فیلم One Flew Over the Cuckoo’s Nest 1975

موضوع: نظریات احمقانه اینترنتی در دنیای سینما نظریات زیادی وجود دارد، اما احمقانه‌ترین آن‌ها این نظریه‌ی بی‌پایه و اساس است که در اینترنت شایع شده و مدعی است که «رئیس» (شخصیت اصلی داستان) مک‌مورفی غیرفعال را به دلیل اینکه فکر می‌کرد او او را نادیده گرفته، کشته است. این افراد ادعا می‌کنند که رئیس متوجه زخم‌های روی سر مک‌مورفی نشده و فقط فکر کرده که او به...

موضوع: نظریات احمقانه اینترنتی در دنیای سینما نظریات زیادی وجود دارد، اما احمقانه‌ترین آن‌ها این نظریه‌ی بی‌پایه و اساس است که در اینترنت شایع شده و مدعی است که «رئیس» (شخصیت اصلی داستان) مک‌مورفی غیرفعال را به دلیل اینکه فکر می‌کرد او او را نادیده گرفته، کشته است. این افراد ادعا می‌کنند که رئیس متوجه زخم‌های روی سر مک‌مورفی نشده و فقط فکر کرده که او به او بی‌توجهی می‌کند و به همین دلیل در یک حالت خشم او را می‌کشد. این ادعا واقعاً مضحک است. رئیس، مک‌مورفی را به عنوان یک عمل انسانی می‌کشد. او در واقع مک‌مورفی را آزاد می‌کند؛ مردی که زمانی روحیه‌ای پرشور داشت، اکنون به خاطر کنترل‌گر بودن پرستار وحشتناک، به حالت گیاهی درآمده است. این فیلم کلاسیک پس از سال‌ها همچنان جذاب است و داستانی گیرا از دوستی‌های رو به رشد در یک آسایشگاه روانی را روایت می‌کند. جک نیکلسون در بهترین بازی خود می‌درخشد و با بازیگران دیگری چون کریستوفر لوید، برد دوریف و دنی دی‌ویتویی به خوبی حمایت می‌شود. **روح آزادی در مقابل روح قانونی‌گرایی** داستان در اوایل دهه 60 جریان دارد و به ورود آر.پی. مک‌مورفی (جک نیکلسون) به یک مؤسسه روانی در سیلم، اورگن می‌پردازد (جایی که فیلم در آنجا فیلم‌برداری شده است). او با تظاهر به بیماری روانی سعی می‌کند از حبس خود فرار کند، اما متوجه می‌شود که این کار به سادگی نیست. به نظر می‌رسد در بیمارستان همه چیز خوب است و پرستار رچد (لوییز فلتچر) به عنوان ناظری مهربان بر بخش مک‌مورفی حضور دارد، اما زیر سطح، اوضاع تاریک است. "پرنده‌ای بر فراز آشیانه‌ی فاخته" (1975) فیلمی است که با گذشت زمان بیشتر از آن قدردانی خواهید کرد. من این فیلم را در جوانی دیدم و هرچند آن را خوب می‌دانستم، اما بسیاری از نکات عمیق آن را درک نکردم. این فیلم به انتقاد از نحوه‌ی برخورد مؤسسات با بیماری‌های روانی می‌پردازد. «درمان» آن‌ها بی‌فایده است و تنها بیماران را وابسته به خود می‌کند و به این ترتیب نیاز به وجود خود را ایجاد می‌کند (اغلب به هزینه مالیات‌دهندگان). مک‌مورفی تهدیدی برای نظام است و بنابراین باید «با او برخورد شود». بسیاری از افراد این فیلم را با این استدلال که پرستار رچد "اینقدر هم بد نیست" یا "او فقط در تلاش برای انجام کارش بود" مورد انتقاد قرار می‌دهند. من نیز در اوایل این واکنش را داشتم. این موضوع جنبه‌ای از درخشش فیلم را نشان می‌دهد: بدخلقی رچد به قدری ظریف است که سازندگان فیلم اجازه می‌دهند احتمال تفسیر نادرست کامل وجود داشته باشد. بله، از نظر اداری، او ظاهراً کار درستی انجام می‌دهد، او دیکتاتور است بدون اینکه سادیسم داشته باشد و تا زمانی که ساکنان قوانین را رعایت کنند، به آن‌ها اهمیت می‌دهد. اما او به عنوان یک بازوی روباتیک از یک سیستم غیرانسانی، شیطانی است. او ساکنان را در حالت فراموشی و حاشیه‌نشینی نگه می‌دارد و آن‌ها را از کرامت خود محروم می‌کند زیرا سیستم آن‌ها را غیرانسانی می‌بیند. سازندگان فیلم و فلتچر (و همچنین نویسنده کتاب، کن کسی) با نشان دادن مهار، پرستار رچد را به عنوان یک رقیب مؤثرتر می‌سازند. او را با، مثلاً، فِی داناوی در نقش جوآن کراوفورد در "مادرم عزیز" مقایسه کنید، که تقریباً او را به یک شخصیت شرور کارتون تبدیل کرد. رچد چنین سادیستی آشکاری نیست، اما او از قوانین برای ستم به مردان و کاهش آن‌ها به وضعیت وابستگی و اطاعت کودکانه استفاده می‌کند. دستاورد برجسته او بیلی بیبیت (برد دوریف) است. مک‌مورفی، با وجود نقص‌های آشکارش، قهرمان داستان است. هرچند او impulsive است و به زنان ضعف دارد، که همین او را به زندان انداخته است، اما روح آزادی و زندگی دارد. مشکل او این است که باید کمی حکمت بیاموزد؛ سپس می‌تواند در آزادی‌اش راه برود بدون اینکه به خود و دیگران آسیب غیرضروری بزند. پرستار رچد، از سوی دیگر، نماینده قانونی‌گرایی است، که روحی دیکتاتوری است که به قوانین یا قواعد obsessed است. این موضوع به وضوح در صحنه‌ی سری جهانی دیده می‌شود: حتی اگر مک‌مورفی رای نهایی را برای تماشای سریال بگیرد، رچد به دلیل یک موضوع فنی از اجازه‌ی آن خودداری می‌کند. وقتی مک‌مورفی وانمود می‌کند که بازی را تماشا می‌کند و مردان را به حالت خوشحالی می‌برد، رچد با نارضایتی واکنش نشان می‌دهد. زیرا قانونی‌گرایی برعکس روح آزادی، زندگی و شادی است. قانونی‌گرایی همه چیز درباره‌ی ظاهرها و اجرای «حرف» قانون (قاعده) است. مشکل این است که «ظاهرها» مربوط به واقعیت درونی نیستند و بدتر اینکه «حرف می‌کشد». با وجود اشتباهات و ناکامی‌هایش، مک‌مورفی برای مردان در بخش خود بیشتر از رچد و مؤسسه‌ای که در آن قرار دارد، خیر می‌کند. چگونه؟ نه تنها به این دلیل که روح آزادی و زندگی دارد، بلکه به این دلیل که عمیقاً عشق می‌ورزد، اما فقط به کسانی که شایسته‌ی آن هستند – افراد متواضع – نه به آزاردهندگان متکبر. وقتی که محدودیت‌ها را کنار بگذارید و با تمام وجود عشق بورزید، عشق را در عوض خواهید برداشت، به شرطی که شخص شایسته باشد. در پایان یک شخص خاص مک‌مورفی را در آغوش می‌کشد زیرا او را دوست دارد. مک‌مورفی او را از زنجیرهای بیماری روانی و بدتر از آن، مؤسسه‌ای که از درمان واقعی خودداری می‌کند، آزاد کرده است؛ این مؤسسه تنها به طور ظاهری به مراقبت و درمان می‌پردازد (البته که در چنین مؤسساتی افراد خوبی وجود دارند). هیچ نظری درباره‌ی این فیلم بدون اشاره به شخصیت قابل توجه «رئیس» برومدن، که به خوبی توسط ویل سمپسون بازی شده، کامل نیست. این فیلم 2 ساعت و 13 دقیقه به طول می‌انجامد. نمره: A "پرنده‌ای بر فراز آشیانه‌ی فاخته" داستان یک مجرم به نام رندل پاتریک مک‌مورفی (جک نیکلسون) را روایت می‌کند که برای فرار از مجازات سخت‌تر، به جنون متوسل می‌شود. او به یک بیمارستان روانی فرستاده می‌شود و زندگی خسته‌کننده بیماران را به طرز شگفت‌انگیزی سرشار از زندگی می‌کند، که این موضوع خشم پرستار سخت‌گیر، میلدراد رچد (لوییز فلتچر) را به همراه دارد. این فیلم در سال 1976 جوایز اسکار را با پنج جایزه بزرگ به خانه برد و تنها دومین فیلمی بود که از زمان "یک شب یک بار اتفاق افتاد" این کار را انجام داد. در واقع، این فیلم بسیار خسته‌کننده است. به عنوان «مردی در برابر سیستم» معرفی شده، مک‌مورفی به وضوح به گونه‌ای نوشته شده که هرج و مرج ایجاد کند و رنگ و لعابی به دنیای سیاه و سفید بیمارستان ببخشد. در حالی که رچد به عنوان شرور سرکوبگر که به روال‌های سخت پایبند است، به نظر می‌رسد برغم رنج بیماران، واقعیت برعکس به نظر می‌رسد. در حالی که مک‌مورفی مخل است، او عمدتاً به عنوان یک قلدری ظاهر می‌شود که بیماران را به زور به سمت خود می‌کشاند. حتی وقتی که او مقداری از اعتماد آن‌ها را به دست می‌آورد، همچنان به دستکاری ادامه می‌دهد تا اکثریت را با خود همراه کند. در حالی که رچد صدای عقل است. اگرچه روش‌های پزشکی از نظر استانداردهای مدرن بی‌رحمانه هستند، او در تمام تعاملاتش با بیماران آرام و کنترل‌شده باقی می‌ماند. با این حال، نیکلسون عملکردی تعریف‌کننده از حرفه‌اش ارائه می‌دهد که کاملاً شایسته‌ی جایزه‌ی آکادمی است. اغلب زبان بدن او یا حالت‌های ظریف چهره‌اش هستند که شیطنت مک‌مورفی را فاش می‌کنند، و این ویژگی‌های انسانی نمی‌توانند در یک فیلمنامه بیان شوند. او با حرفه‌ای‌گری تمام از هرج و مرج و بی‌نظمی یک کامنتری پر از فحش به دوستی بی‌خطر با برخی از همکارانش تغییر می‌یابد. او با یک گروه ستاره‌ای از بازیگران از جمله دنی دی‌ویتوی و کریستوفر لوید هم‌نوا می‌شود، اما درخشش دیگر به بازیگر تازه‌کار برد دوریف در نقش بیلی بیبیت وابسته به لکنت و نابالغ تعلق دارد. و هرگاه فیلم به سمت هرج و مرج پیش می‌رود، این لوییز فلتچر است - که گفته می‌شود این نقش را در حالی پذیرفته که نام‌های بزرگ‌تری در هالیوود به دلیل ترس از تبدیل شدن به شرور این فیلم از قبول آن سرباز زدند - که با بازی قوی و توانمند خود آن را به زمین می‌آورد. به طور کلی، این فیلم یک ترکیب مختلط است. خوشبختانه، شخصیت‌های ضعیف بیشتر از طریق داستان و بازی فوق‌العاده تحمل می‌شوند.