فیلم The Deer Hunter 1978

فیلمی با ریتم آرام که به زیبایی زندگی مهاجران طبقه کارگر روسی در ایالات متحده و تأثیراتی که نسل جوان آن‌ها از جنگ ویتنام می‌گیرد را به تصویر می‌کشد. شوک اصلی ناشی از بازی دیوانه‌وار روسی‌رو لت، از نظر هنری به فیلم کمک می‌کند، اما به خوبی در داستان اصلی گنجانده شده است. پس از مرگ اخیر کارگردان، مایکل چی‌مینو و شهرت خراب شده‌اش از زمان...

فیلمی با ریتم آرام که به زیبایی زندگی مهاجران طبقه کارگر روسی در ایالات متحده و تأثیراتی که نسل جوان آن‌ها از جنگ ویتنام می‌گیرد را به تصویر می‌کشد. شوک اصلی ناشی از بازی دیوانه‌وار روسی‌رو لت، از نظر هنری به فیلم کمک می‌کند، اما به خوبی در داستان اصلی گنجانده شده است. پس از مرگ اخیر کارگردان، مایکل چی‌مینو و شهرت خراب شده‌اش از زمان شکست «دروازه‌های بهشت»، تصمیم گرفتم «شکارچی گوزن» را تماشا کنم. با وجود طول بیش از سه ساعت، این فیلم شگفت‌انگیز است و به زیبایی با ریتم خود هماهنگ است و می‌توانم بفهمم چرا او به‌حق «کارت بلانش» را دریافت کرد که متأسفانه به سقوط او (و همچنین یک استودیوی کامل) منجر شد، به محض اینکه فیلم بعدی‌اش را ساخت. اما رسیدن به چنین بلندی‌ها و داشتن چنین جاه‌طلبی، به‌علاوه استعداد غیرقابل انکار، خود یک پیروزی است. فقط با پنج بازیگر اصلی، در اوج هنر خود، یک فیلمنامه خوب (واقعاً اولین فیلم ویتنامی جالب و از لحاظ دقیق) و ویلماز زیگموند پشت دوربین، این فیلم چیزی خاص خواهد بود. صحنه‌هایی که برای همیشه شما را آزار خواهد داد. یکی از صحنه‌های مورد علاقه من، حرکت دوربین ۳۶۰ درجه در اتاق خواب لیندا است، زمانی که او متوجه می‌شود که از نیک دست کشیده و قرار است عشقش را به مایکل اعلام کند. شما چه صحنه‌ای را دوست دارید؟ بسیاری از عاشقان سینما که از آثار چی‌مینو متنفرند، به محض ذکر نام «شکارچی گوزن» سریعاً سکوت می‌کنند و دلیلی برای این امر وجود دارد. این فیلم به‌حق یکی از بهترین فیلم‌های آمریکایی دهه ۷۰ به حساب می‌آید—دهه‌ای که پر از فیلم‌های عالی بود. «شکارچی گوزن» (۱۹۷۸) — درام جنگی با شخصیت‌های عالی که برخی از بهترین اجراها، به‌ویژه از رابرت دنیرو و کریستوفر واکن، را به نمایش می‌گذارد. این فیلم سه ساعته به تدریج شخصیت‌ها را پرورش می‌دهد و جنبه روان‌شناختی وحشت‌های ویتنام و جنگ به‌طور کلی را نشان می‌دهد. احتمالاً می‌تواند هم‌پای «آخرین روزها» باشد که تنها هفت ماه بعد در ایالات متحده اکران شد. **۴.۵ از ۵** آیا مایکل چی‌مینو هرگز فیلم دیگری ساخت؟ بعد از این نگاه دردناک و شدید به روان انسان پس از مواجهه با وحشیگری‌های جنگ، تعجب نخواهم کرد اگر چنین نباشد. جنگ در ویتنام بود و قهرمانان اینجا آن‌هایی هستند که با درجات مختلفی از آن جان سالم به در برده و به خانه برگشته‌اند به امید اینکه به نوعی به زندگی عادی برگردند. به نوعی از آنچه که ترک کرده بودند. به نوعی از انسانیت. سه مرد همه از یک شهر چوب‌بری در اوهایو هستند و با پیشینه‌ای از شرق اروپا، به‌طور داوطلبانه برای جنگیدن برای کشورشان ثبت‌نام می‌کنند: «مایکل» (رابرت دنیرو)، «نیکی» (کریستوفر واکن) و «استیون» (جان ساویج). این مرد اخیر تازه ازدواج کرده و به همین دلیل وقتی به‌سرعت اعزام می‌شوند، احساس بسیار شدیدی دارد. این اعزام آن‌ها را به اسارت، شکنجه و بازی مرگباری از روسی‌رو لت می‌کشاند که احتمالاً هرگز نخواهید دید. روایت اینجا کمی به هم می‌پیوندد تا بتوانیم تجربیات فردی سه شخصیت را در فرار و تلاش برای بازگشت به خانه دنبال کنیم. نحوه‌ای که این رشته‌ها در اینجا با هم بافته می‌شوند، بر ارائه داستان به بیننده تأثیر زیادی دارد. تلاش‌های شخصیت‌ها، به‌ویژه از ساویج، و کارگردانی بسیار منسجم و دقیق به ما اجازه می‌دهد تأثیر این درگیری را نه تنها بر روی مردان—از لحاظ جسمی، عاطفی و روانی؛ بلکه بر روی کسانی که پشت سر گذاشته‌اند، مشاهده کنیم. کسانی که توسط «لیندا» (مریل استریپ) تجسم یافته‌اند و نیازهایشان بین وفاداری به غایبان و نیاز به تسلی از کسانی که در کنارشان هستند، تکه‌تکه شده است. این فیلم قرار نیست یک تاریخ باشد، و مجوز سینمایی زیاد است. این اساساً یک مشاهده تاریک نوشته شده از عواقب جنگ، یا تروما و وفاداری است. می‌تواند درباره هر جنگی باشد. این‌ها سربازان نیستند، بلکه مردان جوانی هستند که به‌زحمت آموزش دیده‌اند و این داستان به همان اندازه می‌تواند به هر شخص دیگری که به جنگ برای دلیلی که نمی‌فهمید، در مکانی که احتمالاً هرگز نامش را نشنیده‌اند، فراخوانده شده‌اند، اعمال شود. آیا نیاز به سه ساعت زمان دارد؟ در این مورد هنوز نظری ندارم. این فیلم در برخی مواقع به خود می‌گذرد، اما هرچه بیشتر آن را تماشا می‌کنم، بیشتر تعجب می‌کنم که آیا چی‌مینو بخشی از بخار لازم را برای استراحت از شدت شخصیت‌ها در اینجا نساخته است. شدت عکاسی و موسیقی استنلی مایرز—با کمک تقریباً نامتناسب گیتار از «کواتینا» (دیگر) جان ویلیامز، این فیلم را به تجربه‌ای ضروری برای صفحه بزرگ تبدیل می‌کند، به شما کمی فکر می‌دهد و قطعاً نقش‌های بهترین دوران حرفه‌ای واکن و ساویج را ارائه می‌دهد.