس نیست - اما مطمئن نیستم که این فیلم هم چقدر به بوکس مربوط می‌شود. عمل رینگ بسیار کم است - هرچند آنچه هم هست به‌طور عالی و با شدت عکاسی شده است - بیشتر شبیه یک اپرای ساب است که با حجم زیادی از فحش‌ها و کمی خشونت خانگی پشتیبانی می‌شود که به نظر می‌رسد نمایانگر نگرش‌های این جامعه نیویورکی به زنانشان است. معمولاً کارهای باندی و دست‌کاری در مسابقات وجود دارد اما به نوعی همه چیز به طرز عجیبی استریل به نظر می‌رسد. من واقعاً دنیرو را به عنوان یک بازیگر ارزیابی نمی‌کنم. مانند پسچی، او فقط به نظر می‌رسد که یک دنده دارد؛ یک سبک و همه‌چیز معمولاً شامل بازی خوب او با ریشه‌های خودش، با واژگان فراوان و بسیاری از خشم‌های بی‌دلیل است. در بعضی از اوقات، فیلم به‌گونه‌ای فیلم‌برداری شده که شبیه یک فیلم تلویزیونی است؛ تصاویر سیاه و سفید آن به طرز غیرقابل تصوری تمیز و براق است. به نظر می‌رسد که سعی دارد ظاهری ایجاد کند که آن را به اوایل دهه 1940 مرتبط کند، اما برای من، به هر حال، بیشتر شبیه فیلمی خارج از زمان خود به نظر می‌رسد. مطمئنم که در اینجا در اقلیت هستم؛ این فیلم شب گذشته در سینمایی بسیار پر از تماشاگر به نمایش درآمد و در پایان تشویق شد، اما متأسفم که نمی‌توانم بفهمم این همه هیاهو به چه دلیلی است. **یکی از بهترین‌های اسکورسیزی.** این فیلم به عنوان بهترین فیلم بوکس ساخته شده تا به حال توسط بسیاری از افراد شناخته می‌شود. و در واقع، این فیلم بسیار خوبی است که کارگردان مارتین اسکورسیزی تمامی ارزش‌های خود را به عنوان یک فیلم‌ساز به نمایش می‌گذارد. نمی‌دانم آیا می‌توان گفت بهترین فیلم اوست، اما قطعاً در لیست پنج فیلم برتر قرار دارد. داستان حول کارنامه ورزشی جنجالی جیک "گراز" لا موتا، یکی از معروف‌ترین بوکسورهای وزن میانه تاریخ می‌چرخد. در زمانی که ورزش تحت کنترل مافیاهای جنایی بود و مسابقات اغلب یک تجارت پنهان و دست‌کاری شده بود، لا موتا موفق شد که قهرمان شود قبل از آنکه کارنامه‌اش تحت اتهامات دست‌کاری در مسابقات فروپاشد که منجر به پاک‌سازی رقابت‌ها برای چندین سال شد. فیلم به خوبی سفر او را به تصویر می‌کشد، اما همچنین زمان زیادی را به نشان دادن مردی خشن اختصاص می‌دهد که از ریشه‌های بسیار فقیر آمده و خشونت در زندگی روزمره‌اش وجود دارد و در ازدواجی پرتنش به دلیل حسادت‌های مداوم زندگی می‌کند. مردی که به جرأت می‌توان گفت خیلی‌ها نمی‌توانند او را دوست داشته باشند، بهای آنچه را که تجربه کرده پرداخت و در نهایت ارزش واقعی خشونت را فهمید. در واقع، با توجه به اینکه این فیلم بسیار خشن است، واضح است که کودکان و افراد حساس باید از آن دوری کنند. از نظر فنی، فیلم به سادگی بی‌نقص است. سینماتوگرافی سیاه و سفید نمی‌تواند تیزتر، دلپذیرتر، واضح‌تر و بهتر قاب‌بندی شده باشد و برش‌های انجام شده در حین کارهای پس از تولید به طرز دقیق و با دقت میلی‌متری انجام شده است. با دقت بسیار ویژه‌ای در مورد دکورها و لباس‌ها، فیلم ما را به راحتی از دهه 40 به پایان دهه بعدی می‌برد: بدون اینکه متخصصی باشم، می‌توانم بگویم که هیچ مشکل عمده‌ای در بازآفرینی دوره‌ها مشاهده نکردم و دکورها، لباس‌ها و لوازم با کیفیت بالایی هستند. افکت‌ها و آرایش بدون نقص هستند و صحنه‌های رینگ را به کشتارهای واقعی تبدیل می‌کنند که باعث می‌شود مبارزات واقعی مانند تمرین‌های باله کلاسیک به نظر برسند. مطمئن نیستم، اما معتقدم که به همراه "راننده تاکسی"، این فیلم بود که کارنامه رابرت دنیرو را به سطحی از بلوغ رساند که اجازه داد او به ستاره بی‌چون و چرایی که امروز هست تبدیل شود. بازیگر با تعهد و دقتی که واقعاً قابل تحسین است، به شخصیت چنگ زد. جو پسچی هم بسیار خوب عمل می‌کند و به عنوان برادر لا موتا کار بسیار خوبی انجام می‌دهد. در نقشی بیشتر محجوب اما بدون شک دردآور، کتی موریارتی بسیار خوب است و هنوز هم فرصتی برای دیدن کارهای باکیفیت فرانک وینسنت یا نیکلاس کلاسانتو داریم.