فیلم Singin’ in the Rain 1952

این فیلم یک اثر هنری است که داستان پس‌زمینه‌ای جالب، فیلمنامه‌ای فوق‌العاده با شوخی‌های خوب، خواننده‌ها و رقصنده‌های استثنایی و ژن کلی با طبعی عالی را در کنار دونالد اوکانر و دبی رینولدز در خود دارد. این فیلم باید دیده شود. من دوباره خوشحالم! «خواندن در باران» به نظر من بزرگ‌ترین موزیکالی است که تاکنون ساخته شده است. البته فیلم‌های دیگری هم هستند که به آن نزدیک...

این فیلم یک اثر هنری است که داستان پس‌زمینه‌ای جالب، فیلمنامه‌ای فوق‌العاده با شوخی‌های خوب، خواننده‌ها و رقصنده‌های استثنایی و ژن کلی با طبعی عالی را در کنار دونالد اوکانر و دبی رینولدز در خود دارد. این فیلم باید دیده شود. من دوباره خوشحالم! «خواندن در باران» به نظر من بزرگ‌ترین موزیکالی است که تاکنون ساخته شده است. البته فیلم‌های دیگری هم هستند که به آن نزدیک می‌شوند، مثل «جادوگر اوز» که همیشه برای من فیلمی ۱۰ از ۱۰ خواهد بود، اما «خواندن در باران» فیلمی است که هیچ نقصی ندارد و یک فیلم کامل است. دان لاک‌وود، ستاره فیلم‌های صامت است، اما زندگی‌اش خسته‌کننده است. سپس فیلم‌های ناطق می‌آیند و او فرصتی برای بهبود زندگی‌اش می‌بیند. یک ملاقات تصادفی با رقصنده‌ای به نام کیتی سلدن سرنوشت او را بیشتر شکل می‌دهد و به همراه دوست نزدیک و شریکش، کازمو براون، امید دارند که fortunes خود را به تحقق برسانند. از کجا شروع کنیم؟ این فیلم به شادی، خواه در ساخت فیلم باشد یا در عشق و دوستی و احترام، ادای احترام می‌کند. این فیلم از اولین صحنه تا آخرین شات پیروزمندانه، خالص و ساده شاد است. با رقص‌های خیره‌کننده، «خواندن در باران» تنها به داشتن شخصیت‌هایی که به‌طور تصادفی در حال آواز خواندن هستند اکتفا نمی‌کند، بلکه هر آهنگ شخصیت‌ها را بیشتر جلو می‌برد و داستان را به گونه‌ای پیش می‌برد که خطوط داستانی محکم و مهم باقی بمانند. آهنگ‌های «Make 'Em Laugh»، «Good Morning» و «Singing In The Rain» تنها برخی از آهنگ‌ها و رقص‌های فوق‌العاده‌ای هستند که در اینجا به نمایش درآمده‌اند. دومی یک بخش افسانه‌ای از تاریخ سینما است که به شادی این فیلم می‌افزاید، در حالی که صحنه پایانی «بروادوی باله» تجلی سحر و ظرافت است. بازیگران به‌طور یکپارچه عالی هستند و تعامل ژن کلی، دونالد اوکانر و دبی رینولدز به گونه‌ای است که گویی از یک تخم بیرون آمده‌اند. کارگردانی مشترک استنلی دانن و کلی نیز بی‌نقص است. پر از ارجاعات و کنایه‌های خودی، «خواندن در باران» به‌طور مرتب در لیست‌های ده فیلم برتر منتقدان و طرفداران سینما قرار دارد، بنابراین بی‌تعارف بگوییم که واقعاً شایسته این جایگاه است. ۱۰ از ۱۰ در هر زمینه. من به وضوح در اقلیت بزرگی هستم. راستش را بخواهید، از این فیلم لذت نبردم. شایان ذکر است که موزیکال‌ها احتمالاً کم‌محبوب‌ترین ژانر من هستند، اما هنوز هم می‌توانم از آن‌ها سرگرمی پیدا کنم - مثلاً «نمایش بزرگ» و «صدای موسیقی» و دیگران. اما «خواندن در باران» به سادگی با من ارتباط برقرار نکرد. شاید یکی یا دو آهنگ خوب وجود داشته باشد که پیش‌تر شنیده‌ام، در حالی که ژن کلی (دان) در نقش اصلی سرگرم‌کننده است. پیش‌زمینه داستان، بدون موسیقی، واقعاً جالب است، به ویژه با توجه به دوران انتقال فیلم‌های صامت. اما از آنجا که این یک موزیکال است، به عمق آن‌طور که می‌خواستم نمی‌پردازند. هیچ‌یک از آهنگ‌ها به جز «خواندن در باران» برای من جذاب نبودند و راستش را بخواهید، نشستن بر روی آن‌ها برایم دشوار بود. در مورد سایر بازیگران، به جز کلی، دبی رینولدز (کیتی) برایم قابل قبول بود، اما دونالد اوکانر (کازمو) کمی آزاردهنده بود - به نظر می‌رسد خیلی تلاش می‌کند. ژان هاگن (لینا) هم کمی آزاردهنده است، هرچند این عمدی است. اعتراف می‌کنم که فیلم از نظر بصری فوق‌العاده به نظر می‌رسد. ای کاش بیشتر از آن لذت می‌بردم، اما واقعاً از آن لذت نبردم. لطفاً احساس راحتی کنید و به نظر من توجه نکنید! این فیلم به تمجید از نبوغ ژن کلی و چترش با آهنگ عنوانی محدود نمی‌شود، بلکه به عنوان یک تجربه سه‌نفره فوق‌العاده بین خود او، دبی رینولدز و دونالد اوکانر، بسیار بیشتر از این است. این فیلم پر از جذابیت و سبک است. داستان حول آرزوهای یک شرکت فیلم‌سازی صامت برای ساخت یک فیلم ناطق می‌چرخد! ستاره‌های قدیمی آن‌ها «دان لاک‌وود» (کلی) و «لینا لامونت» (ژان هاگن) به عنوان زوج رویایی در صفحه نمایش (و در مطبوعات) شناخته می‌شوند - اما در واقع نمی‌توانند یکدیگر را تحمل کنند - اما باید به پیشرفت روی آورند و با ورود تجهیزات صوتی و ایده‌های جدید «کازمو» (اوکانر) چالش ساخت یک فیلم پرفروش آغاز می‌شود. هر کسی که فیلم‌های صامت را دیده باشد می‌داند که همه موفق‌ها در این زمینه، به اصطلاح، ویژگی‌های لازم برای موفقیت در این عرصه را نداشتند، و به زودی ما شاهد رقابتی بین هاگن و دختر واقعی کلی در این فیلم «کیتی» (رینولدز) برای نقش بزرگ خواهیم بود! صحنه‌ها به طراح لباس اجازه می‌دهند که کارهای خلاقانه‌ای انجام دهد و هر سه در عنصر خود هستند و در حال امتحان کردن تمام این سناریوهای احتمالی از سر «کازمو» هستند. آهنگ‌ها؟ خب، از کجا شروع کنیم؟ بتی کمدن و آدولف گرین واقعاً در این زمینه موفق بودند - آن‌ها از موزیکال‌های دهه‌های بیست و سی عبور کردند و به ما آهنگ‌هایی مانند «تو برای من مقدر شده‌ای»، «بخندشان» و «صبح بخیر» را ارایه کردند که پاهای ما را به تکان در می‌آورد و لبخند را بر لبانمان می‌آورد. صدای خوانندگی رینولدز به لطف بتی نوئیس بود، اما دابینگ آن عالی است و هیچ اهمیتی ندارد که او واقعاً نمی‌خواند. مقدار زیادی شادی و مقداری حسادت نیز وجود دارد و رقص‌ها کامل نیستند که این هم به آن کمک می‌کند. در بسیاری از مواقع، روتین‌ها طبیعی به نظر می‌رسند و احساس می‌شود که دوستان در حال ساختن آن‌ها به‌طور خودجوش و با لذت هستند. تولیدی با جلوه‌های لوکس و کمی هم از ساید چاریس و ریتا مورو - چه چیزی بیشتر از این می‌خواهید؟