فیلم Double Indemnity 1944

این فیلم قطعاً یکی از آثار برجسته بیلی وایلدر است که انتخاب یک فیلم مورد علاقه از او کار دشواری است، اما من به آثار اولیه‌اش مانند «آخرین آخر هفته»، «بولوار غروب» و همین‌طور این فیلم تمایل دارم. او یکی از بهترین‌ها در عبور از زواید و رسیدن به قلب همه چیزهای نوآر است. باربارا استانویک یکی از بازیگران مورد علاقه من از آن دوره...

این فیلم قطعاً یکی از آثار برجسته بیلی وایلدر است که انتخاب یک فیلم مورد علاقه از او کار دشواری است، اما من به آثار اولیه‌اش مانند «آخرین آخر هفته»، «بولوار غروب» و همین‌طور این فیلم تمایل دارم. او یکی از بهترین‌ها در عبور از زواید و رسیدن به قلب همه چیزهای نوآر است. باربارا استانویک یکی از بازیگران مورد علاقه من از آن دوره است و نماد کلاسیک «فم فاتال» به شمار می‌رود. هرچند که من طرفدار بزرگی از فرد مک‌موری نبودم، اما شخصیت «پسر خوب» او به خوبی توسط وایلدر به کار گرفته شده و او در اینجا و همچنین در «آپارتمان» بهترین کارهایش را برای وایلدر ارائه می‌دهد و در واقع به قهرمان نرمال نوآر تبدیل می‌شود. جالب اینجاست که یکی از بازیگران محبوب من، ادوارد جی. رابینسون، به قدری از فیلمنامه خوشش آمد که از درخواستش برای عدم بازی در نقش‌های فرعی صرف‌نظر کرد. بسیاری از مردم وایلدر را به عنوان کارگردان تحسین می‌کنند، اما او به عنوان نویسنده (یا هم‌نویس) نیز به همان اندازه مهم و تأثیرگذار است. مانند هر فیلم دیگری از او، حداقل از آنچه که من خوش‌شانس بوده‌ام تا ببینم، ارزش خرید و تماشای دوباره را دارد. دیالوگ‌ها به‌ویژه فوق‌العاده هستند. من یک اثر اولیه او را به صدها فیلمی که امروزه هالیوود تولید می‌کند ترجیح می‌دهم. آن‌ها به سادگی بهتر و به طور ذاتی راضی‌کننده‌اند. سینمای جاودانه. «دیوانگی مضاعف» به کارگردانی بیلی وایلدر و با همکاری ریموند چندلر بر اساس رمان جیمز م. کین نوشته شده است. در این فیلم فرد مک‌موری، باربارا استانویک و ادوارد جی. رابینسون به ایفای نقش می‌پردازند. موسیقی اثر میکلوش رُزا و فیلمبرداری به عهده جان اف. سیتز است. برای یک عاشق فیلم مانند من، نوشتن نقدی درباره «دیوانگی مضاعف» کمی اضافی به نظر می‌رسد، زیرا به سادگی هیچ چیز دیگری وجود ندارد که قبلاً گفته نشده باشد. احترام به این فیلم کاملاً توجیه‌پذیر است، زیرا یک نوآر تیز و بی‌رحم است و می‌توان آن را به عنوان یکی از تصاویر کلاسیک دوران نوآر معرفی کرد که علاقمندان به این سبک را به خود جذب کرده است. بر اساس پرونده معروف «اسنایدر/گری» در سال ۱۹۲۷، وایلدر و چندلر داستان را با نوعی بدبینی شوم پر می‌کنند که به شدت قابل حس است. با فیلمنامه‌ای که به طرز قابل توجهی با دیالوگ‌های سخت و تند پر شده است، یک پرونده ساده قتل به چیزی فراتر از آن تبدیل می‌شود: یک هزارتوی حیله‌گری و حماقت، با سه بازی فوق‌العاده که این اثر را به اوج می‌رسانند. از نظر فنی، کارهای صوتی و بصری داستان را با مزه‌ای اضافی غنی می‌کند. رُزا موسیقی‌ای ارائه می‌دهد که اعصاب را به تپش می‌اندازد و حس سرنوشت و تنش لازم برای داستان‌پردازی را القا می‌کند. سیتز در فیلمبرداری عالی عمل کرده است، با سایه‌های سنگین، زوایای دوربین ناگهانی و تکه‌های نور تهدیدآمیز که در forefront قرار می‌گیرند. و در نهایت، فیلم به راحتی از بسیاری از موارد عبور می‌کند و واقعاً در معرض سانسور قرار دارد. داستان به دنیای تاریک اخلاقی سفر می‌کند و سازندگان، که واقعاً می‌دانند چه می‌کنند، با شادمانی کد تولید را به چالش می‌کشند تا به طرفداران نوآر دلیلی برای شادی بدهند. واقعاً کار فوق‌العاده‌ای است. ۱۰ از ۱۰.