فیلم Casablanca 1942

همه به کافه «ریک» می‌آیند، یا لااقل اینطور گفته می‌شود. در میانه جنگ جهانی دوم، یک شب یک خانم خاص به کافه محبوب ریک بلین وارد می‌شود. در حالی که نغمه‌های آشنای «As Time Goes By» در فضای مه‌آلود کافه طنین‌انداز می‌شود، زندگی ریک به شدت پیچیده می‌شود. به نظر من، بازیگران برجسته بخشی از دلایل به یادماندنی بودن این فیلم هستند که در طول...

همه به کافه «ریک» می‌آیند، یا لااقل اینطور گفته می‌شود. در میانه جنگ جهانی دوم، یک شب یک خانم خاص به کافه محبوب ریک بلین وارد می‌شود. در حالی که نغمه‌های آشنای «As Time Goes By» در فضای مه‌آلود کافه طنین‌انداز می‌شود، زندگی ریک به شدت پیچیده می‌شود. به نظر من، بازیگران برجسته بخشی از دلایل به یادماندنی بودن این فیلم هستند که در طول سال‌ها مورد ستایش قرار گرفته است. فیلمنامه به‌طور واقعی خوب نوشته شده و احساسی است. تنها شکایت من این است که چگونه می‌توانند کاری به این بدی بکنند و پیتر لوره را در یک‌چهارم اول فیلم بکشند؟ آیا این فیلم را توصیه می‌کنم؟ به طور کلی، بله. دلیلی وجود دارد که مردم این فیلم را یکی از بهترین‌های تاریخ سینما می‌دانند. اگرچه فیلم‌های دیگری وجود دارند که من بیشتر دوست دارم، اما این فیلم بسیار، بسیار خوب است. باید این را به یاد داشته باشید... کازابلانکا یکی از آن فیلم‌هایی است که نیازی به معرفی ندارد - یا به‌راستی، نیازی به تحلیل عمیق‌تری درباره ارزش آن نیست. در طول سال‌ها، این فیلم به یکی از پرنقل‌قول‌ترین فیلم‌ها تبدیل شده و واقعاً می‌توان گفت که بیشتر از اینکه یک اثر هنری باشد، نمادین است. با اینکه این فیلم در سال 1942 یک تولید واقعاً «A» لیست بود، اما واقعیت این است که هیچ‌کس در اطراف این فیلم انتظار نداشت که چیزی بیشتر از یک اثر خوب باشد که مخاطب را به صندلی‌های سینما می‌کشاند. این فیلم با استقبال خوب مواجه شد و با توجه به پیشرفت‌های متفقین در شمال آفریقا، به آرامی بر مشکلات تولید که به شدت مورد بحث بود غلبه کرد (فیلمنامه تقریباً هر روز بازنویسی می‌شد) تا به جایی برسد که اکنون یکی از محبوب‌ترین فیلم‌های تمام دوران است. پس چه چیزی درباره کازابلانکا وجود دارد که آن را در هر نسل‌ای گرامی و محبوب می‌کند؟ من فقط می‌دانم که هر بار که آن را تماشا می‌کنم (سالانه) مانند این است که دوباره عاشق می‌شوم، هر بار دیدن آن، احساسی جدید و عاطفی به ارمغان می‌آورد. اشک‌ها جاری می‌شوند، هم اشک‌های غمگین و هم شاد، و احساسی غالب که ایده‌آل‌گرایی عاشقانه مرده نیست، که کازابلانکا به عنوان افسانه‌زدای شخصی من عمل می‌کند. رستگاری تماتیک پاداشی شاداب می‌آورد، حتی زمانی که خواب‌های روزانه ما درباره شانس‌های از دست رفته و عشق‌های گمشده در کافه ریک آمیخته می‌شود. همه چیز درباره کازابلانکا درست است، از کارگردانی بی‌نقص (مایکل کورتیز) گرفته تا موسیقی نمادین و البته شخصیت‌های فوق‌العاده‌ای که توسط بازیگران فوق‌العاده و مؤثر جان می‌گیرند. ممکن است این بهترین فیلم تمام دوران‌ها نباشد، اما برای من و کسانی که آن را به زندگی خود راه می‌دهند، یکی از بهترین دوستانی است که هر کسی می‌تواند امیدوار به داشتنش باشد. 10/10 من به تازگی برای اولین بار در بیش از سی سال این فیلم را روی صفحه بزرگ دیدم - بدون هیچ گونه بهبود، 4K، HD - درست مانند همانطور که مایکل کورتیز در سال 1942 آن را دید و این یک اثر سینمایی فوق‌العاده است. «ریک بلین» (همفری بوگارت) کافه کازابلانکای خود را به عنوان یک واحه واقعی در بیابان شمال آفریقا اداره می‌کند - پناهگاهی برای همه نوع افرادی که از سرکوب نازی‌ها در اروپا فرار می‌کنند. وارد «ایلسا» (اینگرید برگمن) و شوهرش، یک رهبر مقاومت چک «هکتور لازلو» (پل هنرید) می‌شویم و متوجه می‌شویم که ریک و او گذشته‌ای مشترک دارند و وقتی که «سرهنگ استرasser» (کانراد ویدت) و رئیس پلیس محلی کلود رینز («کاپیتان رنو») در این بازی فریب و دوگانگی دخالت می‌کنند، اوضاع به تدریج به اوج می‌رسد. بوگارت و برگمن واقعاً درخشان‌اند؛ شیمی آن‌ها برق‌آساست - او، مانند همیشه، عملاً بازی نمی‌کند - او فقط خودش است و همین کافی است. رینز به عنوان پلیس حقه‌باز عالی است و ویدت نیز دیالوگ‌های نسبتاً مختصر اما تأثیرگذار را به‌خوبی بیان می‌کند. مانند بیشتر بهترین فیلم‌ها، کلید موفقیت این فیلم سادگی ظاهراً بی‌دردسر آن است - و این فیلم همچنین موسیقی متن فوق‌العاده‌ای دارد که داستان تنش‌زای آن را که به طرز عجیبی فیلم‌برداری شده است، تکمیل می‌کند و توسط یک گروه بازیگران بااستعداد چون پیتر لوره و سیدنی گرین‌استریت پشتیبانی می‌شود. با وجود مشکلات و موانع زیادی که «سیستم استودیو» آن زمان داشت، اما وقتی که این سیستم به‌خوبی کار می‌کرد، می‌توانست مجموعه‌ای شگفت‌انگیز از افراد را در مقابل و پشت دوربین گرد هم آورد و آثار هنری مانند این را خلق کند. **یکی از بهترین فیلم‌های تمام دوران.** برخلاف برخی افراد، من معتقدم که فیلم‌های کاملی وجود دارند. این اتفاق به‌راحتی نمی‌افتد، اما آن‌ها وجود دارند و من مطمئنم که این یکی از آن‌هاست. یک کلاسیک به‌عنوان یک اثر مستقل که آزمون زمان را پشت سر گذاشته و همچنان امروز مورد محبت قرار می‌گیرد، یکی از برجسته‌ترین فیلم‌ها در سینمای آمریکا است؛ اثری که فراتر از زیبایی‌شناسی، هنر و فرهنگ می‌رود و در طول دهه‌ها به بخشی از حافظه جمعی و میراث فرهنگی جهانی تبدیل شده است. این فیلم در سال 1942، در میانه جنگ جهانی دوم ساخته شد و تولید آن تحت محدودیت‌های شدید در استفاده از مواد خامی بود که برای تلاش‌های جنگی آمریکا مهم بودند. بنابراین بسیاری از دکورها بازیابی شده و در چندین فیلم دیگر وارنر استفاده شده و در اینجا به کار رفته‌اند. یکی دیگر از نتایج مستقیم جنگ در این فیلم، تعداد زیادی از پناهندگان واقعی بودند که اعضای تیم فنی و بازیگران اضافی را تشکیل می‌دادند و در آن صحنه معروف که سرود ملی فرانسه را با تمام وجود می‌خوانند و به طور کامل صدای افسران آلمانی را که در حال خواندن یک سرود میهنی هستند، خفه می‌کند، به شدت تحت تأثیر قرار می‌گیرند. فیلمنامه داستان عشقی را به ما می‌آورد: ریک و ایلسا به سرعت در پاریس ملاقات کرده و عاشق هم می‌شوند. با این حال، پس از چند روز، ورود پیروزمندانه آلمانی‌ها به شهر آن‌ها را مجبور به فرار می‌کند و ایلسا تصمیم می‌گیرد که رابطه را پایان دهد. سال‌ها بعد، ریک خود را در کافه‌ای در کازابلانکا می‌یابد، در بخشی از مراکش که تحت کنترل فرانسه آزاد است و جایی که بسیاری از پناهندگان می‌نوشند، قمار می‌کنند و به دنبال پول لازم برای پرداخت هزینه‌ها و ویزاهایی هستند که مقامات برای رفتن به پرتغال، یک کشور بی‌طرف، درخواست می‌کنند تا در صورت تمایل به ایالات متحده بروند. در آنجا است که دو عاشق دوباره به هم می‌رسند، در میانه توطئه‌ای که شامل یک افسر فاسد فرانسوی، یک افسر بی‌رحم آلمانی و دو پاسپورت دزدیده شده است که همه به دنبال آن هستند. بازیگران به طرز شیک و با رهبری دو تا از بزرگ‌ترین ستاره‌های زمان خود، یعنی همفری بوگارت با صدای خاص و حالت خاص خود، در یکی از کامل‌ترین و قدرتمندترین آثار حرفه‌اش، به نمایش درآمده‌اند. او به خوبی می‌دانست که چگونه به شخصیتش مقدار دلپذیری از کنایه، خودخواهی و ناامیدی بدهد. از سوی دیگر، اینگرید برگمن زیبا و باهوش در یکی از بهترین آثار زندگی‌اش. فیلم همچنین شامل بازی‌های خوب چندین بازیگر مکمل، مانند پیتر لوره، سیدنی گرین‌استریت، کانراد ویدت و همچنین پل هنرید و کلود رینز است. از نظر فنی، باید به کارگردانی ماهرانه مایکل کورتیز تحسین کرد، که با دانایی توانست به فیلم ریتم، فضای مناسب و ظرافتی بدهد که برای شکوفایی و شگفتی لازم بود. با ارزش‌های تولیدی بی‌اهمیت و تلاشی برای کنترل هزینه‌ها، فیلم هرگز احساس ارزانی نمی‌کند و هیچ‌گاه نمی‌توان گفت که نتوانسته‌ایم پولی برای خرید یک دکوری خاص یا بهبود یک صحنه یا لباس خاص بپردازیم. فیلم‌برداری بسیار خوب انجام شده و کار فیلم‌برداری به‌نظر بی‌نقص می‌آید، با زوم‌های استراتژیک و به‌خوبی قرار داده‌شده که صحنه‌های دراماتیک و دیالوگ‌های جذاب را مشخص می‌کند. موسیقی متن تم‌های بسیار رسایی ندارد، اما پس از دیدن این فیلم فراموش کردن «As Time Goes By» غیرممکن است.