فیلم A Man Escaped 1956

می‌توانید به وضوح ببینید که تارکوفسکی از کجا صبرش را به دست آورده است. پایان فیلم از عنوان آن مشخص است، اما به نوعی نیم ساعت پایانی و صحنه فرار همچنان، به قول یکی دیگر از منتقدان، به طرز غیرقابل تحملی پر از تعلیق است. من این اجرا از ایان کورتیس را به هر آنچه که برای گروه جوی دیویژن انجام داده ترجیح می‌دهم. این فیلم...

می‌توانید به وضوح ببینید که تارکوفسکی از کجا صبرش را به دست آورده است. پایان فیلم از عنوان آن مشخص است، اما به نوعی نیم ساعت پایانی و صحنه فرار همچنان، به قول یکی دیگر از منتقدان، به طرز غیرقابل تحملی پر از تعلیق است. من این اجرا از ایان کورتیس را به هر آنچه که برای گروه جوی دیویژن انجام داده ترجیح می‌دهم. این فیلم احتمالاً مورد علاقه من از روبر برسون است و داستان "فونتین" (فرانسوا لتریه) را روایت می‌کند. او به اتهام جاسوسی و بمب‌گذاری توسط نازی‌ها دستگیر شده و بدون محاکمه زندانی است. وضعیت او چندان خوب نیست، اما او مصمم است که در برابر ترس و ارعاب ستمگرانش تسلیم نشود. یک شب در سلولش متوجه می‌شود دربی که او را نگه داشته از چوب بلوط و چوب‌های نرم‌تری ساخته شده است - آیا می‌تواند قبل از اینکه با اعدام اجتناب‌ناپذیر مواجه شود، راهی برای فرار پیدا کند؟ سرعت دقیق این فیلم واقعاً موثر است. لتریه فوق‌العاده است و ما به عنوان تماشاگران احساس می‌کنیم که در خطرات روزمره‌اش شریک هستیم. روز به روز، هرگز نمی‌دانیم که آیا او زنده خواهد ماند یا نه. او در میان هم‌محبوسانی قرار دارد که ممکن است (یا ممکن نیست) قابل اعتماد باشند. وقتی به طور غیرمنتظره‌ای با یک هم‌اتاقی مواجه می‌شود، انتخاب‌ها و گزینه‌هایش محدود و ضروری می‌شود و تا پایان فیلم، هرگز به طور قطع نمی‌دانیم که نتیجه چه خواهد بود. موزارت هرگز نمی‌توانست تصور کند که قطعات "کیر یه" و "اگنوس دی" او می‌توانند به چنین تاثیرات ترسناکی استفاده شوند و کل فیلم از ابتدا بوی خطر و اصالت می‌دهد. اگر فرصتی برای دیدن آن روی پرده بزرگ پیدا کردید، به شدت توصیه می‌کنم که این کار را انجام دهید - فیلم تنها 100 دقیقه است، اما این مدت زمان شدید و جذاب است.