فیلم The Sound of Music 1965

یکی از کلاسیک‌های خانوادگی ماندگار سینما. چه می‌توان گفت درباره فیلمی که حالا، با نزدیک شدن به سالگرد 50 سالگی‌اش، مورد عشق و تحسین بسیاری قرار گرفته است؟ به نظر من، نوشتن نقدی برای آن کمی اضافی به نظر می‌رسد. بنابراین فقط می‌خواهم بگویم که به عنوان یک مرد میانسال عاشق سینما، به تازگی پس از حدود 15 سال دوباره این فیلم را تماشا کردم و...

یکی از کلاسیک‌های خانوادگی ماندگار سینما. چه می‌توان گفت درباره فیلمی که حالا، با نزدیک شدن به سالگرد 50 سالگی‌اش، مورد عشق و تحسین بسیاری قرار گرفته است؟ به نظر من، نوشتن نقدی برای آن کمی اضافی به نظر می‌رسد. بنابراین فقط می‌خواهم بگویم که به عنوان یک مرد میانسال عاشق سینما، به تازگی پس از حدود 15 سال دوباره این فیلم را تماشا کردم و همچنان جادوی خاصی بر من داشت. بله، هنوز هم فکر می‌کنم که فیلم کمی طولانی است، اما وقتی از من بپرسید چه چیزی را باید از آن حذف کنم، در پاسخ دچار تردید می‌شوم. در طول سی سال گذشته، این فیلم به نقطه‌ای برای پارودی تبدیل شده و این امر کمی جذابیت اولیه آن را کاهش داده است. همچنین برخی به آن به عنوان یک اثر تکراری انتقاد کرده‌اند، اما این انتقادات نادرست و ناعادلانه است؛ زیرا «صدای موسیقی» سرودی برای زندگی و موسیقی است و در آن هیچ چیز تکراری وجود ندارد به نظرم. با مناظر خیره‌کننده سالزبورگ آغاز می‌شود (به‌طور جدی، صحنه ابتدایی هلیکوپتر نفس‌گیر است) و بقیه آن شامل مجموعه‌ای از صحنه‌های درخشان و آهنگ‌های فراموش‌نشدنی رودجرز و همرستاین است. بازیگران، به ویژه جولی اندروز و کریستوفر پلامر، در تمام مدت لذت‌بخش هستند. بله، نه همه به طور کامل نت‌ها را اجرا می‌کنند، اما این موضوع چندان مهم نیست. به عنوان یک بیننده، در دقیقه یک ساعت و ده، چیزی برای آویزان کردن کتم پیدا می‌کنم و از آنجا به بعد، خانواده فون تروپ و معلم زیبای آن‌ها مرا به خود جلب می‌کنند. «صدای موسیقی»، یکی از بزرگ‌ترین موزیکال‌های سینما است. 9 از 10. چیزهای عالی شنیده‌ام و چیزهای عالی دیده‌ام. قبلاً هم گفتم، اما موزیکال‌ها ژانر مورد علاقه من نیستند - من از آن‌ها بدم نمی‌آید، اما اگر بخواهم ژانرهای مورد علاقه‌ام را رتبه‌بندی کنم، احتمالاً در رده پایین خواهند بود. بنابراین همیشه قبل از تماشای آن‌ها احساس عدم اطمینان می‌کنم، زیرا می‌دانم که ممکن است به هر سمتی بروند. با این حال، «صدای موسیقی» یک لذت است. همانطور که اشاره شد، من قطعاً در طول سال‌ها چیزهای مثبت زیادی درباره این فیلم شنیده‌ام و خوشحالم که ناامیدکننده نبود. با وجود زمان نمایش 175 دقیقه‌ای که ممکن است آسیب‌زا به نظر برسد، واقعاً سریع گذشت - ریتم فوق‌العاده‌ای دارد. می‌گویم که 30 تا 40 دقیقه آخر ممکن است به نظر اضافی بیاید، اما هنوز هم تماشای سرگرم‌کننده‌ای ارائه می‌دهد. چطور درباره آن موسیقی؟ آهنگ‌های زیادی وجود دارند که به وضوح تست زمان را پشت سر گذاشته‌اند. من تقریباً همه آن‌ها را قبل از دیدن فیلم شنیده بودم. «چیزهای مورد علاقه من» به نظر من برجسته‌ترین است، اما همه موسیقی عالی است. جولی اندروز در نقش ماریا فوق‌العاده است. اوایل فکر می‌کردم ممکن است آزاردهنده باشد به خاطر هیجان‌زده بودنش، اما به سرعت برای تماشا کردن جذاب می‌شود. کریستوفر پلامر هم تأثیرگذار است. این دو ستاره‌های واضح این اثر هستند، اما سایر اعضای بازیگران هم کارهای شایسته‌ای انجام می‌دهند. خواندم که این فیلم کاملاً به داستان واقعی ماریا فون تروپ و همکارانش وفادار نیست. با این حال، چیزی که برای من مهم است این است که آیا این یک فیلم سرگرم‌کننده است - که بدون شک اینگونه است. حتماً باید تماشا شود! صحنه ابتدایی این فیلم بارها پارودی شده و این نشان می‌دهد که چقدر اقتباس رابرت وایز از داستان رودجرز و همرستاین بر سینما تأثیرگذار بوده است. ایده اینکه کسی می‌تواند هفت فرزند داشته باشد، واقعاً ترسناک است (من هیچ‌کدام ندارم) بنابراین می‌توانم به خوبی با «ماریا» جولی اندروز همدردی کنم که از امنیت صومعه‌اش به عنوان معلم این خانواده بزرگ به خانه کاپیتان فون تروپ (کریستوفر پلامر) فرستاده می‌شود. پس از یک استقبال اولیه خصمانه از سوی پدر و بچه‌ها، «ماریا» به زودی خود را با همه آشنا می‌کند - به جز شاید با معشوقه کاپیتان، الینور پارکر که به زیبایی شیک و دور از دسترس به عنوان «بارونس» ظاهر می‌شود - و به تدریج رومانی شکل می‌گیرد. الحاقی به داستان برخی جدیت‌ها را به ظرافت plot اضافه می‌کند - خانواده باید خود را با «حامیان» نازی جدیدشان وفق دهند، اما وقتی کاپیتان به خدمت در نیروی دریایی دعوت می‌شود، متوجه می‌شوند که باید اقدام کنند. اگرچه گاهی کمی شیرین است، اندروز و پلامر فوق‌العاده هستند، آهنگ‌ها به افسانه موزیکال‌ها تعلق دارند و به نظرم یکی از دلایلی که این اثر ماندگارتر است این است که بر اساس حقیقت است. خوشحالی آمیخته با خطر وحشیانه نازی‌ها به این فیلم اصالت می‌بخشد که بسیاری در اروپا در زمان صعود هیتلر آن را احساس کرده‌اند و وایز موفق می‌شود کمی از آن احساس را به تصویر بکشد. حمایت از بازیگران فرعی با بازی پگی وود (مادر سرپرست) و ریچارد هایدن به عنوان «دایی مکس» جذاب و کمی فرصت‌طلب نیز قابل توجه است و حتی خواهران عادی نیز به این نمایش ملحق می‌شوند. قطعاً بین این دو ستاره شیمی وجود دارد زیرا داستان عشق آن‌ها با کمک بچه‌ها و یک نمایش عروسکی نسبتاً مجلل شکل می‌گیرد - و کمی از اشتراوس! این فیلم همچنین از نظر بصری بی‌نظیر است - سینمای موزیکال در بهترین حالت خود...