فیلم Paths of Glory 1957

جنون و نادانی در کنار هم در طوفان انفجاری کیوبریک فیلم «راه‌های افتخار» به کارگردانی استنلی کیوبریک امروز هم به خوبی خود را حفظ کرده و همچنان مرتبط و حائز اهمیت است. در سال 1916، ارتش‌های فرانسوی و آلمانی در خندق‌های متضاد گل و لای قرار دارند، زمانی که فرانسوی‌ها به انجام یک حمله خودکشی به تپه‌ای که در اختیار آلمانی‌هاست، دستور می‌گیرند. بسیاری از سربازان به...

جنون و نادانی در کنار هم در طوفان انفجاری کیوبریک فیلم «راه‌های افتخار» به کارگردانی استنلی کیوبریک امروز هم به خوبی خود را حفظ کرده و همچنان مرتبط و حائز اهمیت است. در سال 1916، ارتش‌های فرانسوی و آلمانی در خندق‌های متضاد گل و لای قرار دارند، زمانی که فرانسوی‌ها به انجام یک حمله خودکشی به تپه‌ای که در اختیار آلمانی‌هاست، دستور می‌گیرند. بسیاری از سربازان به سرعت متوجه می‌شوند که این دستور غیرممکن است و به عقب‌نشینی می‌پردازند، که این امر منجر به اتهامات ترسویی از سوی سلسله مراتب نظامی می‌شود. کسی باید مسئولیت را بر عهده بگیرد... فیلم که زمانی در فرانسه از اکران خارج شده و در اسپانیا نیز منتشر نشده بود، یک انتقاد شدید از سلسله مراتب نظامی است. از آن جنرال‌هایی که از دور با دوربین‌های تلسکوپی نظاره‌گر هستند تا مردان و پسران را مانند بره‌ها به کشتار ببرند و سپس به اتاق‌های غذاخوری خود می‌روند تا از شراب و گوشت‌های سالم لذت ببرند، در حالی که بوی گوشت در حال فساد در نفس‌هایشان به بدی همان بوی موجود در زمین‌های بی‌کس است. اما این برای تلاش‌های جنگی قابل توجیه است، در حالی که ممکن است برای برخی خوش شانس‌ها در شلوارهای زیبا، حتی ترفیعی هم در کار باشد... این فیلم به دو بخش تقسیم می‌شود و از رمانی به قلم همفری کاب اقتباس شده است. نیمه اول، دیوانگی حمله را پیگیری می‌کند و وحشت‌های جنگ به طور خشن و وحشتناک به تصویر کشیده می‌شوند، در حالی که کیوبریک و فیلم‌بردار جورج کروس، نگرانی و خشم درونی که برای روح سربازان در حال نبرد است را به خوبی به نمایش می‌گذارند. دوربین سرد و حسابگر است و به همین دلیل برای موضوعات موجود ایده‌آل است. به طرز ماهرانه‌ای بینندگان را از طریق تاریکی خندق‌ها و ویرانی زمین‌های بی‌کس هدایت می‌کند، جایی که اجساد تکه‌تکه شده‌اند و دیگران با اندام‌ها یا عقلشان به سختی به عقب برمی‌گردند. نیمه دوم به یک روند قانونی تبدیل می‌شود که در آن جنرال‌ها توطئه می‌کنند تا از کسانی که عقب‌نشینی کردند، مثالی بسازند. به نظر می‌رسد ترسویی و ترک وظیفه به این معناست که جوخه اعدام باید تمامیت ارتش را نجات دهد. قربانی‌ها در صف قرار می‌گیرند، اما سرهنگ آن‌ها (با بازی فوق‌العاده کرک داگلاس) می‌خواهد از آن‌ها دفاع کند. عرق، اشک و خشم به راه می‌افتد و اتهامات پرتاب می‌شود و اشتباهات دوباره غیرقابل حل به نظر می‌رسند. که منجر به پایانی شگفت‌انگیز می‌شود که هم دل‌خراش است و هم خشم‌آور و با آهنگی حزن‌آلود که برای شخصیت‌ها و بینندگان اشک به همراه می‌آورد. این فیلم یک شاهکار سیاه و سفید است که پر از مهارت‌های فنی، اجراهای بی‌نظیر و نویسندگی است که ارزش تماشا دارد. «راه‌های افتخار» یکی از بهترین فیلم‌های ضدنظامی ساخته شده است. 10 از 10 سرهنگ دکس (کرک داگلاس) تحت فشار جنرال براولارد (آدولف منژو) قرار می‌گیرد که آخرین مأموریت را با گردان خسته از جنگش در فرانسه اشغالی انجام دهد. صادقانه بگویم، این مأموریت تقریباً به اندازه یک خودکشی بی‌فایده است، اما فرمانده عملیاتی‌اش، جنرال میرو (جرج مک‌ریدی) عزم خود را جزم کرده است که به هر قیمتی موفق شوند. جنگ آغاز می‌شود! اما سربازان فرانسوی به سرعت متوجه می‌شوند که با یک حریف آلمانی مجهز و غیرقابل حرکت مواجه‌اند و یا کشته می‌شوند یا به عقب رانده می‌شوند. در تلاش برای تشویق مردانش، میرو دستوری می‌دهد که خوشبختانه اجرا نمی‌شود و با شکست مأموریت و در حالی که بسیاری از مردان اکنون در نسبت ایمنی خندق‌های خود هستند، جنرال دستور می‌دهد که یک محاکمه نظامی برای ترسویی سه نفر از بازماندگان برگزار شود. دکس از این موضوع ابراز تأسف می‌کند، اما محاکمه باید انجام شود... آیا افراد درستی تحت محاکمه قرار دارند و آیا نتیجه صرفاً یک تشریفات است؟ من نسخه‌ای 16 میلی‌متری از این درام جنگی جذاب و افسرده‌کننده را دیدم که حس واقعی خطر را برای این مردان تقویت می‌کند. آتش توپخانه، زندگی‌های خفه‌کننده در خندق و - اشتباه نکنید - شایستگی‌های افسران آن‌ها در معرض نمایش قرار دارد. این فیلم تاریک، مرطوب و زبر است و به وضوح بی‌فایده بودن بسیاری از مراحل این جنگ را به تصویر می‌کشد. کرک داگلاس در نقش اصلی به خوبی عمل می‌کند، اما مک‌ریدی به نظر من در اینجا برتری دارد و همسر کارگردان نیز در یک صحنه کوتاه به عنوان یک خواننده کاباره آلمانی به ایفای نقش می‌پردازد. دوباره، فکر می‌کنم سینما این را بهتر از تلویزیون به تصویر می‌کشد، اما به هر حال این یک افشای تفکر برانگیز درباره جنگ است که پس از 60 سال هنوز هم معتبر است. فیلمی کوتاه و عینی با پیامی واضح و همچنان مرتبط، به همراه اجرای فوق‌العاده کرک داگلاس. چندین فیلم در مورد جنگ جهانی اول وجود دارد، اما این فیلم هنوز به عنوان یکی از بهترین‌ها توسط عموم دیده نمی‌شود. به نظر می‌رسد که امروز کمی فراموش شده است. با این حال، پیام صلح‌طلبانه آن در مورد بزرگ‌ترین بی‌معنایی جنگ در یک داستان تا حدی واقعی، که در آن گروهی از سه سرباز فرانسوی به دلیل ترسویی پس از پیوستن به یک حمله ننگین به یک موضع آلمانی قوی‌تر و آماده‌تر، اعدام می‌شوند، به‌روز و مربوط است. استنلی کیوبریک کارگردانی است که هیچ‌کس نسبت به او بی‌تفاوت نیست: یا او را دوست دارید یا از او متنفر هستید. به نظر می‌رسد او از انتخاب موضوعات سخت، ناراحت‌کننده و قابل بحث لذت می‌برد. این فقط یکی دیگر از آن‌هاست و من که برخی از فیلم‌های او را دوست داشتم و برخی دیگر را نفرت‌انگیز می‌دانستم، تصمیم گرفتم این فیلم را در میانه جدول قرار دهم. این فیلم بسیار مستقیم‌تر و قابل فهم‌تر از اکثر آثار بعدی اوست، اما با این حال برای سؤالات مطرح شده ناراحت‌کننده است. به عنوان مثال، تضادها بین سرباز عادی، در گل و لای خندق و در معرض مرگ مانند یک حیوان، و جنرال‌هایی که کیلومترها در عقب در کاخ‌های زیبا هستند و حتی یک گلوله هم به سمت آن‌ها شلیک نمی‌شود، به وضوح دیده می‌شود. کیوبریک به طور هوشمندانه به بی‌عدالتی واضح مجازات به عنوان نشانه‌ای از بی‌معنایی غیرانسانی جنگ و رهبران نظامی تمرکز می‌کند. بنابراین، فیلم ساده، مستقیم، کوتاه (کمتر از یک ساعت و نیم) و تند است. فیلم‌برداری سیاه و سفید بسیار روشن و واضح است و به خوبی از نور و سایه استفاده می‌کند. ویرایش مؤثر است و موسیقی متن تقریباً نامحسوس است. دکوراسیون و لباس‌ها شایسته یک تولید بزرگ هستند. با این حال، هیچ صحنه‌ای از عمل و نبرد وجود ندارد و تمرکز بر جنبه انسانی جنگ است. این یک دیدگاه دیگر از جنگ است: کسانی که به دنبال عمل هستند، چیزی که می‌خواهند را نخواهند داشت، اما کسانی که به دنبال فیلمی عمیق‌تر هستند، اینجا یک سفر کامل دارند. کرک داگلاس در نقش اصلی، سرهنگی را به تصویر می‌کشد که مسئول دفاع از نظامی‌های تحت محاکمه است. تلاش‌های او برای دفاع از آن‌ها در آخرین مراحل قابل توجه است، اما از آنجا که حکم از قبل تعیین شده بود، دادگاه یک نمایشنامه زشت است. داگلاس ابتدا دوستانه و کنترل‌شده است، یک افسر در خدمت، بخشی از چرخ‌دنده، اما به تدریج تغییر می‌کند زیرا شخصیتش با تمام آن خشونت مواجه می‌شود و این واقعاً تلاشی شایسته برای هر بازیگری است. من هنوز به خوبی با آثار او آشنا نیستم، اما اگر این یکی از بهترین فیلم‌های داگلاس باشد، تعجب نخواهم کرد. متأسفانه و بدون بی‌احترامی به تلاش‌های آدولف منژو و جو ترکل، بقیه بازیگران اصلاً به او نمی‌رسند.