فیلم Mr. Smith Goes to Washington 1939

فیلمی سرگرم‌کننده با داستان و شخصیت‌های جالب، اما پایانی بسیار naïve. به هر حال، این فیلم باید توسط فرانک کاپرا و یک جیمز استوارت جوان دیده شود. در جایی مصاحبه‌ای با بت دیویس وجود دارد که درباره مهارت‌های کلود رینز ابراز شگفتی می‌کند و من فکر می‌کنم این فیلم نمونه‌ای از همان چیزی است که او منظورش بود. او سناتور با تجربه‌ای است ("پین") که دیدگاه...

فیلمی سرگرم‌کننده با داستان و شخصیت‌های جالب، اما پایانی بسیار naïve. به هر حال، این فیلم باید توسط فرانک کاپرا و یک جیمز استوارت جوان دیده شود. در جایی مصاحبه‌ای با بت دیویس وجود دارد که درباره مهارت‌های کلود رینز ابراز شگفتی می‌کند و من فکر می‌کنم این فیلم نمونه‌ای از همان چیزی است که او منظورش بود. او سناتور با تجربه‌ای است ("پین") که دیدگاه نسبتاً ساکتی دارد و معتقد است که نمایندگی از کسب‌وکارهای بزرگ برخی از اوقات به او این امکان را می‌دهد که در بقیه زمان‌ها نماینده انتخاب‌کنندگان خود باشد. وقتی همکارش به طور ناگهانی می‌میرد، این وظیفه به ماشین سیاسی که او در آن خدمت می‌کند واگذار می‌شود تا جانشینی پیدا کند. فرماندار بیچاره (گای کیبی) نمی‌تواند تصمیم بگیرد، اما به لطف یک شام خانوادگی پرجنب‌وجوش به سرپرست گروه‌های پیشاهنگ محلی "جف اسمیت" (جیمز استوارت) می‌رسند. رئیس آن‌ها - "تیلور" (ادوارد آرنولد) متقاعد است که این جوان naïve و خوش‌بین نمی‌تواند به پروژه‌ای که می‌خواهند به زودی از سنا عبور دهند، آسیب بزند. پس از انتصاب، جوان معصوم ما به واشنگتن دی‌سی می‌رود، جایی که یک تور اتوبوسی نسبتاً احساسی به او یادآوری می‌کند که او قلب دموکراسی بزرگش است. "پین" "ساندرز" (جین آرتور) را به عنوان ناظر بر او تعیین کرده و به زودی پیشنهاد می‌کنند که پروژه‌ای را پیدا کند. یک کمپ برای پسران از خانواده‌های محروم. این باید یک مفهوم بی‌ضرر باشد - اما به زودی او تمام نظامی را که او را به آنجا فرستاده در یک وضعیت بسیار متشنج و خشونت‌آمیز می‌بیند! به تدریج، "اسمیت" متوجه می‌شود که آرزوهای خیالی او برای کشورش تنها یک توهم است. آیا او هنوز می‌تواند پیروز شود؟ فرانک کاپرا نمی‌تواند از کمی پرچم‌داری در ابتدای فیلم خودداری کند، اما وقتی داستان به جریان می‌افتد، ارزیابی قدرتمندی از این که دموکراسی‌ها چقدر می‌توانند غیردموکراتیک باشند، ارائه می‌دهد. کسب‌وکارهای بزرگ و منافع خاص غالب می‌شوند - هرچند که نیت اولیه آن‌ها خیرخواهانه باشد. استوارت شخصیتی پر از اصالت و صداقت را به تصویر می‌کشد؛ و به خوبی از طرف آرتور با زبان تند و همواره در فرم و توماس میچل به عنوان خبرنگار مست "دیز" حمایت می‌شود و ما به سمت نتیجه‌گیری قانع‌کننده‌ای پیش می‌رویم که... خوب، باید آن را ببینید. این یک درام عالی است، پر از سرعت و متنی که هر شخصیت و سناریو را از ابتدا تا انتها جذاب نگه می‌دارد. من فکر می‌کنم یکی از بهترین‌هاست - و اگر می‌توانید، تماشای آن روی پرده بزرگ برای دو ساعتی که به سرعت می‌گذرد، ارزشمند است. **فیلمی عجیب و معاصر که با استفاده از کمدی، به خوبی مشکلاتی را که بر سیستم دموکراتیک ما تأثیر می‌گذارد، نشان می‌دهد.** من تنها چند روز پیش این فیلم را کشف کردم. واضح است که این فیلم به فراموشی کامل سپرده شده و تعداد کمی آن را به یاد دارند. با این حال، ارزش بازبینی دارد. این یک کمدی است که در آن یک پیشاهنگ ایده‌آل‌گرا برای مقام سناتوری استخدام می‌شود و خود را در محیطی فاسد می‌یابد که در آن ایدئالیسم به نظر ناپدید شده است. همچنین یک داستان عاشقانه میان دختر یک کنگره و شخصیت اصلی وجود دارد، اما فکر می‌کنم این بخش ضروری نیست زیرا هیچ هدفی ندارد. با وجود اینکه این فیلم کمدی است، اما پیام‌های بسیار جدی را به ما می‌رساند که ارزش تأمل دارند. واضح‌ترین آن اهمیت مبارزه برای ارزش‌های نجیب و دلایل عادلانه است، بدون توجه به اینکه آیا این کار دشوار است، اعتراضاتی را به وجود می‌آورد یا باعث ناراحتی می‌شود. در ایدئالیست‌های خالص، نوعی نجابت خاص وجود دارد، حتی اگر ایده‌های آن‌ها به راحتی قابل اجرا نباشد. فیلم همچنین فساد در سیستم سیاسی، رابطه نامشروع بین سیاست و کسب‌وکار و نحوه کنترل رسانه‌ها توسط چند مرد با قدرت سیاسی و پول و خفه کردن آزادی مطبوعات را نشان می‌دهد، به طوری که روزنامه‌نگاران را محدود کرده و مجبور به بیان نسخه‌های خود از حقیقت می‌کند. متأسفانه، این مشکلات همچنان ادامه دارد، بدتر شده و فیلم را بسیار معاصر می‌کند. سیاست هرگز به این اندازه بد برگزار نشده است؛ هرگز کیفیت پایین سیاستمداران این‌چنین واضح نبوده است؛ هرگز فساد در موقعیت‌های قدرت به این راحتی نبوده است؛ هرگز ارتباط بین احزاب سیاسی، شرکت‌های بزرگ و بانک‌ها به این وضوح مشخص نبوده است، جایی که سیاستمداران بعد از ترک دفتر به آنجا می‌روند. و با توجه به تعداد اخبار جعلی یا به شدت دستکاری‌شده که در شبکه‌های اجتماعی مانند آتش سوزی منتشر می‌شود، هرگز به این راحتی حقیقت را دستکاری نکرده‌اند. به همین دلایل، دموکراسی‌هایی که ما برای ساختن آن‌ها تلاش می‌کنیم و می‌خواهیم حفظ کنیم، به شدت بیمار هستند. اگر مردم از سیاست فاصله گرفته‌اند، از آنچه می‌بینند disgusted شده‌اند و نمی‌خواهند به دفتر بروند یا حق رأی خود را اعمال کنند، این تقصیر ماست، ما اجازه دادیم که موش‌ها کشتی را تصرف کنند. این فیلم ظریف نیست، هرچند که هرگز اشاره‌ای به احزاب سیاسی یا ایالت‌های آمریکایی نمی‌شود و هشدار واضحی داده می‌شود که داستان کاملاً تخیلی است. بنابراین می‌توانم واکنش وحشتناک آن را در بین سیاستمداران و دستگاه حزبی درک کنم، اما هنوز هم جالب است که در دیکتاتوری‌های اروپایی ممنوع شد (نمی‌دانم آیا به پرتغال رسید یا نه، اما در آلمان نازی، ایتالیا فاشیستی و اسپانیا فرانکی ممنوع شد) به دلیل ترس از اینکه فیلم مزایای سیستم دموکراتیک را نشان دهد. در واقع، با وجود پایان خوب، فیلم ضعف‌های جدی‌اش را نشان می‌دهد. همچنین نمی‌فهمم چرا پیشاهنگان ایالات متحده از ارتباط با این پروژه خودداری کردند، با توجه به اینکه فیلم واقعاً تصویر خوبی از آن‌ها به نمایش می‌گذارد! نامزد یازده جایزه اسکار در مراسم 1940، این فیلم یکی از مورد علاقه‌ها در آن سال بود، اما تنها جایزه بهترین فیلمنامه اصلی را دریافت کرد، که آن را به یکی از بازندگان آن شب تبدیل می‌کند. با تصویربرداری عالی و کار فوق‌العاده بر روی دکور و لباس‌ها، این فیلم یکی از بزرگ‌ترین سرمایه‌گذاری‌های استودیو در آن سال بود. تعداد بازیگران معروف در بین بازیگران قابل توجه است و نشان‌دهنده تعهد و بودجه موجود برای پروژه است. جیمز استوارت به خوبی می‌دانست که این فیلم می‌تواند برای حرفه‌اش چقدر مهم باشد و تعهدش کامل بود و یکی از شدیدترین کارهایش را به ما ارائه داد. در کنار او، جین آرتور دوستانه، حضور زنانه قوی و تأثیرگذاری را تضمین می‌کند. کلود رینز و ادوارد آرنولد نیز به خاطر کارشان در این فیلم شایسته ستایش هستند، همچنان که هری کری، که بیشتر با لبخندش از کلمات کامل سخن می‌گوید.