فیلم The Treasure of the Sierra Madre 1948

فیلمی فوق‌العاده با بازیگران عالی و داستانی مهیج. بگارت عالی بازی می‌کند. من به دنبال یک فیلم خاص برای پنج‌هزارمین فیلمم بودم و پس از تفکر عمیق و جسورانه، تصمیم گرفتم به تماشای یکی از کلاسیک‌های همکاری بگارت با جان هیوستون بپردازم. این تصمیم دیرتر از آنچه انتظار داشتم گرفته شد، زیرا مجموعه کامل ۲۴ فیلم هومفری بگارت را خریداری کرده بودم که باید شامل...

فیلمی فوق‌العاده با بازیگران عالی و داستانی مهیج. بگارت عالی بازی می‌کند. من به دنبال یک فیلم خاص برای پنج‌هزارمین فیلمم بودم و پس از تفکر عمیق و جسورانه، تصمیم گرفتم به تماشای یکی از کلاسیک‌های همکاری بگارت با جان هیوستون بپردازم. این تصمیم دیرتر از آنچه انتظار داشتم گرفته شد، زیرا مجموعه کامل ۲۴ فیلم هومفری بگارت را خریداری کرده بودم که باید شامل این فیلم بر روی ۱۲ دیسک دو طرفه‌اش می‌شد، اما به اشتباه دیسک ویژگی‌های ویژه به جای آن قرار گرفته بود. بنابراین تا مدتی منتظر ماندم تا به تازگی نسخه بلوری‌اش را با قیمت مناسبی پیدا کردم و به تماشای آن پرداختم. انتظار به ثمر نشست. داستان نهایی حرص و طمع. بدون اینکه جزئیات یا افشاگری‌هایی بکنم، همه شخصیت‌ها دقیقا آنچه را که شایسته‌اش بودند، دریافت کردند. تنها نگرانی من این بود که پس از یک cameo زیبا از کارگردان (که وقتی به این جنبه از حرفه‌اش فکر می‌کنم، همیشه به یاد 'چایناتاون' می‌افتم)، امیدوار بودم که بیشتر از شخصیت او را ببینیم که این برای من بسیار شگفت‌انگیزتر می‌شد. امیدوارم که به زودی فیلم دیگری را ببینم و نمره دهم و کنجکاوم بدانم که برای آن نقطه عطف چه فیلمی را انتخاب خواهم کرد... «گنجینه سیرا مادره» فیلمی است که لذت‌هایش در «چگونه» نهفته است نه «چه». به زودی در فیلم، هاوارد (والتر هیوستون) داستان را به‌طور کلی توضیح می‌دهد: «هرگز نمی‌دانم که یک کاوشگر ثروتمند بمیرد... رفتن با یک یا دو شریک خطرناک است. قتل همیشه در کمین است. شرکاء یکدیگر را به انواع جرایم متهم می‌کنند... تا زمانی که هیچ پیدا نشود، برادری نجیب باقی خواهد ماند، اما وقتی کوه‌های طلا شروع به رشد می‌کنند، آنجاست که مشکل آغاز می‌شود.» سپس فیلم با تمام اجتناب‌ناپذیری یک تراژدی یونانی پیش می‌رود (که هاوارد حتی بهتر از کاساندرا عمل می‌کند، زیرا حتی او هم به پیش‌بینی خود توجه نمی‌کند). با تأمین مقصد داستان، نویسنده/کارگردان جان هیوستون به سرعت به سمت خط پایان نمی‌شتابد؛ برعکس، او زمان را صرف معرفی شخصیت‌ها و وضعیت می‌کند، با صبر و اندکی شوخی (از جمله صحنه‌ای که بگارت به صورت یک نوزاد، رابرت بلیک آب می‌پاشد). پس از اینکه سه شخصیت اصلی – هاوارد، فرد سی. داوبز (هومفری بگارت) و باب کورتین (تیم هولت) – به کوه‌های عنوانی صعود می‌کنند و داوبز از عقل خود پایین می‌آید، همه چیز تقریباً طبق پیش‌بینی‌های هاوارد پیش می‌رود – که به عبارت دیگر، به طرز شگفت‌آوری اشتباه، اما شگفت‌انگیز؛ داوبز دچار پارانویا و توهم می‌شود و متقاعد است که دو نفر دیگر یا به او خنجر خواهند زد یا در آینده او را غافلگیر خواهند کرد – اما هرگز به طور مستقیم او را نمی‌کشند، زیرا آنها «زرد» هستند. حتی در قهرمان‌ترین حالت خود، بگارت یک خط زیرین بدجنسی دارد؛ ریک بلین یک مست‌نوشیده و بدبین است که، همان‌طور که فقط در فیلم‌ها می‌توان چنین بود، با عشق یک زن خوب نجات می‌یابد (هرچند در پایان دختر را نمی‌گیرد) و سم اسپید همیشه به فکر خود است. در فیلم‌هایی مانند «گنجینه سیرا مادره» (به علاوه «در مکانی تنها»)، او تاریکی درونی خود را آزاد می‌کند که تنها در جاهای دیگر به آن می‌پردازد و سقوط او به جنون بهترین بخش یک فیلم عالی باقی می‌ماند (و حتی در آنجا هم هیوستون فضایی برای شوخی پیدا می‌کند، مانند زمانی که داوبز از یک مزاحم می‌پرسد «چه کسی غیرمدنی است؟!» درست قبل از اینکه او را به زمین بیندازد). فیلمی عالی که شایسته یادآوری است، بیش از هفتاد سال بعد. جالب است که فیلمی را ببینیم که در آن گروهی از آمریکایی‌ها به مکزیک می‌روند تا در سرزمین‌های مکزیکی تجربه‌کنند که بسیاری از مکزیکی‌ها اکنون در ایالات متحده با آن مواجه‌اند: گرسنگی، بیکاری و مشکلات در بقا. با این حال، فیلم با این مقدمه آغاز می‌شود که سه آمریکایی بدون چشم‌انداز برای بهبود زندگی‌شان تصمیم می‌گیرند همه چیز را روی جستجوی گنج سرمایه‌گذاری کنند و به کاوش طلا در دورافتاده‌ترین کوه‌های مکزیک بپردازند. فیلم با ادامه بقا و مشکلات مختلف آمریکایی‌ها، بدترین جنبه‌های خودشان را به خاطر تب طلا نشان می‌دهد، نوعی حرص و طمع که بر کسانی که به دنبال ثروت سریع از معادن با ارزش‌ترین فلزات جهان هستند تأثیر می‌گذارد. بدون شک این فیلم بسیار خوب است و شخصیت‌ها را با دقت بالایی به تصویر می‌کشد، هر یک از آنها تحول روانشناختی و اخلاقی جالبی را تجربه می‌کنند. بنابراین، این شاید یکی از بهترین آثار کارنامه هومفری بگارت باشد، یکی از بارزترین بازیگران دوران طلایی سینما. نحوه کار او در این فیلم واقعاً چشمگیر است. تیم هولت نیز در اینجا عملکرد خوبی دارد، هرچند شخصیت او تحول متفاوتی دارد. والتر هیوستون نیز در اینجا خوب عمل می‌کند. این فیلم واقعاً ارزش دیدن دارد: داستان خوب است، کارگردانی جان هیوستون مؤثر و کارآمد است، فیلم‌برداری سیاه و سفید بسیار زیبا و باوقار است، دکورها به خوبی طراحی شده‌اند و لباس‌ها نیز از نظر کیفیت موردی ندارند. این فیلم در سال 1949 سه جایزه اسکار دریافت کرد: بهترین کارگردانی، بهترین بازیگر نقش مکمل (برای والتر هیوستون) و بهترین فیلمنامه.