فیلم Network 1976

نیروی اولیه شبکه به گفته انجمن نویسندگان آمریکا، بهترین فیلمنامه تمام دوران‌ها متعلق به فیلم «کازابلانکا» است. این فیلم بدون شک یک گزینه احساسی محبوب است که به خاطر چند دیالوگ جذاب و سخنرانی قانع‌کننده‌ای که در آن به شخصیت زن اشاره می‌شود، شایسته این لقب است. در حالی که همفری بوگارت به خوبی نقش خود را ایفا می‌کند، اینگرید برگمن که ممکن است زیباترین زن...

نیروی اولیه شبکه به گفته انجمن نویسندگان آمریکا، بهترین فیلمنامه تمام دوران‌ها متعلق به فیلم «کازابلانکا» است. این فیلم بدون شک یک گزینه احساسی محبوب است که به خاطر چند دیالوگ جذاب و سخنرانی قانع‌کننده‌ای که در آن به شخصیت زن اشاره می‌شود، شایسته این لقب است. در حالی که همفری بوگارت به خوبی نقش خود را ایفا می‌کند، اینگرید برگمن که ممکن است زیباترین زن تاریخ باشد، دیالوگ‌های چندانی برای گفتن ندارد. بهترین لحظات «کازابلانکا» در واقع لحظات سکوت آن هستند و بدون شیمی بین بوگارت و برگمن، شاید این فیلم حتی به لیست ۱۰ فیلم برتر هم نمی‌رسید. بهترین فیلمنامه نشان‌دهنده بهترین داستان، بهترین طرح، بهترین شخصیت‌ها و دیالوگ‌هاست؛ ترکیبی بی‌نظیر از درام، کمدی، جذابیت احساسی، تعلیق و اهمیت اجتماعی و سیاسی. این فیلمنامه با جزئیات روزمره و طنز، در عین حال هوشمندانه و عمیق است و تجربه‌ای از شادی را به نمایش می‌گذارد. یک اثر که می‌تواند فراتر از ژانر و جمعیت‌ها برود و همزمان بر سطوح مختلف تأثیر بگذارد. همچنین، فیلمنامه‌های بزرگ به توانایی بی‌نظیر سینما در پرش از زمان و مکان خدمت می‌کنند. «کازابلانکا» ایستا و بسته است و مانند یک عکس زیبا به دیوار چسبیده است. با وجود تأیید WGA، تنها یک نامزد می‌تواند شایسته لقب بهترین فیلمنامه تمام دوران‌ها باشد و آن هم نویسنده‌ی بهترین فیلمنامه تمام دوران‌ها است. «شبکه» نوشته پدی چایفسکی برای چهار دهه ما را شگفت‌زده کرده است. صحنه‌ای که در آن گروهی از تروریست‌های بانک‌دزد که برنامه تلویزیونی واقعی خود را دارند، بر سر نحوه نگارش قرارداد خود بحث می‌کنند، نشان‌دهنده‌ی نبوغ بالای این اثر است. کیهان‌شناسی شرکتی آرتور جنسن، درس مهمی در اقتصاد جهانی است و تمام رقبا را به عقب می‌کشاند. به‌طور قطع «شبکه» به خاطر نطق معروف «من به شدت عصبانی هستم» شناخته می‌شود که از یک داستان پیچیده و دقیق به‌وجود می‌آید که صعود و سقوط یک ستاره رسانه‌ای را نشان می‌دهد. هاوارد بیل، با داستانی عمیق و ناامیدکننده، به عنوان یک خبرنگار کهنه‌کار و ناامید که ناگهان به ستاره‌ای مدرن تبدیل می‌شود، به ما می‌گوید که چطور رسانه‌ها او را تبدیل به یک پارودی بیش از حد می‌کنند و در نهایت او را به سرنوشت شومی می‌کشانند. «شبکه» نوشتاری الهام‌بخش است که به ستاره‌های سینما نیازی ندارد. حتی اگر این فیلم توسط مادربزرگ بی‌سواد من در یک زیرزمین کلیسا با دوربین VHS ساخته شده باشد و توسط پیشاهنگان اجرا شود، باز هم بهترین فیلمنامه تمام دوران‌ها خواهد بود. این اثر نه تنها برای نمایش در یک پرده بزرگ، بلکه به عنوان یک آینه بزرگ که حقیقت تلخ خودمان را به ما نشان می‌دهد، ارزشمند است. با بازی‌های برجسته‌ای از جمله فی دوناوی و پیتر فینچ، دیالوگ‌های شاعرانه به‌سرعت توجه مخاطب را جلب می‌کند. کارگردانی فوق‌العاده، در حالی که شما را به هرج و مرج ذهنی بیل می‌کشاند، با قدرت تندش آرامش می‌بخشد. در مجموع، «شبکه» به‌طور قطع شایسته‌ی اعتبار نزدیک به کمال خود است. این یک تصویر عمیق از سیستم آمریکایی است که تقلب در دموکراسی مفهومی را به طرز جذابی آشکار می‌کند و در عین حال انسانیت را از طریق تلویزیون به حراج می‌گذارد. زمان‌های سختی که در آن زندگی می‌کنیم...