فیلم To Kill a Mockingbird 1962

اگر به داستان‌های کودکان علاقه دارید، این فیلم را که از دیدگاه آن‌ها به شکل‌گیری جهان می‌پردازد، دوست خواهید داشت. اگر نه... ممکن است در تصاویری از جنوب ایالات متحده و نبرد نژادی که در آن زمان در حال وقوع بود، کمی سرگرمی پیدا کنید. نقش گریگوری پک در این فیلم به گفته خود او، محبوب‌ترین نقش او بوده است. او به‌عنوان آتیکوس فینچ، وکیل جنوبی...

اگر به داستان‌های کودکان علاقه دارید، این فیلم را که از دیدگاه آن‌ها به شکل‌گیری جهان می‌پردازد، دوست خواهید داشت. اگر نه... ممکن است در تصاویری از جنوب ایالات متحده و نبرد نژادی که در آن زمان در حال وقوع بود، کمی سرگرمی پیدا کنید. نقش گریگوری پک در این فیلم به گفته خود او، محبوب‌ترین نقش او بوده است. او به‌عنوان آتیکوس فینچ، وکیل جنوبی که پذیرفته تا از مرد سیاه‌پوستی که به‌طور نادرست به تجاوز متهم شده، دفاع کند، کار فوق‌العاده‌ای انجام می‌دهد. این داستان، که بر اساس رمان کلاسیک هارپر لی است، خود به تنهایی فوق‌العاده است. پر از صحنه‌های درخشان و نمادین است، از جمله صحنه‌های دراماتیک دادگاه که فینچ سعی می‌کند تا مردم پیش‌داوری‌کرده شهر را به حقیقت آگاه کند و داستان فرعی جذاب کنجکاوی و دخالت فرزندانش با همسایه عجیب و غریب و منزوی‌شان، آرتور (بوی) رادلی، که هیچ‌کس او را ندیده است، را روایت می‌کند. او را نیز رابرت دووال در نخستین حضور سینمایی‌اش بازی می‌کند. آیا این فیلم را توصیه می‌کنم؟ بله، بدون شک، به هر کسی که می‌داند از یک فیلم عالی لذت ببرد. **یک فیلم چشم‌نواز، مرتبط با فرهنگ و بی‌نهایت مهم.** غیرمعمول نیست که یک بازیگر، هرچقدر هم که حرفه‌ای باشد، به خاطر شرکت در مجموعه‌ای بسیار کوچک از فیلم‌ها، یا حتی فقط یک فیلم به یاد سپرده شود. من این را به‌عنوان یک نقص نمی‌بینم، بلکه چیزی اجتناب‌ناپذیر است: تنها مجموعه بسیار محدودی از فیلم‌ها در آزمون زمان باقی می‌مانند و برای فرهنگ و تاریخ مهم می‌شوند. گریگوری پک بازیگر مهمی در زمان خود بود، یکی از چهره‌های صداقت و انصاف، زیرا او تقریباً همیشه نقش‌هایی را بازی می‌کرد که با صداقت و نیت‌های نیک همراه بودند. به همین دلیل، در مجموعه‌ای وسیع از فیلم‌ها حضور داشت... اما بیایید صادق باشیم، این فیلم است که بازیگر به اوج حرفه‌اش می‌رسد و در اینجا او بزرگ‌ترین شناخت و اهمیت را به‌عنوان یک بازیگر به دست می‌آورد. این فیلم، رمان نیمه‌خودزندگی‌نامه‌ای هارپر لی را به تصویر می‌کشد. با الهام قوی از شخصیت پدرش و از گذرگاه‌های دوران کودکی‌اش، نویسنده داستانی را تصور کرده که در آن یک وکیل صادق و متعهد برای دفاع از یک زندانی سیاه‌پوست که به‌ناحق به تجاوز و خشونت علیه یک دختر سفیدپوست متهم شده، تلاش می‌کند. البته، همه این اتفاقات در جنوب آمریکا رخ می‌دهد، جایی که تعصبات نژادی به وفور دیده می‌شود، همان‌طور که همه می‌دانند. در میان این همه، داستان فرعی نیز در حال شکل‌گیری است که شامل همسایه‌ای منزوی و ضعیف‌النفس می‌شود که به دختر وکیل علاقه‌مند می‌شود. باید بگویم که من هرگز کتاب اصلی را نخوانده‌ام، بنابراین مطمئن نیستم که آیا فیلم به محتوای آن وفادار است یا خیر. با این حال، در حین نوشتن این متن، به این نتیجه رسیدم که نویسنده به دعوت تولیدکنندگان، برخی از فیلم‌ها را دیده و در کارها با همکاری خود شرکت کرده، که این باور را در من ایجاد می‌کند که فیلم سعی در احترام به اثر ادبی داشته است. فیلم تحت کارگردانی رابرت مالیکان، یک درام بسیار قانع‌کننده است، اما کمی طول می‌کشد تا به اوج خود برسد و توجه ما را جلب کند، که در ابتدا به کودکان و رفتار و تعامل آن‌ها با دنیای اطرافشان دعوت می‌شویم. در واقع، ما از طریق دیدگاه یکی از آن‌ها، رویدادها را مشاهده خواهیم کرد. همان‌طور که گفتم، این فیلم جایی است که گریگوری پک به بالاترین نقطه حرفه‌اش می‌رسد و تفسیر الهام‌بخش، عمیق و احساسی از شخصیت اصلی را به ما ارائه می‌دهد. او یکی از بازیگران برجسته زمان خود بود و فیلم‌های دیگری نیز دارد که در آن‌ها درخشش دارد و شایسته توجه بیشتری از سوی ماست، اما اینجا است که او خود را جاودانه می‌کند. بدون شک، اینجا جایی است که بازیگر جایزه اسکار بهترین بازیگر را دریافت می‌کند، پس از چهار بار نامزدی. با وجود سن کم، بازی ماری بادهم و حضور خاموش رابرت دووال جوان نیز شایسته ذکر است. از نظر فنی، فیلم بسیار متواضع است و به تماشاگران فضای کافی برای تمرکز بر داستان را می‌دهد. هیچ ترفند بصری بزرگ یا اثرات قابل توجهی وجود ندارد، اما ما سینماتوگرافی سیاه و سفید عالی با نکات هنری گاه به گاه و کار فیلم‌برداری خوبی داریم. ویرایش نیز به‌خوبی انجام شده و به فیلم ریتم دلپذیری داده است. کمی طول می‌کشد تا واقعاً جالب شود، اما اگر به فیلم فرصتی بدهیم، داستانی لذت‌بخش به ما ارائه می‌دهد که با خوشحالی تا پایان آن را دنبال خواهیم کرد. موسیقی متن نیز به خاطر ابتکار ظاهری‌اش شایسته تحسین است، همچنین برای عناوین ابتدایی و گرافیک و تصاویر آن. گریگوری پک به‌عنوان وکیل کوچک‌مقامی «آتیکوس فینچ» در یک پرونده به‌ظاهر روتین از مرد سیاه‌پوستی به نام «تام رابینسون» (بروک پیترز) دفاع می‌کند که به تجاوز به یک دختر جوان سفیدپوست متهم شده است. می‌گویم روتین، زیرا هیچ‌کس در شهر «میکامب» به حکم هیئت منصفه شک ندارد. آنچه که در پی می‌آید، گواهی بر توانایی‌های بازیگری برنده اسکار پک است، زیرا او باید در میان جامعه‌ای که حقیقت در کمترین حد ممکن اهمیت دارد، به حقیقت دست یابد. نژادپرستی، تعصب و نفرت فراوان است و به زودی، پس از آنکه او در برابر تلاش‌های مکرر آن‌ها برای همراهی با جریان مقاومت می‌کند، این احساسات زشت به سمت او و دو فرزند جوانش «جمل» (فیلیپ آلفورد) و «اسکات» (ماری بادهم) نشانه می‌رود. به‌عنوان یک داستان فرعی، بچه‌ها به یک خانه مرموز که در آن «بوی رادلی» (رابرت دووال) زندگی می‌کند، علاقه‌مندند، پسری با مشکلات یادگیری که به ندرت، اگر هرگز، در ساعات روز دیده می‌شود. درام دادگاهی روندی را به سمت تاریکی می‌برد؛ صحنه‌ای که دو کودک از مهمانی لباس‌های شاد به خانه بازمی‌گردند، باید یکی از تنش‌آمیزترین بخش‌های سینما باشد. به وضوح، داستان به مسائل خاص مربوط به نگرش‌های دوران رکود در ایالت‌های جنوبی آمریکا می‌پردازد، اما قدرت داستان اصلی هارپر لی و شخصیت‌پردازی‌های ماهرانه از همه اینجا اطمینان می‌دهد که این سناریو قابل انتقال به بسیاری از نقاط دیگر در جهان است و حتی اکنون به‌صورتی مختصر طنین‌انداز است. به ندرت، ظرایف یک رمان مانند این به‌خوبی به سینما منتقل می‌شوند، اما رابرت مالیکان و هورتون فوت کار فوق‌العاده‌ای در تطبیق این داستان انسانی داشته‌اند که باید الزامی برای تماشا باشد - حتی اکنون، 60 سال پس از تولید آن.